Vikan - 24.10.1963, Blaðsíða 47

Hvort sem eldhúsinnréttingin er úr harðviði eða máluð fara WESLOCK
skápahandföngin bezt við. Þér getið valið úr 80 gerðum og litum. Hvers-
vegna ekki það bezta og fallegasta?
WESLOCK BER AF - VELJIÐ
Umboðsmenn á íslandi: K. Þorsteinsson & Co., Reykjavík.
Þau fóru fram hjá néonskilti:
Draumahótelið — herbergi til
leigu.
Þa'ð dró úr ferð bílsins næst-
um án þess að hann tæki eftir
þvi, meðan Lisa virti skiltin fyr-
ir sér.
Haka hans seig niður á brjóst-
ið. Hann beit saman tönnunum
og tók fast í særða handlegginn.
Sársaukinn kom að góðu haldi.
— Finnurðu mikið til? spurði
hún. •—■ Ég á við hvort þér sé
að versna?
— Það væri sjálfsagt ekki að
undra, svaraði hann.
— Það hefur kannski ko^iið
illt í það. Þú ættir að stanza og
gera eitthvað í því.
— Á morgun kemst ég á stað,
þar sem ég fæ umhirðu.
•— En það væri skynsamlegra
að stanza á hóteli, hélt hún
áfram. — Bara stutta stund —
hvíla sig svolítið, binda um
sárið?
■— Nei, ekki mæli ég með því,
sagði hann og fann um leið til
ertandi tilfinningar fyrir því, að
hann hefði heyrt einhverskonar
ögrun 1 rödd hennar. Var henni
virkilega alvara með það ... ?
Nei, sagði hann við sjálfan sig,
hún vill bara halda lífinu svo
lengi sem mögulegt er — annað
er það ekki. Og ef hún á meðan
kæmi honum inn í drauma-
landið ...
Tala. Tala hátt. Það gæti hald-
ið honum uppi.
— En um hvað á ég að tala?
spurði hann allt í einu, laut
fram og starði út í blautt
myrkrið.
Hún virtist íhuga spurningu
hans. Síðan mælti hún:
— Hvernig var það eiginlega?
— í fangelsinu, átt þú við?
Svo sem nógu gott ef maður tek-
ur 'öryggi fram yfir allt annað.
Það gera margir. Þarna vilja
þeir vera. Þeir biðja um að fá að
vera lengur. Einn þeirra, sem
strauk um leið og ég, gerði það
bara til að fá vistina framlengda.
Einn, sem var búinn með dóm-
inn, bað um að fá aftur sama
starf og sama klefa, þegar hann
kæmi inn næst. Annar hafði
reiknað út hvar hann skyldi
brjóta af sér, þegar honum yrði
sleppt, svo að sami dómari og
síðast dæmdi hánn.
Hann þagnaði og dró andann.
■— En hvernig er þá með þig
sjálfan? spurði hún.
— Fyrir mig var það í fyrsta
og síðasta sinn, sagði Bardon.
— Heldur skal ég deyja en að
fara þangað einu sinni enn.
Hann þagði um stund, fór að
draga ýsur og hristi af sér doð-
ann.
— Nei, sagði hann. — Nú veit
ég ekki hvað segja skal.
— Um sjálfan þig, sagði hún.
— Segðu mér eitthvað um þig
sjálfan, Ray. Hvernig var það
þegar þú varst lítill?
Han fór að hlæja, en fann til
undarlegra þrengsla í hálsinum
og sem snöggvast sá hann fyrir
sér dálítið, sem hann aldrei hafði
séð fyrr, jafnvel ekki hugsað
um -— lítinn dreng sem hét Ray
og sem kom honum nú harla
ókunnuglega fyrir sjónir. Lítinn
strák sem hló að trúð á sirkus,
sparkaði í bolta í döggvotu grasi,
fékk sér bað í gamalli myllu-
tjörn ...
Hann kom við örið á hökunni.
Hann hafði fengið það þegar
hann hrasaði um trjástofn, þá
níu ára gamall.
