Vikan - 24.10.1963, Blaðsíða 39

Sjón er sögu
ríkari-þér hafið
aldrei séó hvitt
lín jafn hvftt.
Aldrei séó litina
jafn skæra. Reynió
sjálf og sannfærizt.
OMO sparar þvottaefnid
OMO er kröftugra en önnur þvottaefni, og
þar sem þér notið minna magn, er OMO
notadrýgra. Reynió sjálf og sannfærizt!
skilar
hvitasta
bvottinum!
K-OMO 11,/lCMMl
og kát eins og ekkert hefði á-
bjátað, en múlattastúlkurnar
lágu báðar örmagna í rekkju
og varð læknirinn að vitja þeirra.
Hingað til höfðu leitarmenn-
irnir aldrei snúið heim aftur
fyrr en í vikulokin, nema veik-
indi eða slys kæmi til, en nú
skruppu margir þeirra heim í
miðri viku og fóru ekki dult með
erindi sitt.
Önnur múlattastúlkan, Katrín,
varð fyrst til að hætta störfum
sínum í skálanum. Pop jarð-
fræðingur vildi sitja einn að
henni og sjálfri var henni ekk-
ert kærara, enda leið ekki á
löngu að hún gerðist fyrirmynd-
ar eiginkona á allan hátt; varð
sér meira að segja úti um
saumavél og tók að sauma kjóla
fyrir Indíánakonurnar og fatnað
á börn þeirra. Næst kom röðin
að Maríu, sem giftist bankastjór-
anum fyrrverandi og gerðist
virðuleg og auðsæl kaupmanns-
frú. Hún var eins og sköpuð til
að standa fyrir innan búðarborð
og sinna afgreiðslu og verzlun-
arviðskiptum. Hin múlattastúlk-
an, Dorothy, hvarf á brott með
ungum, ítölskum demantsleitar-
manni og félögum hans tveim.
Ég heimsótti hana nokkrum dög-
um síðar, þar sem hún var að
þvo fataplögg þeirra í fljótinu,
syngjandi af ánægju; annaðist
hún og matseld fyrir þá þre-
menningana og svaf hjá þeim á
nóttum í einni sæng. Josephina,
negrastúlkan, var ein eftir í skál-
anum, beit á jaxlinn og lét sig
hafa það, og rakaði saman fé,
þar sem hún var nú ein um hit-
una. Það var ekki fyrr en all-
löngu síðar, að ég komst að
raun um hvað olli þessari þrá-
setu hennar. Varðstjórinn í þorp-
inu var tvítugur Indíáni, Mara-
bu að nafni, og mikill vinur
Antus. Svertingjastúlkan hafði
orðið ástfangin af honum og
hleypti honum inn til sín á laun
að næturþeli. Marabu þessi var
kvæntur tveim systrum, báðum
á barnsaldri og kynni hans af
negrastúlkunni urðu til þess að
hann lagði á hana ofurást, enda
hefur hann eflaust sótt til henn-
ar ólíkt fyllri ánægju en hann
mátti njóta hjá lítt þroskuðum
konum sínum. Vildi hann nú óð-
ur og uppvægur kvænast henni,
svo fremi, sem hún reyndist fá-
anleg að setjast að hjá honum
í þorpinu, því að afbrýðisemi
hans í garð viðskiptavina henn-
ar átti sér engin takmörk.
Antu reyndi eftir megni að fá
hann ofan af þessu, en það bar
ekki minnsta árangur. Tók hann
þá það til bragðs að senda hinn
nýja seiðmann á fund hans til
að koma fyrir hann vitinu.
„Það er Canaima, hinn illi
andi, sem tekið hefur sér bústað
í þér, sonur sæll,“ sagði seið-
maðurinn. „Komdu með mér
heim í þorpið, og ég skal særa
hann á brott, og þá munt þú lifa
hamingjusömu lífi hjá eiginkon-
um þínum, það sem eftir er æv-
innar.“
En Marabu vildi ekki heyra
á það minnzt, og sendi eiginkon-
ur sínar tvær aftur heim til föð-
urhúsanna. Féll föður þeirra það
áreiðanlega ekki eins illa og
hann lét, því að þurrð var á kon-
um meðal ættflokksins og marg-
ir um boðið. Marabu sagði upp
varðstjórastarfi sínu, og byggði
sér og negrastúlkunni kofa við
á eina, sem féll í fljótið, drjúgan
spöl frá þorpinu. Hóf hann síð-
an demantaleit, og sá ég hann
aldrei, nema þegar hann kom
til að selja það, sem hann hafði
fundið og keypti nauðsynjar í
verzluninni. Aldrei kom það
fyrir, að negrastúlkan Josephina,
væri þá í för með honum.
Þar með stóð skálinn frægi
auður og yfirgefinn og demants-
leitarmennirnir tóku enn að
kvarta um kvenmannsleysi. Ég
flutti inn annan hóp af slíkum
konum, en það fór á sömu leið,
flestar þeirra giftust von bráð-
ara og ég varð stöðugt að endur-
nýja „birgðirnar". Þeir demants-
leitarmenn, sem þannig stað-
festu ráð sitt, reistu sér óvand-
aða kofa í grennd við þorp okk-
ar, þar sem þeir settust að með
konum sínum sem aðstoðuðu þá
við leitina, og lögðu oft og tíð-
um harðara að sér en eigin-
mennirnir sjálfir.
Af þessu fólki þurfti ég því
yfirleitt ekki neinar áhyggjur að
hafa. Öðru máli gegndi um
Indíánana sjálfa. Vafalaust hef-
ur Marabu orðið tíðrætt um alla
þá kosti, sem hina unga kona
hans, negrastúlkan, væri búin.
Víst var um það, að nú vildu
allir karlmenn af ættflokki hans
óðir og uppvægir komast að við-
skiptum hjá hinum aðfluttu kon-
um, hvort sem þær voru hvítar
eða ekki. Marabu hafði gengið á
undan, og nú var ekki nokkur
leið að halda aftur af þeim. í
hvert skipti, sem nýjar konur
komu í skálann, stóðu Indíán-
arnir þar í biðröð úti fyrir næstu
dagana með gjaldið í höndunum.
Stúlkurnar létu sér hjartanlega
á sama stunda við hverja þær
skiptu, og konur Indíánanna
hreyfðu ekki andmælum. Þær
biðu fyrir utan skálann, þangað
til eiginmennirnir komu út aft-
ur, og fóru síðan með þeim í
verzlunina, væri nokkur eyrir
eftir.
En þær Indíánakonur gerðust
heldlur ekki svo fáar, sem guldu
eiginmönnum sínum líku líkt.
Þegar þær fóru inn í skóginn til
að grafa upp rætur og safna ald-
inum, notuðu þær tækifærið og
VIKAN 43. tbl. — qq