Vikan - 24.10.1963, Blaðsíða 45

þeim. Þeir höfðu ekki hugmynd
um samsærið, voru nægilega
vanir ýmsu til þess, að þeir
forðuðust að vera með óþarfa-
spurningar.
Naujocks scttist inn í skrif-
stofukytru sína og bað um að
sér yrði fært svart kaffi. Hann
dró ritvélina nær sér, kveikti
sér í sígarettu og sogaði djúpt
að sér reykinn. Því næst tók
hann að skrifa skýrslu sína.
Henni var ekki lokið fyrr en
klukkan þrjú um nóttina, og þá
stóð hrúgan af sígarettustubb-
unum upp af öskubakkanum á
borðinu. Naujocks var að lotum
kominn, fannst sem höfuðið
mundi þá og þegar klofna og
rammt óbragð í munni sér. Hann
reikaði yfir að legubekknum og
féll óðara í fastan svefn í öllum
fötunum.
Hann var vakinn harkalega,
en komst þó seint til vökuvit-
undar, og sá óljóst stormsveita-
foringjann, sem stóð hjá legu-
bekknum og ýtt hafði við hon-
um.
„Hvað er klukkan?" spurði
Naujocks.
„Hálfsjö að morgni. Heydrich
yfirstormsveitaforingi kveður
þig til fundar við sig tafarlaust.'
Naujocks reis óstöðugur á fæt-
ur. Vangar hans voru þaktir
skeggstubbum, hann var ó-
hreinn undir nöglunum og hann
sárlangaði til að þvo tennurnar,
en þóttist vita að betra mundi
að láta Heydrich ekki bíða og
mundi nóg samt. Hann stakk
skýrslu sinni í skjalatösku og
ók til aðalstöðva Heydrich við
Prins Albrechtstræti. Skyldu
þeir álíta að aðgerðirnar hafi
gersamlega misheppnazt, spurði
Naujocks sjálfan sig á leiðinni.
Skyldi dómurinn þegar vera
uppkveðinn?
Heydrich var ískyggilega
glaðlegur. Hann var í nýstrokn-
um einkennisbúningi, nýrakað-
ur og angandi af andlitssmyrzl-
um. Hann reis úr sæti sínu, þeg-
ar Naujocks kom inn, og rétti
honum höndina. ,,Ég óska þér
til hamingju," sagði hann.
„Heyrðist útvarpsræðan?"
spurði Naujocks hikandi.
„Nei, og það olli dálítilli
ringulreið í Breslau og Berlín,“
svaraði Heydrich. En við höfðum
sent fréttaritara frá „Voelkisch
er Beobachter" til Gleiwitz, og
hann náði þar í rosafréttir. Einn
af pólsku árásarföntunum var
skotinn til bana í átökunum á
dyraþrepum útvarpsstöðvarinn-
ar, en hinir hundarnir komust
undan. Það koma myndir í dag-
blöðunum þessu til sönnunar.
Þýzka þjóðin hefur gripið til
vopna, og þolinmæði foringjans
er á þrotum. Ef þú getur haldið
þér vakandi til klukkan tíu í
kvöld, geturðu heyrt hann á-
varpa ríkisþingið í tilefni þessa
atburðar. f dag er 1. september
1939, kæri Naujocks, og þessa
dags verður lengi minnzt í sög-
unni.“
Canaris aðmíráll var á ann-
arri skoðun. „f dag verður
dauðadómurinn yfir Þýzkalandi
uppkveðinn," sagði hann við
einn vina sinna.
Stórblaðið „New York Times“,
og önnur blöð í Bandaríkjunum
birtu fréttirnar af árás Pólverja
á útvarpsstöðina í Gleiwitz.
Ribbentrop hélt ræðu, þar sem
hann fordæmdi árásina og eins
gerði barón Ernst von Weizac-
ker, æðsti maður þýzku utan-
ríkisþ j ónustunnar, heiðarlegasti
maður, sem átt hefði að vita bet-
ur. Weizacher sendi öllum
sendiráðum þriðja ríkisins svo-
hljóðandi skeyti. „Þýzki herinn
hefur í dag gripið til vopna gegn
árásum Pólverja. Þessa ráðstöf-
un ber að svo stöddu ekki að
álíta styrjöld, heldur eingöngu
sem varnarviðbrögð, sem Pól-
verjar sjálfir hafa neytt oss til
með árásum sínum og ögrun-
um.“
Og loks kom meistaralygar-
inn sjálfur að hljóðnemanum.
Hitler þrumaði yfir hinni þýzku
þjóð, sem að undanförnu hafði
sýnt og sannað, að hún væri
gædd hæfileikum til að gleypa
við hverri þeirri lygi, sem borin
var á borð fyrir hana: „Þá er
ég ranglega dæmdur, ef friðar-
ást mín og langlundargeð er
túlkað sem hugleysi og veik-
lyndi . . . Nú hefur það gerzt í
fyrsta sinni, að pólskir hermenn
hafa skotið á oss innan vorra
eigin landamæra. Síðan klukkan
5:45 síðastliðna nótt höfum vér
svarað skothríð þeirra með skot-
hríð, og uppfrá þessari stundu
munum vér svara sprengjuárás-
um þeirra með sprengjuárás-
um.“
Pólverjar neituðu því harð-
lega að um nokkrar árásir af
þeirra hálfu væri að ræða, en
neitun þeirra var kæfð með
mótmælum, yfirlýsingum, við-
vörunum og hernaðarlegum hót-
unum. Hinar fáliðuðu landa-
mæravarðsveitir þeirra máttu
ekkert viðnám veita hinni hörðu
leiftursókn þýzka hersins. Hið
pólska riddaralið snerist af fá-
dæma hugprýði til gagnsóknar
felldum lensum, en þýzku skrið-
drekaskytturnar skutu fæturna
undan hestum þeirra. Þýzki
flugherinn lagði Varsjá í rústir.
En í Berlín sjálfri var allt ó-
venjulega kyrrt og hljótt ■—
engar mótmælaaðgerðir eða
kröfugöngur, enginn lúðraþytur.
Það var gersamlega ólíkt því,
sem þar var um að vera árið
1914.
Þeir voru níu talsins, sem
höfðu á hendi aðalhlutverkin í
þeim dularfulla örlaagleik, sem
settur var á svið í Gleiwitz —
Reinhard Heydrich, Heinrich
Múller, Alfred Naujocks og sex
liðsmenn hans. Af þeim sex liðs-
mönnum hans varð ekki lengri
saga. Við réttarhöldin í Núrn-
berg lýsti Lahousen hershöfðingi
PIPARKVÖRNIN
GEFUR BETRA
BRAGÐ...
LILLU KRYDD ER ÁVALT BEZT
#EFNAGERÐ
REVKJAVÍKUR H.F.