Vikan - 31.10.1963, Blaðsíða 38

„Mikið er þetta ógeðslega ljótt hjá mér, drengir. Eruð þið ekki búnir að
missa alla trú á mér?“
Hann vafði skyrtunni utan af litunum og kreisti úr mörgum túbum á spjald,
sem var þykkt af hörðnuðum lit.
Suður f hraun með
um hann.
—- Hérna hef ég verið, sagði Kjarval og benti suður í hraunin
i átt til Bessastaða. líg á holur þarna. Einu sinni var ég þar i snjó.
— Mér finnst ég hafa séð frekar litið af snjómyndum eftir þig.
— Frekar lítið já. En stundum hef ég málað í snjó. Ég mála
á öllum árstiðum, líka i skammdeginu. Jafnvel þótt farið sé að
skyggja, þá mála ég. Alveg inni tvilætið.
— Sumir þykjast ekki geta málað við Ijós.
— Það get ég. Ég mála oft við Ijós. Það er bara vitleysa, að
ekki sé hægt að mála við ljós. Ljós og ljós. Þetta er Ijóssins dag-
ur. Hvernig er þetta fyrir ykkur.
-— Það er gott að taka myndir i dag, sagði Kristján ljósmynd-
ari, — gæti ekki verið betra.
— Þið áttuð bara ekki að fá mig. Þið áttuð að fá hann Aust-
mann. Hann kom til okkar, þegar við vorum að fara. Austmann
hefði verið upplagður.
— Er Austmann efnilegur?
— Austmann er séní. Bílstjóri, beygðu þarna austur á Krýsu-
víkurveginn. Ég var þarna suðurfrá með Svíunum um daginn.
Þeir voru að filma mig í einni holunni minni.
— Heldurðu að útlendingar sjái fegurð i svona hrauni?
— Ég veit það ekki. Efast um það. Efast stóríega um það.
Kannske finnst þeim það bara vera eyðimörk. En nú eru veg-
heflar á veginum, bílstjóri, og við skulum fara varlega. Við skul-
um fara varlega. Við megum ekki trufla Framhald á bls. 55