Vikan - 24.10.1963, Blaðsíða 24

Edwin kinkaði kolli án Jjess að
líta upp. Það var rökstudd skoð-
un hans, að engin hœtta væri á
því, að hann mundi ganga í gildru
ein.hverrar atvinnu, þótt hann
svaraði auglýsingunni. Það mundi
ekki hrófla við þeirri staðreynd,
að hann gæti hvergi fengið vinnu.
Enda þótt það væri rétt hjá Del,
að þetta starf virtist eins og
sniðið við hans hæfi, efaðist hann
stórlega um, að slíkt starf væri
yfirleitt til. Edwin var ekki svo
saklaus að halda, að fyrsta flokks
stjarna eða skemmtikraftur, sem
hefði'samninga við góða skemmti-
staði og sjónvarpsstöðvar, mundi
afla sér undirleikara með slíkri
auglýsingu. En hann taldi samt
ckkert á móti því að setja merki
liti hans.
„Ætlar iþú að hringja?“ spurði
hún.
Hann þagði drykklanga stund,
og svo yppti hann öxlum. „Ég
hýst við því.“
„Hver heldur þú, að þetta sé,
— stjarnan, á ég við?“
„Ég hefi ekki minnstu hugmynd
um ])að.“
„Næturklúbbar, lika, huhl“
Edwin kinkaði kolli. Drottinn,
hvað hún gat þæft um þetta smá-
atriði. „Það stendur í auglýsing-
unni. Hvers vtgna ertu að tala
um það?f‘
Del virti fyrir sér svip hans
og var þungbúinn. „Þú heldur
kannske, að næturklúbbar sé góð-
ir fyrir þá, sem eru listrænir?"
ig.“ Svo leit hún af honum, eins
og hún vildi ekki ræða þetta frek-
ar. „Ég mundi þá sitja hér alein
eftir, ef þeir vildu, að þú færir
með þeim. Það væri — gaman.
Eðe heldur þú það ekki?“
Gremjan tók nú viðbragð i
Edwin, eins og hún væri reitt,
óstýrilátt villidýr. Ó, Guð, livað
væri hann ekki fús til að gefa til
að komast á brott ])arna — vera
laus við hana — vera frjáls! í
fyrsta skipti á ævi Edwins kvikn-
aði í brjósti hans örlítill neisti
framtaks og framgirni, og allt í
einu óskaði hann þess, að hann
fyndi ekki fyrir neinum efasemd-
um hennar vegna. Hann óskaði
þess, að hann gæti trúað því, að
þarna væri um raunverulegt starf
að ræða, að hann mundi verða
ráðinn til að leika í sjónvarps-
stoðvum og næturklúbbum — í
órafjarlægð frá þessu greni. Ef
þesi heimska, gamla tík gerði sér
aðeins grein fyrir því, livað hann
mundi gjarnan vilja — hvað liann
sárlangaði raunar — til að fara að
heiman og skilja hana eftir.
„Kannski gætir ])ú tekið mig
með þér,“ sagði Del og brosti, er
hún fékk þessa nýju hugmynd.
„Kannski mönnum stæði á sama
iim það ...“ Edwin starði á hana
og deplaði augunum ákaft til þess
að berjast gegn löngun sinni til
að slá til hennar. „Það er bara
eitt atriði i þessu sambandi..
Hún þagnaði til að bíða eftir
því, að hann gripi tækifærið.helg-
aði henni alla athygli sína. Ed-
„Hvaða máli skiptir það?“
spurði liann.
„Nú, ef það er einhver, sem þú
átt að vera á ferðalagi með og
svoleiðis . . .“
„Ó, Drottinn minn!“ Nú sprakk
Edwin loksins. „Ó, Drottinn minn
góður og líknsamur! Ég er eþki
búinn að fá starfið enn. Ég er
ekki einu sinni búinn að hringja
til að spyrja um það. Og samt . .“
„Ég átti ekki við neitt,“ flýtti
Del sér að segja, hálfhrædd,
„ekkert, sem þú þarft að æsa þig
út af. Ég sagði aðeins svona.“
Edwin lét þögnina vera sér
vörn og tók stóran bita af köku.
Hann hélt molnandi deiginu lengi
i munni sér, saug í sig sykur-
bragðið, eins og hann væri að
reyna að draga úr beiskjubragð-
inu, sem alltaf fyllti munn hans.
Del hafði ekki augun af honum
á meðan, og var vör um sig.
„Ætlarðu að hringja?“
Hann tuggði andartaki lengur,
en renndi svo niður. „Þú vilt
eklci, að ég geri það, er það
ekki?“
„Nei, nei, ég segi það ekki,
elskan mín, Ég — ég býst bara
við . . . nú, ef þú ættir raunveru-
lega að fara i eitthvert ferðalag
—ég geri ráð fyrir, að ég mundi
bara hreinlega deyja úr ein-
veru.“
Þótt Edwin tryði því ekki, að
auglýsingin væri i öllu samkvæmt
rauveruleikanum, varð hann æ
ákafari í að hringja eftir þvi sem
hún lét í ljós meiri óbeit á þvi,
RÉTT SEM SNÖGGVAST HORFÐUST ÞAU í AUGU OG BROS HENNAR VARÐ BREIÐARA:
„ÞAKKA YÐUR FYRIR,“ SAGÐI HÚN OG REYNDI AÐ VERA EINSTAKLEGA KURTEIS. „ÞÉR
ERUÐ SVO VIÐKUNNANLEGUR - SVO ÞÆGILEGUR.“
við auglýsinguna, eða jafnvel gera
fyrirspurn um hana, ef ekki yrði
hjá sliku komizt. Hann uppfyllti
með því þá skyldu sína að svip-
ast eftir atvinnu, og þótt hann
fengi ekki vinnuna, gæti enginn
haldið þvi fram, að hann hefði
ekki reynt.
