Vikan - 24.10.1963, Blaðsíða 43

getu. • Kannski er þetta frákast
þeirrar stefnu landsbúa, að flytj-
ast til bæjanna. Nú vilja bæjar-
búar aftur komast í sveitina, án
þess þó að þurfa að hafa af því
það erfiði og áhyggjur, sem
sveitabúskap er samfara.
En hvar verðum við staddir
eftir nokkur ár, ef þessu heldur
áfram?
Hvar ætlar þú, lesandi góður,
að ná þér í land undir sumar-
bústað eftir 10 ár?
Þú hefur þá ekki minnsta
möguleika á því að komast ná-
lægt Þingvallavatni, Elliðavatni,
Álftavatni, eða á aðra þá staði,
sem nú eru eftirsóttastir. Þú
verður að gera þér að góðu eitt-
hvað annað og kannski ekki
eins skemmtilegt og þægilegt.
Kannski það væri rétt að þú fár-
ir strax að hugsa þér til hreyf-
ings, að næla í land undir bú-
stað, því hver veit hvað þú færð
eftir 10 ár?
Á því er enginn vafi, að þeir
verða fleiri og fleiri, sem byggja
sér sumarbústað. Það verður
lítið um góð lönd, og menn
verða að gera sér annað að góðu
en beztu staðina.
Ennþá eru þó nokkrir staðir,
sem hægt er að leita til, og sem
vafalaust verða næst fyrir ásókn
sumarbústaðamanna. Með bætt-
um samgöngum leita menn
lengra og lengra frá fjölbýlinu,
og munar minna um að vera
lengra í burtu. Menn eru strax
farnir að fara upp í Borgarfjörð
með bústaði sína, austur í Mos-
fellssveit, Grímsnes og Biskups-
tungur. Með hraðskreiðari bif-
reiðum, auknum frítíma og betri
fjárhag, komast menn lengra
frá bænum, og una glaðir við
sitt.
Og svo kemur að því óum-
flýjanlega, að menn fá sér flytj-
aniega bústaði, sem þeir krækja
aftan í einkabifreiðina, og fara
hvert sem þeim dettur í hug, til
að vera þar í góðu yfirlæti yfir
sumarfríið. Sá siður ér .algengur
víðast hvar erlendis, en hefur
ekki náð vinsældum hér, ein-
faldlega yegna slæmra vega og
svo þess, að það er ekki enn
komið í tízku. G. K.
Maðurinn sem Kom
Jheimsstyrjöldinni af
stað.
FRAMHALD AF BLS. 19.
svitabaði, hvað eftir annað.
Draumsýnin var alltaf sú sama.'
Einhver uppstrílaður foringi úr
leyniþjónustunni, sem sat ásamt
viðhaldssnift sinni í vínkránni
að Adlon, og masaði allt hvað
af tók, „Stórmsveitimar eru að
undirbúa blekkingarárás í þeim
tilgangi að koma gf stað ann-
arri heimsstyrjöld," sagði hann
og svo hátt ,að allir í vínkránni
þögnuðu og lögðu við hlustir.
„Það er einhver náungi, sem
heitir Naujocks, sem þeir hafa
falið að undirbúa árásina og sjá
um framkvæmd hennar. Vitan-
lega verður hann svo skotinn."
Klukkan fjögur, þann 31. ág-
úst, söfnuðust þeir saman í gisti-
húsi í Gleiwitz, Naujocks og
samsærismenn hans sex talsins,
og lögðu á lokaráðin. Þó ein-
kennileg hending megi kallast,
þá samsvöruðu allir þessir ungu
menn, sem yaldir höfðu verið
úr stormsveitarliðum til þess að
vinna þetta viðurhlutamiklá
verk, að öllu leyti þeirri hetju-
ímynd, sem foringinn hóf til
dýrkunar — þeir voru allir ljós-
hærðir, hávaxnir, grannir og
stséltir; harðskeyttir ofstækis-
■'menn og miskunnárlausir, sem
hikuðu' ékki við að vega og
myrða að boði foringjans, og
ekki heldur að fórna sínu eigin
lífi, hans vegna. Þetta Vom
samskonar ofurhugar og þeir,
sem unnu það fræga afrek undir
foryztu Skorzenys í stýrjaldar-
lokin, að hrifsa Mussolini ú'r
fjandmanna höndum, og höfðu
í undirbúningi að myrða Eisen-
hower á meðan barizt var við
Bulge.
Þeir sjömenningarnir fóru enn
einu sinni sameiginlega yfir
framkvæmdaáætlunina, sem þeir
kunnu allir utanað fyrir löngu.
