Vikan - 24.10.1963, Blaðsíða 23

inu að hnakka mannsins og hleypti
af. Síðan dró hann líkið að smurgróf-
inni og velti því niður í olíugljáandi
vatnið. Svo gekk hann aftur inn í búð-
ina, lokaði kassanum, tók lykilinn ofan
af veggnum, slökkti Ijósið, tók upp
pokann með peningunum, gekk út og
læsti dyrunum á eftir sér.
Konan stóð enn fyrir utan og var
að kveikja sér í vindlingi; hún hélt
hendinni yfir honum til að verja hann
gegn regninu. Hún virtist ekki vitund
hrædd og hendur hennar sýndu held-
ur engin merki taugaóstyrks. Augna-
tillit hennar báru einungis vott um
forvitni. En þegar hann lyfti skamm-
byssunni, sá hann að henni brá.
—- Ætlið þér að skjóta mig líka?
spurði hún hvíslandi. Nú var fyrst
hægt að greina óttamerki í fallegu
andliti hennar, en hún var samt sem
áður áreiðanlega ekki ein af þessum
hræðslugjörnu.
— Já, svaraði hann.
— Hvers vegna?
— Hvaða máli skiptir það, þar sem
þér eigið hvort sem er að deyja nú
strax?
Hún dró þungt andann. Hann kom
nær henni.
— Ég tek bílinn yðar, stöðin er lok-
uð og þið bæði eruð vel geymd í smur-
grófinni — á þann hátt fæ ég nokk-
urra stunda forskot. Ef ég gæfi yður
EFTIR BRYCE WALTON
hann heyrði stöðvarstjórann stynja
lítilsháttar af áreynslu um leið og
hann tók undir sig stökk.
Skot Bardons stöðvaði hann ekki.
Þungi hans þrýsti Bardon upp að
hillunni, þar sem hann reyndi að
halda sér uppi í steypiflóði af kert-
um, bílalakki og vinnukonum, sem
hrundu yfir þá. Um leið og hinn
særði féll áfram, rétti hann út aðra
hendina til að grípa um háls
Bardons — og Bardon skaut hann
aftur með köldu blóði.
Þegar maðurinn hné niður á gólf-
ið, þaut Bardon til dyranna og hafði
þá nærri rekizt á unga konu, sem
stóð þar í hvítri regnkápu. Fyrir
utan hafði verið lagt gömlum vagni,
svörtum en hvítum á hliðum.
Bardon lauk upp bíldyrunum.
Hlýr og notalegur ilmur af púðri
og þefjunarolíu lagði á móti honum
og hann sá það var enginn í bíln-
um.
Hann sneri við með skammbyss-
una á lofti, gekk framhjá konunni,
inn í búðina og fór áð draga stöðv-
arstjórann út í regnið. Hinn særði
maður lyfti hendinni og reyndi aft-
ur að ná taki á hálsi Bardons.
Bardon þrýsti skammbyssuhlaup-
líf, væruð þér vísar til að segja eftir
mér og á það get ég ekki hætt. En
allt þetta máttuð þér vita áður en þér
spurðuð mig.
Hún kinkaði kolli.
— Ég vil ekki deyja.
— Þetta var furðulega sagt. Vænt-
anlega vill það enginn.
—■ Og ábyggilega ekki ég, sagði hún.
— Einmitt núna get ég alls ekki hugs-
að mér að deyja.
— Þér losnið fljótlega við áhyggj-
urnar af því, svaraði Bardon.
— Þar sem þér hvort sem er ætlið
að drepa mig, get ég ósköp vel sagt
yður að ég veit hver þér eruð.
— Hvað ég heiti, eigið þér við.
— Ég heyrði það í útvarpinu. Lýs-
inguna á þeim, sem komust undan.
Einn af þeim var skotinn í handlegg-
inn. Ray Bardon.
Hann svaraði engu.
— Getið þér fengið af yður að skjóta
mig — svona umbúðalaust? hélt hún
áfram.
— Vegna þess að þér eruð kona,
eigið þér við. Eins og er hefur það
ekkert að segja.
— Það gæti þó orðið breyting á
því — seinna, hvíslaði hún.
— Það held ég ekki.
Hann sneri
höfðinu. Skamm-
byssunni hans var
miðað á hann. Hlaupið
var aðeins nokkra senti-
metra frá munni hans.
Strákurinn á benzín-
stöðinni, sagði hún
og beygði sig
nær honum
— Það eina, sem ég veit um yðar lífshætti, hef ég séð í
sjónvarpinu, sagði hún. •— Ég veit að þér hafið drepið,
kannski verið í fangelsi þess vegna, og að eitt morð í við-
bót hefur enga þýðingu fyrir yður, en ...
Bíll nálgaðist, en beygði ekki inn að benzínstöðinni. En
næsti bíll gæti gert það. Hvar í fjandanum voru útiljósin
slökkt?
— . .. þér eruð særður og hljótið að vera alveg að niður-
lotum kominn. Ef til vill hugsið þér ekki fullkomlega skýrt,
Ray. Að drepa mig er ekki það eina, sem þér getið gert,
og ekki einu sinni það skynsamlegasta ...
— Þér eruð bara að reyna að vinna tíma, sagði hann.
— Því miður . . .
— Bíddu aðeins. Taktu mig með þér. Þú ert þreyttur.
Ég get keyrt. Þú hefur skammbyssu, svo ég get ekkert sagt
meðan ég er með þér. Hvað sem þú annars ætlar að gera
við mig, þá gerðu það ekki nú. Ég vil ekki deyja núna
— ekki einmitt núna. Og eitt ennþá — ef þú verður stöðv-
aður, tortryggja þeir þig ekki ef þú ert með mér.
Hún hafði stigið eitt skref í áttina til hans. Hún sagði
mjög lágri röddu:
— Ég geri allt, sem þú segir mér, allt sem þú vilt —
hann fann til fiðrings niður með hryggnum ■— og svo
getum við stanzað við eitthvert hótelið. Ég verð kyrr hjá
þér, geri hvað sem þú ...
Hún þagnaði og lét ímyndunarafli hans eftir afganginn.
Síðan gekk hún að benzíndælunni.
— Við megum ekki gleyma að fylla geyminn, sagði hún.
— Þess vegna var það sem ég kom hingað.
Hann varð ekkert undrandi, þegar hann fann hve fum-
laus og öruggur akstur hennar var. —: Frh. á bls. 4(i.
vikan 43. tbi. — 23