„Finnst þér brauðið gott?“
Iidwin heyrði, að það var ein-
hver vælutónn í röddinni, svo að
hann kinkaði kolli. „Það er
ágætt.“
Del renndi fingri eftir blaðinu
og þrýsti léttilega á það, ])ar sem
hann hafði sett merkið við aug-
lýsinguna. Edwin grunaði, að
hún liefði þegar fundið eitthvað
til að sífra yfir. Honum hafði ver-
ið sagt, að hún hefði verið lagleg,
þegar hún var ung og lék smá-
hlutverk i kvikmyndum, en hann
gat ekki trúað því, þegar hann
virti hana nú fyrir sér. Hún var
andstyggileg, hárið með rottu-
gráum lit og andlitið eins og á
spikuðum bolabit. Ilún leit allt i
einu upp úr blaðinu og hleypti
brúnum, þegar hún sá óbeitar-
sxdpinn, sem verið hafði á and-
Hún strauk hendinni enn einu
sinni eftir blaðinu og lét það svo
við hliðina á sér á bekkinn. „Ætli
sé átt við næturklúbba hér — eða
kannske utanbæjar líka?“
„Hvernig ætti ég að vita það?
Ekki er þetta mín auglýsing, eins
og þú veizt. Ég setti hana ekki í
blaðið.“
„Ja — ég veit ekki.“ Ilún virti
hann vandlega fyrir sér, en
reyndi að setja upp sviplausl
andlit, svo að enginn grunur
vaknaði. „Mundir þú vilja fara í
ferðalag — úr borginni — með
svona fólki?“
Edwin hleypti brúnum, því að
það var farið að síga í hann.
„Svona hvernig fólki?“ spurði
hann geðvonzkulega.
„Nú — þú veizt — það mundi
bara vera einhver og einhver. Mér
mundi ekki falla það vel í geð.“
„Nú, ef ég vil taka stöðuna og
ef hinn aðilinn vill ráða mig, ]>á
verð ég að gera það, sem ætlazt
er til af mér. Eða hvað?“
Del kinkaði kolli ólundarlega.
„Já, ég hýst við, að þú mundir
gera það — ef þú vilt verða þann-
win varð að berjast gegn þessu
herbragði hennar, en svo neydd-
ist hann til að gefast upp.
„Og það er ....
„Það er ekki sagt í auglýsing-
unni, hvort viðkomandi listamað-
ur er karl eða kona. Það er að-
eins talað um stjörnu. Maður
skyldi ætla, að gert væri ráð
fyrir, að þú vildir vita það, eða
finnst þér það ekki?“
Edwin leit á borðið, seildist til
bakkans og tók þar þykkan
kökubita. Hann vissi, hvað hún
var að fara með þessu. Þegar Del
hafði slitið öllu sambandi við
karlmenn eftir að Edwin var i
heiminn borinn, hafði hún liafn-
að og fordæmt kynferðismálin og
allt, sem þau snerti, sem synd-
samleg og ill og krafðist þess
af heiminum í heild, að liann tæki
sömu afstöðu til þeirra mála. En
það var öldungis óþarfi fyrir
hana að hafa áhyggjur af því, að
skírlífi Edwins mundi nú á enda,
])ví að harla litlar líkur voru til
]>ess, að hann mundi sllta af sér
hjúpinn. Hann var kominn alltof
mikið til ára sinna til þess.
að hann gerði það — eins og til
staðfestingar á ])eirri nýju til-
finningu, sem liafði gert vart við
sig hjá honum. Hann kinkaði
kolli í átt til blaðsins. „Þetta er
það eina, sem ég hef séð, siðan
ég byrjaði að leita.“
Del kinkaði kolli og var eymd-
arleg á svipinn. „Ég veit. Ég veit
. . .“ Hún stóð lengi og starði að-
eins á hann, en svo sneri hún sér
undan með uppgjafarhreyfingu.
Hún gekk að innbyggðum skáp,
sem myndaði einskonar skilrúm
milli setustofu og borðstofu, tók
símann og liélt á honum til Ed-
wins.
„Ég vil, að þú gerir nákvæm-
lega eins og þú óskar.“ Hún
stóð beint fyrir framan hann og
rétti honum simann. „Gerðu svo
vel að hringja Ég vil ekki, að þú
getir sagt, að ég liafi talið þér
hughvarf."
Edwin lét kökubita, sem hann
liafði tekið af diskinum, detta á
hann aftur og starði á símann
með dálitlu ógeði. Þar sem hon-
um hafði nú tekizt að fá vilja sin-
um framgengt, var liann allt i
24 — VIKAN 43. tbl.