Vikan - 24.10.1963, Blaðsíða 17

Júlímánuður var horfinn af dagatali ársins
1939, og friðurinn í heiminum átti eftir að
standa í nákvæmlega 32 daga enn. Á meðal
allra þeirra skjala, sem lágu í hlaða á skrif-
borði Adolfs Hitlers í kanslarahöllinni í Berlín,
var eitt lítið plagg, sem vakti mun meiri at-
hygli hans en skýrslur herforingjanna, hinar
löngu leynitilkynningar ambassadoranna og
kvíðaþrungin símskeyti stjórnmálamanna og
þjóðhöfðingja. Þetta plagg var viðvíkjandi
stormsveita-höfuðsmanninum, Alfred Helmut
Naujocks, kaupsýslumanni frá Kiel, 35 ára að
aldri. Meðlimur í nazistaflokknum frá því 1931,
þess var getið að hann hefði sýnt frábæra
dirfsku og dugnað við vopnasmygl til Sudeta-
Þjóðverjanna, væri ákafur og traustur flokks-
maður, og mundi ekki hika við að leggja allt
það í sölurnar, sem af honum kynni að verða
krafizt.
Vitanlega mátti segja öldungis það sama um
fjölmarga af hinum ungu og ofstækisfullu bar-
dagagörpum innan nazistaflokksins. Engu að
síður hafði einmitt þessi náungi verið kjörinn
úr hópi allra þeirra samvizkulausu fanta og
fífldjörfu ævintýramanna, sem mynduðu kjarna
stormsveitanna, til þess að takast á hendur
sérstakt og viðurhlutamikið verkefni — hvorki
meira né minna en að hrinda af stað annarri
heimsstyrjöld.
Hrinda heimsstyrjöld af stað í bókstaflegri
merkingu. Kveikja í tundurþræði þeirrar hel-
sprengju, sem átti eftir að kosta þýzku þjóðina
eina þrjár milljónir mannslífa, leggja þriðja
ríkið í rústir, neyða Hitler, vitskertan og hug-
stola, til að fremja sjálfsmorð og leggja þyngri
og harðari refsingu á Þýzkaland en nokkurt
annað stórveldi í heiminum hefur orðið að
þola í seinni tíð. Og það var Alfred Helmut
Naujocks, kaupmannssonurinn frá Kiel, sem
kjörinn hafði verið upphafsmaður alls þessa.
Afrit þessa sama plaggs lá á skrifborði Reyn-
hards Heydrich, æðsta manns stormsveitanna,
í aðalstöðvum þeirra í Prins Albrecht-stræti.
Hann var einmitt að athuga það, þegar drepið
var á dyr. „Kom inn,“ kallaði hann, án þess
að líta upp.
„Heil Hitler," sagði hinn óeinkennisbúni
maður, sem inn kom, um leið og hann rétti
fram arminn til nazistakveðju.
Heydrich leit upp og brosti við gestinum.
„Heil Hitler. Hvernig líður þér, kæri Alfred?
Fyrir alla muni, fáðu þér sæti.“
Hann benti Naujocks á stól gegnt sér.
Naujocks var mikill vexti, greindarlegur á
svip, með ljóst hár, liðað, en tekið að grána
fyrir ár. Og þó að ótrúlegt megi virðast, varð
það frekar til að auka á karlmannlegt yfir-
bragð hans og glæsibrag en hitt, að nef hans
var áberandi hnýtt, eftir að það hafði brotnað
illa í slagsmálum við kommúnista í Kiel, þegar
hann var upprennandi og efnilegur unglingur.
Naujocks höfuðsmanni kom kveðja Heydrich
mjög á óvart. f fyrsta lagi var það bros hans.
Það vissu allir, að Heydrich var maður, sem
aldrei brosti. í öðru lagi hafði hann ávarpað
hann fornafni og þúað hann eins og kunningja.
Heydrich taldi hann áreiðanlega ekki í hópi
kunningja sinna. Það hlaut því eitthvað meira
en lítið að búa undir slíkum alltilleika.
