Vikan - 24.10.1963, Blaðsíða 33

RCA VICTOR NEW VISTA sjónvarpstækin
Hín glæsilegu RCA VICTOR NEW VISTA amerísku sjónvarpstæki eru sniðin eftir nýjustu tízku, livað útlit og gæði snertir. — Gæði RCA-sjón-
varpstækjanna eru fyrir löngu viðurkennd af milljónum notenda, vegna eftirtalinna kosta: — Óvenju skýr og stöðug mynd. — Sérlcga vandaður
frágangur, sem byggist á áralangri rcynslu í framleiðslu. — Óviðjafnanlegt útlit, ásamt fjölbreytni í litum og stærð. — RCA-sjónvarpstækin eru bæði
fyrir amcriska og evrópska kerfið. — RCA-sjónvarpstækin cru væntanleg á næstunni. — Kaupendur hafi samband við RCA-umboðið á íslandi.
GEORG ÁMUNDASON & CO., LAUGAVEGI 172, SÍMI 154S5.
um seiðskrattinn, gerðu þeim
óskenmitilegar sjónhverfingar.
Eftir að Ivölski isjálfur var
hlaupinn i seiðskrattann, var
lionum það gaman eitt að íáta
þeim sýnast og finnast að þær
hefðu ungan og glæsilegan guma
til leiks, en ekki var langt liðið
á leikinn er sá gumi breyttist í
tiafur eða hund og jafnvel tigris-
dýr. Og hvað sem öllu öðru
leið, þá har nornumim yfirleitt
saman um eitt — að öll hefði
snerting myrkraliöfðingjans ver-
ið helköld, ])ó að illa komi það
heim við iþað, sem annars er
sagt um liitann í ríki hans. Þess
er gefið i nokkrum réttarskjöl-
um, að mölc norna við Kölska
hafi borið nokkurn ávöxt, og
heldur ótútlegan, en þó var það
sjaldgæft. Þannig átti fyrsta
konan, sem vitað er til að brennd
hafi verið fyrir slik mök við
Satan, Angela de Labarthe, sem
dæmt var á bálið í Toulouse,
árið 1275, að hafa alið honum
ára sem var úlfur að framan en
liöggormur að aftan. Enginn sá
þó þá ófreskju, þvi að Kölski
sótti afkvæmi sitt áður en nokk-
ur fékk það augum litið. Nokkrar
nornir aðrar viðurkenndu og
að hafa fætt Kölska afkvæmi i
líki bandorma og eitursnáka,
eða kafloðna vanskapninga.
En siík var kvensemi Iíölska
og ára hans, að ekki fengu þeir
henni fullnægt á nornahelgum,
því að samkvæmt játningum
nornanna gerðu þeir sér tíðum
hægt um vik helga á milli og
heimsóttu þær i bóli sínu, og
það eins þó að þær svæfu lijá
sínum eiginmönnum. Myrkra-
höfðinginn kunni nefnilega ekki
einungis að taka á sig ílest hugs-
íinleg gervi og breyta um
ham í sífellu, heldur átti hann
og auðvelt með að gera sig al-
gerlega ósýnilegan augiun guðs-
barna, og ekki voru árarnir
neinir eftirbátar lians í þeirri
list, þegar þeir vildu það við
liafa. Því var það að eiginmenn
nornanna vissu yfirleitt minnst
um það, lxvað gerðist i hjóna-
rúminu að næturþeli, nema þá
kannski þeir allra svefnstygg-
ustu, eins og Ifans Hildarbóndi,
sem áður er frá sagt. Til þess
að slikar næturheimsóknir
mættu takast eins og til var
stofnað, varð nornin þó að gæta
þess að hvíla á vinstri lilið
manni síninn.
Ekki voru kvenárarnir síður
frekar til fjörsins, því að margar
af nornunum upplýstu það um
þær „kvensniftir“, að þær tækju
tíðum á sig holdlegt gervi milli
nornahe'lga, og legðu þá stund
á vændi, sér lil dægrastyttingar.
Kvíið svo ramt að þessu, að árið
I4(i8 var vændishússrekandi
einn í Bologna dæmdur fyrir
það að hafa eingöngu slíka
kvenára i þjónustu sinni. Var
honum ákveðin liarðasta refs-
ing — skyldi hoid hans allt
tætt af beinum með glóandi
töngum, en slðan skyldi liann
brenndur og hrækt i óskuna.
Munu mennskar kvinnur, sem
gert liöfðu hina ævafornu at-
vinnugrein að sinni, að öllum
líkindum ekki hafa látið segja
sér það tvisvar, þar sem þarna
var um lireint ekki svo óveru-
lega samkeppni að ræða.
Fjarri fór því að Kölski og
karlárarnir væru svo fastir i
rásinni, að þeir létu sér nægja
að heimsækja nornir eingöngu,
þegar iþeir skvettu úr klaufun-
um á annað borð, og var karl-
áranna þó einkum getið að lít-
illi staðfestu livað það snerti.
Þó að nornirnar væru margar
hverjar bæði ungar og fríðar,
voru til aðrar ungar og fríðar
konur, sem sóttu aðrar messur
en svörtumessurnar á norna-
helgunum. 1 þann tið var til
dæmis kvennaval mikið innan
klausturmúra, en eimnitt þangáð
virðist karlárunum hafa þótt
fýsilegt að leggja leið sína, enda
var þeim þar ekki verr tekið
af konum en annars staðar, ef
dæma má eftir plöggum rann-
sóknarréttarins. Bcra játningar
nunnanna, sem þar eru skráðar
og skjalfestar, þvi Ijóst vitni, að
þær liafa vcrið álika veikar i
holdinu en aðrar kynsystur
þeirra, og fögnuðu karlárunum
þvi betur, að þær áttu ekki völ
á öðrum til að notfæra sér þann
veikleika. Þannig var það að
minnsta kosti í þann tíð i nunnu-
klaustrinu að Louvrics í Nor-
mandí, þar sem karlárarnir
gengu ljósum logum innan múr-
anna í gervi ungra presta, hunda
eða jafnvel katta, og brugðu sér
í leik við nunnurnar, sem ekki
létii á sér standa.
Réttarhöldin í Louvries komu
eins og reiðarslag yfir allan
liinn strangkaþólska heim, eink-
um þegar það kom á daginn,
að það var svo sem enginn utan-
klausturmúra seiðskratti sem
þar annaðist milligöngu eftir
öllum svörtukúnstarinnar regl-
um, heldur fyrrverandi klaustur-
prestur, hinn æruverðugi faðir
af Fransiskanareglunni, Mathur-
in Pickard. Var hann úr þeim
sérflokki reglunnar, sem trúði
þvi, að þeir, seni meðtekið höfðu
lieilagan anda, gætu ekki synd
framið, eða að allt væri hreinum
hreint, og að Adamsnektin væri
hin eina og sanna imynd heilag-
leikans. Samkvæmt þeim heimild-
um, sem enn eru varðveittar i
langri og ýtarlegri sjálfsævisögu
einnar nunnunnar, systur Made-
line Bavent, neyttu klaustursyst-
ur heilagrar kvöldmáltíðar nakt-
ar að beltisstað. Leið og ekki á
löngu að faðir Pickard tók að
syngja þeim svörtumessu og hafði
allsnakta systur að altari, sneri
öllum helgum tiðasöng upp á
myrkrahöfðingjann, og kallaði
hóp karlára sér til aðstoðar við
að þjóna fýsnum systranna.
Ekki komst þetta þó upp fyrr
en faðir Pickard lézt, árið 1642,
VIKAN 43. tbl. —