Vikan - 31.10.1963, Blaðsíða 23

sumri sötti hann grasskúf i bfargið þar
nn stöð áður fframmi ffyrir erfiðustu á-
n ævi sinnar
Allt í einu tók hann viðbragð og stökk
fram af brúninni niður á syllu nær því
mannhæð neðar. Hann náði óðara jafn-
vægi og gekk stæltum skrefum eftir syll-
unni að gjá eða skorningi, sem lá niður
bjargið. Þar læsti hann sig niður hægum
en ákveðnum skrefum unz hann kom nið-
ur á syllu, sem mér virtist örmjó. Eftir
henni gekk hann nokkurn spöl og sneri
baki að bjarginu.
Allt umhverfis hann flögruðu fuglar,
sem steyptu sér hver á eftir öðrum niður
að honum með háværum hljóðum. En
ekkert raskaði ró gamla mannsins. Þegar
syllan, sem var grasi gróin þraut, tók við
lítil kvos í bjargið niður á breiða grasi
gróna syllu neðan við það mitt. Hiklaust
sneri gamli maðurinn sér við og tók að
fikra sig niður kvosina með hægum og
varkárum skrefum.
Ekki gat ég séð hvar hann fékk hand-
eða fótfestu, en áfram þokaðist hann unz
hann var á móts við sylluna. Þá var eins
og hann hrinti sér með höndum og fótum
frá bjarginu og vatt sér yfir á hana með
mjúkum hreyfingum hins ódeiga bjarg-
göngumanns. Þar náði hann öruggri fót-
festu og gekk léttum skrefum eftir henni
unz hann kom þar eð hún virtist breið-
ust. Þar nam hann staðar, strauk hönd-
um um andlit sér og hallaði sér upp að
bjarginu. Þannig stóð hann nokkra stund.
Þá gekk hann nokkur skref frá því, gerði
krossmark fyrir sér, spennti greipar á
brjóstinu og stóð svo hreyfingarlaus
langa stund. Því næst lagðist hann niður
og nam þá höfuð hans við bergið en fæt-
urnir við syllubrúnina eftir því sem ég
bezt fékk séð. Eftir að hafa hvílzt þannig
nokkru stund reis hann upp og sat flötum
beinum. Ég sá að með hægri hendi reytti
hann upp gras, gerði úr því vönd og batt
utan um með snæri eða garni. Því næst
stakk hann grasvendinum í barm sér og
lagðist aftur til hvílu.
VORT hann hefur sofnað veit ég
ekki, en langa stund lá hann þannig. Þá
reis hann á fætur, gerði krossmark fyrir
sér og gekk svo eftir syllunni að kvos-
inni, sem hann hafði komið niður eftir.
Hiklaust stökk hann af syllunni beint
í bjargvegginn. Ég greip höndum í ör-
væntingu fyrir augun, því ekki kom mér
til hugar að hann mundi ná fótfestu
í bjarginu_ sem mér virtist ófært hverj-
um manni. Þegar ég áræddi að líta aftur
í átti til bjargsins sá ég að hann kleif
hægt en markvisst upp kvosina og var
kominn nokkuð áleiðis upp á við. Hvíld-
arlaust hélt hann áfram unz hann var
kominn upp á hæstu sylluna.
Á var nær því mannhæðarhár
sléttur bjargveggur eftir. Gamli maður-
inn rétti upp hendurnar og hóf sig létti-
lega upp á brúnina. Þar nam hann stað-
ar, leit niður fyrir og gerði aftur kross-
mark fyrir sér. Því næst sneri hann sér
við og tók upp hatt sinn og staf, fór í
jakkann og gekk rólegur og þreytulaust
á brott.
Meðan á þessu stóð hafði ég gjörsam-
lega gleymt stund og stað. Ég hafði beint
myndavélinni að bjarginu, áður en ég
sá gamla manninn. Nú sá ég að hún var
óhreyfð og þessi undarlegi atburður hafði
festst á filmunni.
Ég reis á fætur, leit enn einu sinni í
átt til bjargsins og hélt af stað suður yfir
eyjuna. Úti á sundinu sá ég ferjubátinn,
sem stefndi í átt til okkar og mundi inn-
an skamms vera kominn á leguna.
Þegar ég kom að bryggjunni voru far-
þegarnir, sem farið höfðu í land þar sam-
an komnir þar á meðal gamli maðurinn.
Engin þreytumerki sáust á honum, en
föt hans sýndu að bjargförin var engin
sjónhverfing og í hendi sér bar hann
grasvönd þann sem ég hafði séð hann
binda í bjarginu. Þegar fram í bátinn
kom hvarf hann inn í stjórnpallinn.
Ég fékk nú ómótstæðilega löngun til
þess að ná tali af þessum einkennilega
manni og heyra sögu hans. En hann sást
hvergi. Það var ekki fyrr en um kvöldið
er myrkt var orðið að ég rakst á hann
þar sem hann sat einn á bekk aftast á
bátaþilfarinu.
Ég spurði hann varfærnislega hvort ég
mætti tylla mér hjá honum. Hann sá
strax að ég var útlendingur og benti mér
vingjarnlega að setjast hjá sér. Hann
spurði mig margra spurninga um land
mitt og þjóð. Ég leysti úr þeim öllum
svo greiðlega sem ég gat. Svo forsjáll
hafði ég verið að hafa með mér vasapela,
sem ég nú tók upp og rétti gamla mann-
inum. Þegar hann sá pelann færðist bros
yfir andlitið. Hann fékk sér vænan teyg
og ég sá hvernig vínið vermdi hann og
hressti. Nú fannst mér rétti tíminn kom-
inn. Ég spurði hann fyrst um nafn hans
og heimili. Hann kvaðst heita Knútur
og eiga heima í Sandvík, heimahöfn
bátsins.
Ég fann strax að hann var glöggur og
greinargóður. Er við höfðum ræðzt við
alllengi gat ég ekki á mér setið og beindi
talinu að Straumey. Ég fór mörgum orð-
um um fegurð hennar og dásemdir. Það
leyndi sér ekki að gamla manninum lík-
aði tal mitt vel. Loks spurði ég hann,
hvort hann hefði áður komið til Straum-
eyjar. Hann leit á mig góðlátlega líkt
og hann furðaði sig á fávizku minni.
— Til Straumeyjar, endurtók hann
angurvært. — Ég hefi verið vitavörður
og hafnsögumaður þar í meira en tuttugu
ár. Já! í Straumey þekki ég hverja þúfu
og jafnvel hvern stein og bjargið er mér
jafn kunnugt og stofugólfið heima.
Nú fannst mér rétti tíminn kominn.
■— Ég sá þegar þú kleifst bjargið, sagði
ég eins alúðlega og ég gat.
Hann hrökk við og leit á mig.
— Sástu það, sagði hann hvasst og
nær því óvingjarnlega. Síðan þagði hann
nokkra stund og hélt svo áfram og var
nú aftur vingjarnlegur.
Á, ég þekki bjargið vel. Það hefur
verið mér og mínum gjöfult, en ... hann
sat hljóður nokkra stund, en sagði svo
lágri röddu: — Það hefur líka tekið
mikið.
— Segðu mér sögu þína gamli maður_
sagði ég svo blíðlega sem ég gat.
— Sögu mína, endurtók hann dauflega.
— Saga mín er í engu merkilegri sögu
annarra sjómanna hér í Skerjagarðinum,
nema ef vera kynni einn einasti dagur
í lífi mínu. Framhald á bls. 77.
VIKAN 44. tbl. — 23