Klukkan sjö áttu þeir að aka
út í Ratiborskóginn, nema þar
sfaðar um mílu vegar frá út-
varpsstöðinni, klæðast pólsku
hermannabúningunum, og bíða
þar í bílum sínum tveim loka
fyrirskipunar, sem senda átti
frá loftskeytastöð í Berlín. Tvö
dulmálsorð höfðu verið ákveð-
in, annað til merkis um að árásin
skyldi hafin, hítt þýddi að eitt-
hvað hefði komið fyrir á síðustu
stundu sem gerði óhjákvæmilegt
að skjóta henni á frest. Dulmáls-
orðið, sem þýddi að árásin skyldi
tafarlaust hafin, bar vitni hinni
sérstæðu gamansemi og hug-
myndaauðgi þeirra stormsveit-
armanna, eða öllu heldur hve þá
skorti hvorttveggja gersamlega:
„Dósamatur"!
Og ef það yrði nú orðið, sem
þeir væntu, „dósamaturinn11,
áttu þeir sjömenningarnir að
aka í bílum síunm að útvárps-
stöðinni, nema staðar við aðal-
dyrnar og bakdyrnar nákvæm-
lega klukkan hálfátta, og hefja
árásina — en Naujocks gerði
ekki. ráð fyrir að þeir myndu
mæta neinni teljandi mótstöðu.
Þegar hugsanleg mótspyrna
væri brotin á bak aftur, áttu
þeir Naujocks, Fritz og Her-
mann að halda rakleitt inn í
stöðvarsalinn, en hinir fjórir að
standa vörð. Fritz, sem var sér-
fræðingur í allri radíótækni, átti
því næst að opna fyrir símalín-
una frá Breslaustöðinni, þar sem
yfirmaðurinn þar biði merkis
um að útvarpa „dagskránni“. Á
nieðan þulurinn læsi skamm-
irnar og svívirðingarnar um
Hitler, átti Naujocks að skjóta
þrem skotum upp í loftið í saln-
um, svo að átökin heyrðust, og
eins til þess að þar sæjust merki
eftir árásina, sem hægt yrði að
nota sem sönnunargögn.
„Þessar aðgerðir ættu ekki að
taka okkur nema um fimm mín-
útur,‘ sagði Naujocks. Á meðan
við erum staddir inni í stöðinni,
ekur bíll upp að aðaldyrunum,
en þið skuluð samt ekki láta
ykkur bregða; þegar þeir í bíln-
um hafa komið líki fyrir á dyra-
þrepunum, aka þeir á brott aft-
ur, og þið látið sem þið hvorki
sjáið til þeirra eða heyrið.
Nokkrar spurningar?"
„Ef okkur er veitt mótspyrna,
hvað þá? Setjum sem svo að lög-
reglumenn séu þarna og snúist
til varnar?“
„Þá skjótum við þá,“ svaraði
Naujocks. „Og sé ekki um fleiri
spurningar að ræða, búum við
okkur undir að láta brottskrá
okkur úr gistihúsinu. Hittumst
niðri í anddyrinu kl. 6:30.“
Naujocks gekk á brott frá liðs-
mönnum sínum, og skyndilega
var sem hann þryti mátt. Hann
gekk að vínskenknum og fékk
sér staup af sterkri hressingu,
og síðan annað, en hresstist ekki
neitt.
Klukkan hálfsjö stundvíslega
hittust þeir sjömenningamir
niðri í . anddyri gistihússins,
gengu út og settust inn í svörtu
Ópelbílana tvo, sem þeir höfðu
til umráða, óku hratt út úr borg-
inni og , inn í skóginn, aðeins
stuttan spöl frá pólsku landa-
mærunum. Eftir að numið yar
staðar þar, mátti enginn þeirra
mæla orð frá vörum fyrr en allt
væri um garð gengið. Naujocks
gekk þegjandi út og opnaði far-
angursgeymslurnar, tók sér þar
einn af pólsku hermannabúning-
unum og hríðskotabyssu af
pólskri gerð, en hinir sex fóru
að dæmi hans, höfðu fataskipti
og vopnuðust í skyndi, en að því
búnu voru þýzku skrásetningar-
merkin tekin af bílunum og
pólsk skrúfuð á þá í stað-
inn. Fritz, radíósérfræðingurinn,
stillti viðtækið í öðrum bílnum
á : loftskeytastöð í Berlín. Ná-
kvæmlegá kl. 7.27 heyrðist
hljómsterk karlmannsrödd end-
urtaka dulmálsorð hvað eftir
annað: „Dósamatur, dósámatur,
dósamatur ...“
Dulmálsorð, sem þýddi að
ársáin skyldi tafarlaust hafin.
Hjólbarðarnir rótuðu upp möl-
inni og bílarnir þutu af stað út
í myrkrið.
Samsærismennirnir hölluðu
sér aftur á bak í sætinu, ösku-
gráir í framan og hver taug í
líkama þeirra titraði eins og
harðspenntur strengur. Á slag-
inu hálfátta hemlaði bíllinn, sem
Naujocks stýrði, úti fyrir aðal-
dyrum útvarpsstöðvarinnar, svo
að hvein við; hann hratt upp
VIKAN 43. tbl, — 43