Vikan - 24.10.1963, Blaðsíða 48

FYRIR ÞVÍ ÚRSKURÐAST
Svar við: HVERNIG DÆMIR ÞÚ? á bLs 51.
í lögum um skipulag fólksflutninga með bifreiðum frá 1956
segir m. a.: „Engum er heimilt að hafa með höndum fólks-
flutninga með bifreiðum, sem stærri séu en svo, að þær rúmi
átta farþega, nema hann hafi til þess sérleyfi frá ríkisstjórn-
inni“.
Það er greinilegt, að ákvæði þetta leggur bann við því,
að aðrir en sérleyfishafinn geri sér atvinnu að fólksflutning-
um á sérleyfisleið. Hitt getur orkað tvímælis, hvort ákvæðið
verði túlkað á þann veg, að í því felist einnig bann við flutn-
ingi á mönnum á sérleyfisleið, enda þótt sá flutningur fari
fram án endurgialds.
Greinargerðir fyrir frumvörpum til laga um skipulag fólks-
flutninga með bifreiðum, svo og umræður á Alþingi um það
efni, benda fremur í þá átt, að bannið eigi aðeins við fólks-
flutninga í atvinnuskyni. Þessari skoðun til stuðnings má og
benda á, að í lögunum er talað um að selja einstök sæti í
bifreiðum, svo og um sérleyfisgjald af andvirði afhentra miða.
Með tillit til þessara vafaatriða er alla vega ljóst, að ekki
er fyrir hendi nægilega skýr heimild í lögum til að refsa fyrir
endurgjaldslausan fólksflutning á sérleyfisleiðum. I refsimál-
um á allur vafi að koma sökunaut í hag (In dubio pro reo).
Á þetta bæði við um vafa á sönnunaratriðum máls og vafa-
atriði varðandi refsiheimildir í lögum. Fyrir þessari skoðun
er dómur Hæstaréttar.
Með tilvísun til framanritaðs verður Jón Jónsson sýkn saka.
Ályktunarorð: JÓN JÓNSSON SKAL SÝKN VERA.
J. P. E.
leg í framan.
— Hefurðu sofið vel? spurði
hún.
Hann hugleiddi hve langt þau
hefðu farið síðan hann tók pill-
urnar. En svefnpillur gátu það
varla hafa verið, því þá væri
hann ennþá sofandi. Kannski
gæti hann treyst henni, þrátt
fyrir allt ...
— Ég beið þess að þú vakn-
aðir til að vita, hvort þú vildir
gista hérna, sagði hún.
Ennþá einu sinni þóttist hann
heyra dulda ögrun í rödd henn-
ar. Og þrátt fyrir þreytuna gat
hann leitt sér fyrir sjónir mjúka
sæng í hlýju rúmi.
— Ég get skrifað okkur inn,
Ray, sagði hún með sömu ögrun
í röddinni.
Hann nuddaði augun. Hann
fann til verkjar í hnakkanum,
eins og hann væri stunginn með
títuprjónum. Hann héldi þetta
ekki út hvort sem væri, ef þau
héldu áfram. Og ef hún hugsaði
ekki um annað en halda lífinu,
hvers vegna var hún þá ekki
fyrir löngu búin að afhenda hann
lögreglunni?
Sængin var mjúk. Hann var
nærri sofnaður jafnskjótt og
hann lagðist niður. Hún hjálp-
aði honum úr skónum. Hún
hjálpaði honum að setjast upp
og færði hann úr frakkanum.
Hún lagði frakkann á stól við
hliðina á rúminu. Hún fór úr
regnkápunni. Búningur hennar
var óbrotinn, féll þétt að líkama
hennar og leiddi vöxtinn ágæt-
lega í ljós, og þegar hún settist
á rúmið við hlið hans, lifnaði
hann við þrátt fyrir það, hve
takmarkalaust þreyttur hann
var.
— Hvers vegna? spurði hann
einu sinni enn. — Ég botna
hvorki upp né niður.
-— Lofaðu mér nú að segja
þér frá mér, Ray, sagði hún. —
Ég var sextán ára þegar ég gifti
mig og það hjónaband varð mjög
óhamingjusamt. Það var erfiður
tími og ég var mörg ár að kom-
ast yfir það. Og svo hitti ég
Fred. Það var dásamlegt, og ég
skal ekki reyna að útskýra
hversu dásamlegt það var, því ég
held ég gæti það ekki, þótt ég
vildi. Við vorum svo hamingju-
söm, Ray. Kannski hefur þú
aldrei kynnzt neinu slíku. Sjálf
fæ ég það aldrei framar heldur.
Hann sneri höfðinu. Skamm-
byssunni hans var miðað á hann.
Hlaupið var aðeins nokkra senti-
metra frá munni hans.
— Strákurinn á benzínstöð-
inni, sagði hún og beygði sig
nær honum, — hann var Fred.
Hann Freddi minn.
Auðvitað, hugsaði hann syfj-
aður. Það hefði hann mátt vita.
Freddi bíllaus, lyklalaus. Hún
hafði komið til að sækja hann.
Hann reyndi að hreyfa sig, en
vissi að hann gat það ekki.