Svo heyrði hann sig taka til
máls að nýju. Það var ekki eins
og hann talaði við sjálfan sig
eða við nokkurn, sem hann
þekkti — það var frekar eins
og einhver annar væri að tala
við hann. Um bernskuna í sveit-
inni, um foreldra sem rifust, um
eldri bróður, sem strauk og skrif-
aði heim frá stöðum,. sem komu
ímyndunarafiinu á hreyfingu,
um skilnað foreldranna, hvernig
hann flutti til borgarinnar með
móður sinni, hvernig hann gerð-
ist meðlimur í óaldarflokk
stráka, um stríðið, manndráp-
ið, heimfararleyfið, verkstæðið,
hans eigið fyrirtæki.
—■ Hvernig fór það svo?
heyrði hann hana spyrja. -—•
Hvernig byrjaði það?
— Ég var með verkstæðið og
það borgaði sig þokkalega, en
það var mikið að gera og ég
skildi fljótt, að með því möti
yrði ég að strita eins og klár
alla ævina án þess að komast
lengra. Eitt kvöldið komu svo
tveir náungar og reyndu að
ræna mig. Ég var með skamm-
byssu á hillunni undir peninga-
kassanum og skaut þá báða.
Þannig byrjaði það . ..
— Uæti ég fengið að líta á
ökuskírteinið?
— Að sjálfsögðu.
Þetta var eins og martröð.
Lögréglumennirnir skálmuðu
kringum bílinn. Annar virtist
minnst tveir metrar á hæð í
svörtum, regngljáandi olíu-
stakknum. Hann laut áfram og
horfði á Bardon gegnum rúð-
una.
Bardon reyndi að lyfta skamm-
byssunni. Hún vó að minnsta
kosti hundrað kíló og hann gat
sig hvergi hrært. Ekki hreyft
minnsta fingur.
Þögult öskur brauzt fram hið
innra með honum.
Hann hrökk við og hóf upp
skammbyssuna.
Bíllinn var aftur á hreyfingu.
Myrkur á báðar hendur. Hann
litaðist um. Lögreglubílafnir
tveir stóðu kyrrir og rauð aftur-
ljósin giottu gegnum régnið.
Þeir voru að baki og hann hafði
sofnað. Hún hefði getað komið
upp um harin — en þó héldu
þau enn áfram ferðinni.
— Hvers vegna gerðir þú
þetta? hvíslaði hann.
•—• Ég veit ekki, sagði hún
lágt. — Segðu mér meira um
þig sjálfan. Segðu mér hvernig
það gekk til á eftir.
— Á eftir?
— Eftir að þessir tveir reyndu
að ræna þig.
— Þá fór ég að færa út kví-
arnar.
— Geðjaðist þér kannski vel
að því að drepa?
— Nei, en það skipti mig
engu máli. Og það varð auðveld-
ara og auðveldara.
Hann fann að rödd, hugsun,
vilji, allt þetta hvarf honum og
hann hné uþp að sætisbakinu.
Nú var hann næstum liðinn út
af, þrátt fyrir allt sem hann
gerði til að afstýra því. Hann
hafði ekki sofið í þrjú dægur,
sú var skýringin. Hann var bein-
línis búinn að vera — gat ekki
meira.
En hún hefði getað losnað við
hann og látið lögguna annast
afganginn. Hún hafði vitað að
hann svaf.
. Hann þreifaði inn í hólfið í
mælaborðinu. Honum 'tókst að
skrúfa lokið af glasinu og gleypa
tvær pillur. Kannski voru það
ekki hressingarpillur. Þetta var
undarlegt — hann tók þær inn
til að halda sér. vakandi, þar
sem hann treysti henni ekki, en
samt trúði hann þeim orðum
hennar að þetta væru hressing-
arpillur, en ekki svefnpillur eða
eitur ...
Höfuð hans rykktist frá bring-
unni. Bíllinn hafði numið staðar.
Regnið féll mjúklega á þakið
og í vitum hans var hin hlýja,
dásamlega þefjan af ilmvatni og
púðri.
Á vegg til hægri gat að líta:
Hótel — Herbergi til leigu.
Hún sat og reykti vindling
og horfði á hann. Hún var syfju-
VIKAN 43. tbl. — 47