Heydrich — böðullinn Heydrich“ — var sá
maður, sem mest og almennust ógn stóð af í
Þýzkalandi á valdatímum nazista, jafnvel
meiri en af yfirboðara hans, Himler. Svipur-
urinn á neflangri og varaþunnri ásjónu hans
bar í senn vitni sjúklegum kvalalosta og
hégómlegum metnaði. Hann hafði áður fyrr
meir verið undirforingi í upplýsingaþjónustu
flotans, en vikið þaðan, þegar hann neitaði að
kvænast stúlku, sem varð þunguð af hans völd-
um. Hann var þjálfaður íþróttamaður, lærður
að vissu marki, og leit að sjálfsögðu niður á
kaupmannssoninn.
„Alfred,“ mælti hann enn. „Þú hefur verið
valinn til að stjórna aðgerðum, sem eru svo
mikilvægar, að mér er um megn að leggja á
það viðhlítandi áherzlu, svo mikilvægar fyrir
Þýzkaland, að ekki má einu sinni koma til
greina, að þær geti mistekizt.“
Naujocks svaraði engu.
Heydrich hélt áfram máli sínu. „í dag er
fimmti ágúst. Af stjórnmálalegum ástæðum er
það óhjákvæmilegt, að við hefjum styrjöld
gegn Pólverjum eins fljótt og frekast er unnt,
í síðasta lagi í byrjun septembermánaðar. Við
getum þurrkað út pólska ríkið á einum sólar-
hring. Ef við drögum árásina nokkuð að ráði,
getur farið svo að regnið og foraðið gangi í lið
með þeim pólsku. Álit umheimsins gerir okkur
aftur á móti ókleift að hefja slíkar aðgerðir,
án þess að um hafi verið að ræða alvarlegar
ögranir af Pólverja hálfu. Og einu hugsanlegu
ögranir af hálfu Pólverja eru þær, að þeir
stofni til átaka í landamærahéruðunum.
Heydrich gerði hvíld á máli sínu, og virti
Naujocks fyrir sér um hríð. Naujocks þagði
enn.
„Gerum nú ráð fyrir því,“ tók Heydrich aft-
ur til máls, „að hópur pólskra óeirðaseggja fari
inn yfir landamærin, leggi undir sig einhverja
af nálægum útvarpsstöðvum okkar þar, og taki
að útvarpa þaðan hinum svívirðilegasta áróðri
gegn foringja vorum — mundi það ekki kall-
ast alvarleg ögrun?“
„Það fer varla hjá því,“ svaraði Naujocks,
þar eð hann sá sér ekki annað fært. Orð
Heydrich vöktu með honum illan grun. „En
hvers vegna skyldu Pólverjar gera það?“
Hann þagnaði við.
„Það er einmitt flísin, sem við rís, varð
Heydrich að orði. „Hvers vegna skyldu þeir
gera það? Fyrst og fremst er okkur það lífs-
nauðsynlegt frá stjórnmálalegu sjónarmiði.
Þess er þó varla að vænta, að þeir taki tillit
til þess. Fyrir bragðið, verðum við að fram-
kvæma þessar aðgerðir sjálfir, fyrir þeirra
hönd og á nafni þeirra."
Heydrich reis úr sæti sínu, og gekk að landa-
bréfi, sem hékk á vegg. „Hérna sérðu litla borg,
sem kallast Gleiwits, og liggur rétt við landa-
mærin, okkar megin. Ef þú kannast við það
nafn, er það að öllum líkindum af þeim ástæð-
um, að, að þar er lítil útvarpsstöð, sem notuð
er til að endurvarpa dagskrá útvarpsstöðvar-
innar miklu í Breslau. Undir mánaðamótin
verða pólskir hermenn að ráðast inn yfir
HEIDRICH
SKIPAÐI MAUJOCKS,
STORIVISVEITAHÖFUÐS-
MANNi, AÐ KOMA ÞVS
ÞANNIG FYRSR AÐ PÓL-
VERJAR YRÐU SAKAÐIR
UM ÁRÁS Á ÞÝZKA LANDA-
MÆRABORG. ÞAR MEÐ
FENGI HITLER TIL-
EFNI TIL AÐ HEFJA
STYRJÖLD.
Framhald á næstu síöu.
VIKAN 43. tbl. — JY