Vikan - 24.10.1963, Blaðsíða 36

GREIÐSLU
SLOPPAR
IVIarteinn Einarsson & Co.
Fata- & gardínudeild Laugavegi 31 - Sími 12816
„Ég fór inn í skóginn til að
hitta þá“.
„Þú gerir þér vitanlega Ijóst
á hverju þú átt von, ef ættflokk-
ur þinn verður þess vísari að
þú hefur haldið fram hjá eigin-
manni þínum?“ spurði ég.
„Já“.
„Þú lætur þetta þá ekki henda
þig aftur, ef ég þegi yfir því í
þetta skiptið?"
Konan kinkaði kolli, og ég
kallaði á Pop og bauð honum
að greiða konunni nokkra boli-
vara fyrir demantana. Að því
búnu lagði ég af stað í bát mín-
um, ræddi við demantsleitar-
mennina, tvo, sem þarna áttu
hlut að máli, og reyndi að gera
þeim ljóst hvað í húfi væri, ef
ættflokkurinn kæmist á snoðir
um hvað gerzt hafði. Demants-
leitarmennirnir höfðu afsökun-
ina á reiðum höndum — hér væri
ekki um annað kvenfólk að ræða
og þeir væru eins og aðrir karl-
menn, enda gerðu Indíánakon-
urnar allt til að fá þá til lags
við sig.
Mér var ljóst að ekki var nema
um eina lausn að ræða á þessu
vandamáli, en þóttist þó ekki
geta gripið til þess án þess að
bera það undir Antu.
„Starfsmenn mínir una illa
kvenmannsleysinu", sagði ég við
hann.
„Þeir fá ekkert kvenfólk hér“,
svaraði hann með festu.
„Það veit ég vel“, sagði ég.
„Þess vegna er ég að hugsa um
að flytja hingað hvítar konur
handa þeim“.
Antu hugsaði málið nokkra
stund, en mælti síðan:
„Verði það ráð tekið, má gera
ráð fyrir því, að karlmennirnir
af mínum ættflokki taki að girn-
ast þær og við fáum ekki við
neitt ráðið".
Að sjálfsögðu hafði hann lög
að mæla, en hvað um það; ég
átti ekki annarra kosta völ.
Hvort sem Antu féll það betur
eða verr, varð ég að fela Vaug-
ham það verkefni að útvega
nokkrar hvítar konur og flytja
þær í flugvél sinni til bæki-
stöðva demantsleitarmannanna.
Þegar hann kom næst með birgð-
ir til verzlunarinnar ræddi ég
málið við hann, og bað hann að
ráða nokkrar vændiskonur til að
stytta hinum hundrað demants
leitarmönnum okkar stundirnar,
svo að ekki þyrfti að koma til
árekstra út af kvennamálum í
sambandi við Indíánana.
„Þú getur sagt þeim, að þær
geti reitt sig á eitt — að þær
hafi góða þénustu“, sagði ég.
Vaugham tók vel í þetta, og
kvað það ekki verða neinum
vandkvæðum bundið að útvega
hvítar konur til þess starfa. Ég
ræddi þetta nú við Pop jarðfræð-
ing og lækninn, og þá einkum
hvernig ætti að skipuleggja slíka
starfsemi. Okkur kom saman um
að reisa nýjan skála fyrir hana,
spölkorn frá íbúðarskálunum,
með fjórum aðskildum herbergj-
um, svo að fyllsta hreinlæti yrði
við komið. Tommas valdi skál-
anum nafnið „La Casa de las
Putas“, um leið og hann reis af
grunni. Þeir kunna að nefna það
á spænskunni.
Híbýlavandamálið var þó til-
tölulega auðleyst, samanborið
við þær varúðarráðstafanir, sem
gera varð gagnvart samræðis-
sjúkdómum. Að sjálfsögðu mundi
læknirinn skoða kvenfólkið
vandlega um leið og það kom.
En það voru demantsleitar-
mennirnir hundrað, sem lengi
höfðu flækzt um hvarvetna þar
sem gulls eða demanta var von,
og ekki vandað vel lagskvenna
sinna í námubæjunum, eða virt
neinar heilbrigðisráðstafanir.
Jafnvel þótt læknisskoðun leiddi
í Ijós, að þeir væru heilbrigð-
ir aii þessu leyti eins og á
stóð, var ekki fyrir það
að synja, að þeir kynnu ein-
hverntíma að hafa sýkzt, og
ekki hlotið þá fullkomnari lækn-
ingu en það, að sjúkdómurinn
leyndist með þeim, eins og fal-
inn eldur. Þar að auki höfðum
við ekki nægilega fullkomin
rannsóknartæki, og læknirinn
hafði þegar svo mikið að gera,
að hann komst varla yfir það
aðstoðarlaust, en sjúkraskálinn
var stöðugt yfirfullur, enda rúm-
aði hann ekki nema tíu sjúkl-
inga í senn.
Það var í sjálfu sér ógleyman-
legur atburður, þegar hvítu
stúlkurnar komu til þorpsins.
Samkvæmt venju hlupu allir frá
störfum sínum um leið og hreyf-
ilgnýrinn heyrðist í lofti, til að
vera viðstaddir þegar vélin lenti;
það var langt frá því enn hvers-
dagslegur atburður í augum
hinna innfæddu.
Þennan morgun var Antu sá
eini af þeim, sem vissi hvað í
vændum var. Vaugham steig
fyrstur út úr flugvélinni, og síð-
an komu konurnar á hæla hon-
um. Þær voru fjórar, sem komu
með þeirri ferð — hávaxin og
gjörvuleg stúlka, sem mátti kall-
ast hvít; tvær múlattastúlkur,
sem báru hatta skreytta litsterk-
um gerviblómum og ein negra-
stúlka. Allar voru þær klæddar
eins og á göngu um stórborgar-
stræti. Þegar þær klifruðu niður
úr flugvélinni og sáu alla þessa
Indíána, sem hópuðust að með
hávaða og ærslum, var ekki
laust við að óttasvipur kæmi á
þær, en Taurepanarnir, sem
aldrei höfðu séð neitt þessu líkt
áður, hljóðnuðu þegar og gláptu
á þær eins og naut á nývirki.
En það stóð ekki lengi, því að
allt í einu ruddust Indíánarnir
að stúlkunum, rétt eins og ein-
hver hefði gefið þeim merki um
36
VIKAN 43. tbl,