— Hvers vegna léztu þá ekki
lögguna taka mig?
— Heldurðu að ég kæri mig
um að láta þeim það eftir?
Hún brosti um leið og hún
þrýsti á gikkinn. *
VETRARTÍZKAN
FRAMHALD AF BLS. 27.
Helztu litirnir eru: GOLDEN
FROST, CORAL og ORANGE.
Hárið á að vera ótúberað og
passíusítt.
Kápurnar eiga að vera úr
grófum efnum (svo sem tveed).
Og eru þær bæði einhepptar og
tvíhnepptar í ár. Klaufir eru
enn móðins og einkum ef þær
eru látnar ná upp að mjöðmum
að aftan og binda svo skinn-
belti eða kúlubelti yfir mjaðm-
irnar. Helztu sniðin eru her-
mannafrakkasnið, innskorið er
ennþá í tízku og slár jafnvel
líka.
Kragarnir eru svona upp og
niður, þó ber helzt á hornkrög-
um sem enda í löngum spíss.
Kjólarnir eru mikið flegnir,
hálsmálið að aftan á að mynda
U-línu en V-línan kvað vera kom-
in úr tízku. Samkvæmiskjólar
eru mikið hafðir með slám og þá
helzt skreyttir með handverki að
neðan.
Pilsin eru annað hvort bein eða
örlítið útsniðin, síddin er smekks-
atriði. Mittislínan á að koma
neðan frá brjóstum. Gróft ofnir
eftirmiðdagskjólar, pils og sokk-
ar úr molskinni eru mjög mikið í
tízku hjá ungum stúlkum.
Peysurnar eiga að ná hátt upp
á háls og vera í dökkum litum.
Blússurnar eru mikið hafðar með
pokaermum og röð af rykktum
pífum undir brjóstunum.
Helztu efnin eru nylon, chiffon
og glitefni í kjólum, en gróf efni í
kápum. f drögtum og pilsum er
helzt í tízku molskinn og alls
konar gróf efni.
Allir litir eru í tízku þetta ár,
en hér á landi er svartur litur
mjög í tízku í ár. Enda er hann
sígildur.
TILHUGALÍF
FRAMHALD AF BLS. 11.
þeim. Út komu tveir ungir
menn, glaðir og gjörvulegir, en
sá þriðji sat við stýrið. Spurðu
piltar þessir kurteislega hvort
þeir gætu ekki gert eitthvað
fyr'r stúlkurnar, til dæmis ekið
þeim dálítinn spotta, og auðvitað
hvert sem þær vildu?
Þær sögðu sem var að þær
hefðu verið að leita að ferða-
félaga sínum, er horfið hefði
eitthvað út í buskann, en væru
nú á leið aftur til tjalds síns
niðri í skóginum.
Ungu mennirnir spurðu þá
hvernig sá, er þær leituðu, liti
út. Og er þær höfðu lýst hönum
nákvæmlega, litu piltarnir hvor
á annan og kinkuðu kolli. Því
næst mælti annar þeirra: „Við
höldum til á bæ héma hinum
megin í dalnum, en skruppum
niður í skóginn til að kaupa okk-
ur ýmislegt. Og áðan, þegar við
vorum að fara framhjá Hálsi,
sáum við þar mann, sem þessi
lýsing ykkar passaði alveg á:
hann var að ganga heim á prests-
setrið. Viljið þið nú ekki bara
aka með okkur þangað, og ganga
úr skugga um hvort hann er
þar, en síðan skulum við aka
ykkur niður í skóginn aftur —
það er alveg hjartanlega vel-
komið.“
Ása Sigurlinnadóttir horfði
rannsakandi á mennina, en ein-
lægnin virtist skína út úr svip
þeirra, og hún gat ekki annað
en trúað því, sem þeir sögðu.
Heldur þótti henni samt undar-
legt að Herjólfur B. Hansson
hefði leitað heim á prestssetrið,
því að allt sem kirkjunni við-
veik virtist hann beinlínis hata.
Reyndar gat verið að klerkurinn
á Hálsi væri skólabróðir hans
eða vinur fyrir því — og það
var svo sem ekki nema gaman
að skreppa þangað. „Jæja þá,“
svaraði hún hikandi. „Ætli við
þiggjum ekki þetta boð.“
En Lóa Dalberg maldaði í mó-
inn: „Aldrei trúi ég því, að hann
Herri sér að heimsækja presta
— þið eruð líklega bara að plata
okkur?“
Piltarnir litu aftur snöggt hvor
á annan, en síðan mælti sá, er
áður hafði haft orð fyrir þeim:
„Þá það, við getum ekki betur
boðið, okkur langaði bara til að
hjálpa ykkur.“
„Við skulum fara með þeim
að Hálsi,“ sagði Ása.
Það varð úr, að þær fóru upp
í bílinn; settist Ása aftur í milli
ungu mannanna tveggja en Lóa
framí, hjá þeim sem bílnum
stýrði.
Var nú haldið af stað og þegar
sett á fleygiferð. Framhjá Hálsi
MANADAR-
RITID
í hverjum mánuði.
— VIKAN 43. tbl.