Vikan - 24.10.1963, Blaðsíða 49

í Fnjóskadal fóru þau á 90 kíló-
metra hraða.
„Er ekki þetta prestssetrið,“
spurði Ása Sigurlinnadóttir.
„Nei, nei, þetta er ekki prests-
setrið!“ sögðu báðir piltarnir í
einu; annar þeirra hló meinfýsn-
islega.
„Víst er þetta Háls!“ sagði
Lóa Dalberg og þreif í öxlina á
bílstjóranum. „Stanzaðu maður,
heyrirðu það, stanzaðu strax!“
Þó hlógu allir ungu mennirnir.
„Látið þið nú ekki svona,“ sagði
sá er við stýrið sat, dimmri
röddu. „Við ætlum að aka ykkur
svolítið út í sumradýrðina, og
svo stoppum við á fallegum stað
og röbbum saman.“
„Nei, viljið þið gera svo vel
að stoppa strax!“ sagði Ása.
Þá tók annar pilturinn um axl-
ir hennar og ætlaði að þröngva
henni til að kyssa sig. í sama
bili sparkaði Lóa Dalberg í mjóa-
legginn á bílstjóranum með odd-
mjórri skótá sinni og þreif um
leið í stýrið. Þau voru stödd á
sendnu holti og bíllinn þaut út
af veginum, tók langan sveig
eftir holtinu og staðnæmdist
loks í lyngþýfi við jaðar þess.
Bílstjórinn veinaði, því að aftur
kom skótáin á Lóu í fótinn á
honum, en vein hans varð að
hásu korri, er hún sló hann með
handarjaðrinum á hálsinn. Síð-
an þaut hún út og opnaði aftur-
hurðina. Hún náði í höndina á
vinkonu sinni og reif hana til
sín svo snögglega að piltarnir,
er sátu báðum megin við hana
fengu ekki ráðrúm til að halda
aftur af henni. Þær voru báðar
komnar út áður en þeir áttuðu
sig og Lóa stóð með steinhnull-
ung í hendinni, tilbúin að kasta
honum. „Ef þið dirfizt að elta
okkur þá rotum við ykkur með
grjóti!" sagði hún hvössum
rómi.
Það kom hik á ungu mennina
og nokkur töf varð á því að þeir
kæmu út á eftir stúlkunum. Og
er þeir loks ætluðu að fara að
láta til skarar skríða, komu tveir
bílar að norðan og stúlkurnar
hlupu í veg fyrir þá. Þótti þá
ungu mönnunum ekki lengur til
setunnar boðið og óku á brott
sem mest þeir máttu.
Nú stóð svo illa á að báðir
þessir bílar voru fullir af fólki
en annar bílstjórinn lofaði því,
að hann skyldi leita uppi ferða-
félaga stúlknanna í Vaglaskógi
og segja þeim hvar þær væru
niður komnar.
XIX.
Sigtryggur Háfells hámaði í
sig nokkur egg og eitthvað af
dósamat. Síðan beið hann rösk-
an hálftíma eftir því að einhver
af leitarmönnunum kæmi til
baka, en því næst fór hann inn
í tjald og lagði sig til svefns.
Um hádegisbilið vaknaði hann,
leit á klukkuna og bölvaði
hressilega. Enn var hann einn
á tjaldstaðnum. „Skárra er það
andskotans standið!“ sagði hann
loks, snéri sér á hina hliðina og
sofnaði aftur.
Klukkan var langt gengin eitt
þegar Árni bílstjóri og Bergur
garðyrkjumaður komu með sál-
fræðinginn.
Kaupsýslumaðurinn var hinn
versti: „Af hverju voruð þið að
draga þennan gemling hingað?"
sagði hann úrillur. „Hvers vegna
stunguð þið honum ekki bara í
ána — eða var hvergi nógu
djúpur hylur til að drekkja
skepnunni?" En því næst tók
hann flösku undan koddanum
sínum og rétti Herjólfi B. Hans-
syni. „Jæja, kall minn, þú ert
leiðindagosi, en samt ertu gest-
ur minn og fáðu þér einn!“
Sálfræðingurinn var bölvan-
lega á sig kominn, fölur í framan
og skjálfhentur; hann tók fegins
hendi við flöskunni, setti hana
á munn sér og teygaði. Síðan
stóð hann nokkra stund og taut-
aði blótsyrði milli tanna sér, en
sagði því næst: „Hvað ertu að
rífa kjaft, afmánin þín — jæja,
afbragðs góður vert, það ertu!“
„Hvar funduð þið kauða?“
spurði kaupsýslumaðurinn.
,'Hann var í tjaldi uppi undir
Vöglum, með miðaldra kven-
manni, sem sagðist eiga hann
— hún var blindfull skilurðu!
