Vikan - 31.10.1963, Blaðsíða 61

“Lux-sápan gerir hörund mitt svo óviójafnanlega hreint”, segir
Jane Fonda. “Ég hefi notaó Lux-sápu í fjölda mörg ár”.
Fegurstu konur heims nota hina hreinu, mjúku Lux-sápu.—Konur eins og hin
dáóa Hollywood stjarna, Jane Fonda.
“Það er ekki til betra fegrunarmeðal í heimi, cn Lux-sápa”, segir Jane. “Eg
hefi notað Lux-sápu f fjölda mörg ár”.
Með því að nota Lux-sápu daglega, verðið þér þátttakandi í fegrunarleynd-
armáli Jane Fonda. Lux sápan gefur yður kvikmyndastjörnu útlit, heilbrigða,
heillandi fegurð, sem vekur eftirtekt hvarvetna. Notið ávalt uppáhaldssápu
kvikmyndastjarnanna, LUX-SÁPUNA.
9 af hverjum 10 kvikmyndastjörnum nota LUX-hantísápu
X-LTS »40/10-6441
minnti á sumarnæturrökkur. „Ég
hcld a'ð ég hafi ekki borðað
öllu betri mat þarna titi i beim-
inum. — Heyrðu, get ég fengið
gamla berbcrgið mitt aftur?“
Spákonan sat gegnt bonum
við borðið og drúpti liöfði. „Já,“
anzaði hún. „Ég bef þegar bú-
ið um þig þar, sem bezt ég gat.
Húsgögnin eru öll hin sömu;
sængurfötin svolítið skárri en
áður.“
„Þau voru fullgóð banda mér,“
sagði hann með sömu róseminni.
„Sést ennþá út á böfnina úr
glugganum?"
„Það sést enn út á höfnina,“
svaraði frti Guðríður.
Er bann var mettur, þakkaði
liann hlýlega fyrir matinn og
stóð upp. „Ég ætla að labba
niður í bæinn og sjá mig um,“
mælti bann. „Kannske leita ég
eittbvað fyrir mér með vinnu
um leið.“
„Með vinnu — ?“ endurtók
spákonan, óttablöndnum rómi,
cins og bún hefði fengið vondar
fréttir.
„Nei, jæja, ég segi nú svona,“
sagði sonur bennar og brosti
afsakandi. „Vertu sæl á meðan,
móðir mín — ég ætla annars
að skreppa upp fyrst og líta
á herbergið mitt; æ, hvað ég
bef oft hlakkað til að komast
i það aftur.“
XXI.
Jakobina Jóns kom um kvöld-
ið þegar bann var háttaður;
hann bafði gengið mjög snemma
til náða.
„Til hamingju, elskan mín,“
sagði bún við vinkonu sína. „Þá
er hann nú loksins kominn.
Mikið held ég að þú sért ánægð.“
Guðríður Methúsalemsdóttir
anzaði þessu ekki neinu, en
stóð á fætur og sótti þeim öl
í kollu. Síðan drukku þær báðar
um stund, cn loks andvarpaði
spákonan þunglega og mælti
líkt og við sjálfa sig. „Ánægð
— hann er barnið mitt, og ég
bef sjálfsagt verið bonuin vond,
þótt ég vildi það sizt af öllu.
Ekki veit ég heldur hverniq
liann kemur — allur farangur-
inn lians var ein litil taska, en
kannske er eittlivað úti á flug-
velli ennþá; ég veit ekkert, en
grunur minn er sá, að hann sé
enginn ríkisbubbi. — Draum-
arnir manns — þannig fara
þeir — rætast víst fæstir — eða
hvað finnst þér, Jakobína min?“
Jakobína starði á vinkonu sína
drykklanga stund, og sá að bún
var þegar orðin talsvert drukk-
in; augun í henni voru rauð-
leit og döpur, hún virtist hafa
elzt um nokkur ár. „Ég skil að
þetta er þér erfitt — ef svo
er, sem við vitum nú ekki enn-
þá. En fyrir mestu finnst mér,
að maðurinn er heilbrigður á
sál og líkama, og ekki vantar
það að bann sé myndarlegur,
ég sá lionum svosem bregða fyrir
i dag. Hann er bara akkúrat
eins og einn af þessurn túrist-
Jakobina hló eilítið, en Jiað var
enginn gleðihlátur, 'því næst
hélt hún áfram: „Nú, en það
er þó allténd huggun að hún
Ása giftist forrikum manni. Þá
færðu þnnn draum þinn að
minnsta kosti uppfylltan. Og
svo er ég viss um það, að hann
Sigtryggur Háfells lætur sig
ekki muna um að útvega honum
Hannesi einbverja þægilega
stöðu, ef þess skyldi þurfa með.“
„Já, það er svo ■—- bara að það
bregðist ekki lika? Einbvern-
vegin finnst mér telpan ekki
alveg eins og hún ætti að vera
við manninn, eins og bann geng-
ur eftir lienni með grasið i
skónum. Og eins og þetta er
þægilegur maður á alla lund.“
„Nú jæja, elskan min ■— ég
held þú sért þá bara orðin
alveg nógu rik sjálf!“ Og nú
um, sem eru að koma hérna
með skemmtiferðaskipunum á
sumrin, fínt klæddur og iitlend-
ingslegur.“
„Ég sá nú ekki betur en að
jakkinn hans væri slitinn.“
Einnig málrómur spákonunnar
var dapurlegur.
„Þeir kváðu nú einmitt gera
það, þessir fínu menn, að ganga
i allskonar skrýtnum fötum, eink-
um þegar þeir eru á ferðalagi.“
bjó Jakobína Jóns raunveru-
lega glöðum hlátri. „Það er ég
alveg viss um að þú slagar
hátt upp í hann Sigtrygg, eins
og þú liefur rakað saman núna
á undanförnum árum. Ég tala nú
ekki um ef þú giftist honum
Grími anganum Hafliðasyni, og
þið sláið reytunum ykkar saman
ba lia ha!“
En hún fékk ekkert svar og
liláturinn engar undirtektir. Frú
Guðríður Methúsalemsdóttir sat
með liönd undir kinn og lokuð
augu; tárin drupu hvert á fætur
öðru niður á borðið og i öl-
glasið hennar.
XXII.
Ferðafólkið var að enda við
að borða á hótelinu við Mý-
vatn, þegar bíll renndi i hlað.
„Þctta skyldi þó aldrei vera
hún Beta okkar?“ sagði Sig-
tryggur Háfells ósköp sakleysis-
loga.
„Nei, lieldurðu það?“ anzaði
Herjólfur B. Hansson, sem var
nú orðinn tiltölulega allsgáður.
Hann reis á fætur, snaraðist
út að glugganum og kom að
vörmu spori aftur, sneglulegur
á svipinn. „Jú, reyndar er það
hún, blessunin. En mig langar
bara ekkert til að liitta liana;
ég er ekki einn af þeim mönn-
um sem læt kvenfólk kommand-
era mig!“
„Það gæti lika hugsazt að hún
VIKAN 44. tbl. — gj