En við höfðum engar vöflur á
því, tókum hann bara og fórum
með hann; hann bölvaði svolítið
og brúkaði kjaft, á meðan við
vorum að fara út úr tjaldinu,
en á eftir sagðist hann vera guðs-
feginn að við hefðum komið. Og
farið þið bara með mig, og látið
ekki helvítis kellinguna ná í mig
aftur!“
„Var það hún Beta?“ spurði
Sigtryggur Háfells.
„Éttu hund!“ sagði sálfræð-
ingurinn.
„Ja, Elisabet sagðist hún heita
að minnsta kosti,“ sagði Ámi
bílstjóri. „Hún var hreint ekk-
ert blávatn, í rauninni allra
huggulegasti kvenmaður ef satt
skal segja, en bannsettur varg-
ur. Hún sagði rétt si sona við
mig, að ef við værum að tæla
hann Herjólf sinn frá sér, þá
skyldi hún bæði skjóta okkur
og skera áður en yfir lyki.“
Sigtryggur Háfells hristi höf-
uðið. „Ja, hver fjandinn," sagði
hann. „Ætli það sé ekki bezt að
þið takið niður tjöldin drengir
og við reynum að flytja okkur
eitthvað — en fyrst verðum við
auðvitað að finna stelpurnar!“
Þeir voru nýbúnir að koma
öllu fyrir í bílnum, þegar vin-
gjarnlegur maður kom til þeirra
og spurði, hvort hann hefði
þan heiður að tala við Sigtrygg
Háfells stórkaupmann. Um það
leyti var kaupsýslumaðurinn
kominn í heldur slæmt skap og
nennti ekki að sinna neinum
kurteisisvenjum: „Hvern fjár-
ann vilt þú?“ spurði hann frem-
ur hvatskeytslega.
„Ef þér eruð Sigtryggur Há-
fells,“ sagði maðurinn dálítið
penpíulega, „þá á ég að segja yð-
ur það, að stúlkurnar, sem eru
með ykkur í ferðinni, sitja norð-
ur undir Ljósavatnsskarði, og
bíða þess að þið sækið þær þang-
að. Þær sögðu að einhverjir dón-
ar hefðu lokkað þær upp í bíl,
undir fölskum forsendum auð-
vitað, og ekið þeim þangað, og
að þeim hefði tekizt með
herkjubrögðum að komast frá
þessum leiðindamönnum. ■—
Jæja, herra minn, nú bið ég yð-
ur afsökunar, og vona að þér
hafið skilið það, sem ég var að
segja?“
Kaupsýslumaðurinn setti í
brúnirnar. „Hvaða vitleysu ertu
að segja maður — stúlkurnar
okkar komnar norður undir
Ljósavantsskarð? — Varst það
þú, sem ferjaðir þær þangað, eða
hvað?“
„Nei, nei, það hefði mér aldrei
dottið í hug, ég er ekki slíkur
dóni að ég fari með stúlkur eitt-
hvert sem þær langar ekki til að
fara,“ sagði maðurinn. „Það
kæmi mér aldrei til hugar.“
Kaupsýslumaðurinn vildi vita
vissu sína um þessa hluti og
gekk því til sendimannsins, held-
ur hvassbrýndur, en sá vék und-
an að bíl, sem þar stóð í ná-
grenninu. „Ætlarðu mannkerti
að segja mér að einhverjar bull-
ur hafi tekið stúlkurnar okkar
upp í bíl og farið með þær nauð-
ugar norður í Ljósavatnsskarð?"
sagði hann og lét enn brúnir
síga.
En er hann nálgaðist bílinn
opnaðist hurðin og út kom kven-
maður — ljóshærð kona og held-
ur umfangsmikil. Sendimaður
flýði á bak við hana og smeygði
sér inn í bifreiðina, en konan
gekk til móts við Sigtrygg Há
fells og spurði hvað honum væri
á höndum. „Efizt þér kannski
um, að það sé rétt, sem maður-
inn minn sagði yður? spurði hún.
Eins og allt ekta karlkyn hafði
Sigtryggur Háfells beyg af harð-
skeyttum konum. Hann hneigði
sig því,
Framhald í næsta blaði.
BABY JANE
FRAMHALÐ AF BLS. 25.
færi. Húsið var komið til ára
sinna, rétt var það, og viðhald
þess hafði verið sárlega vanrækt,
en það var enn traust liús, vel
byggt, þegar það var nýtt, og það
hafði bersýnilega kostað mikla
fúlgu. Edwin bar virðingu fyrir
dýrum munum, þótt ekki væri af
öðru en þvi, að þeir höfðu verið
grciddir með miklu fé. Þannig
var til dæmis með gluggatjöldin.
Þau stungu mjög í stúf við gólf-
ábreiðuna, og jafnvel alla stof-
una, en þau höfðu verið gerð sér-
VIKAN 43. tbl. — £0