Vikan - 31.10.1963, Blaðsíða 72
Hún hallaSi sér aftur á bak á
legubekknum og horföi á Ed'win
með greinilegri velþóknun. „Ég
skal segja yöur, ég JiafSi þaS á
tilfinningunni, aS meS okkur
mundi takast ágæt samvinna. Þér
vitiS, bvernig maSur finnur svo-
leiSis á sér -— og þaS gerSist á
sama andartaki og ég opnaSi
hurSina og sá ySur. standa fyrir
utan. Ég vissi bara, aS viS mund-
um verSa góSir vinir..Bros
hennar virtist snúast inn á viS,
og bún renndi hendinni i til-
gangsleysi um pilsiS sitt. „Ég verS
vitanlega aS grennast dálítiS og
léttast. En ég ætlaSi hvort sem
var aS halda í viS mig. Á morgun
ætla ég aS snúa mér strax aS
því aS at.huga búningana. HaldiS
þér ekki, aS ég ætti aS láta gera
eftirlíkingar af öllum gömlu
búningunum minum?“
Edwin reyndi aS forSast aS svara
meS því aS snúa sér aS teboll-
HBB
maöur hefir fæSzt með hæfileika,
býr maSur yfir þeim alla ævi.
MaSur getur tapað peningum,
æsku og fcgurS en . . Langar ySur
til aS sjá myndirnar?“
Þegar þau voru komin i æfinga-
herbergiS, teiddi hún hann fyrst
að píanóinu, þar sem stór og
þykk úrklippubók lá opin.
„í þessari er ekkert nema
myndir. Ég á margar aðrar með
umsögnum og auglýsingum og
öllu þvi, ef yður langar til aS sjá
þaS allt.“ Hann veitti því eftir-
tekt, að hún gaut augunum til
næsta spegils, svo aS lítið bar á,
um leið og hún sagði þetta. „Ég
ætla að taka fram af borðinu inni,
meðan þér athugið þetta.“ Svo
gekk hún til dyra.
„Má ég ekki hjálpa yður við
það?“ spurði Edwin — að hálfu
af illkvittni.
Hún sneri sér að honum í dyra-
gættinni. „Ó-nei! Ég get alveg
gert það hjálparlaust.“ Hún
studdi sig andartak við dyrastaf-
inn. „Skírnarnafn yðar er Edwin,
er það ekki?“
Hann kingaöi kolli. „Jú.“
„Edwin,“ tautaði hún fyrir
munni sér, en síðan kinkaði hún
kotli til hans og fór út úr her-
virti myndirnar fyrst fyrir sér.
Sú á fyrstu síðu bókarinnar var
af telpukorni, sjö eða átta ára
gömlu, og liún leit á lesandann
meS undirhyggju, sem menn
hefðu frekar átt von á að sjá
i svip tvítugrar, veraldarvanrar
stúlku. Myndin var tekin, þegar
liún var að hneigja sig fyrir á-
horfendum, og Iiún var búin
eftir því, sem tiðkaðist fyrir
fimmtíu eða sextíu árum. Ed-
win hleypti brúnum um leið
og hann sneri viS btaSinu.
Þar sá hann sama barnið ,aft-
ur, en að þesu sinni var háriö
altt öðru visi, þvi að höfuð
hcnnar virtist alsett dýnugorm-
um, svo að broslegt var á að
lita. Hún var klædd i jalcka og
buxur og stóð frammi fyrir
tjaldi, sem sýndi rjóSur í skógi.
hún stóð gleið og frökk, og i
annarri liendi liélt luin á lít-
illi shillelagh, en svo liét kylfa
sú, sem var helzta vopn frum-
byggja frlands, og i tiinni tiélt
luin á gríðarstórum, irskum
smára, sem klipptur var úr
stinnum pappa.
Edwin flctti blöðunum leti-
lega. Telpan birtist æ ofan i
æ, endalaus röð af búnings-
breytingum, og liún virtist veröa
æ tilgerðarlegri með tiverri
mynd, sem tekin liafði verið.
Edwin staðnæmdist i þessu
fikti sínu, ])egar hann var kom-
inn að gulnaðri blaðaúrklippu.
Fyrir ofan sjálfa klausuna var
mynd af telpunni, og var tnin
með harðan karlmannshatt á
tiöfðinu. Fyrir ofan myndina
var prentað með skrautletri,
sem var svo algengt í blöðum
þessa tímabils: HAUY JANE
HUDSON. Fyrir ofan mátti svo
enn sjá hluta af blaðhausnum
og dagsetninguna 23. júlí 1906.
Edwin lokaði albúminu og
ýtti því lil IdiSar. Hann vissi
eiginlega livorki upp né niður.
Þessi gamli kerlingarauli hafði
ekki stigið fæti sínum á leik-
svið í meira en fimmtíu ár.
Hvað, tnin var gengin af vitinu.
Ef hún héldi raunverulega .. .
á hennar aldri ... Hann sneri
frá bókinni, allsendis forviða.
Hann tók eftir, að nótur voru
á nótnaborði píanósins, og
seildist liann nú eftir þeim.
Aftur blasti við honuin mynd
af þessu ógcðfellda barni, og
að þessu sinni var híenni stillt
þannig upp fyrir framan Ijós-
myndavélina, að hún var að
anda að sér rósailmi. LagiS liét
líka „Lcyndardómur rósarinn-
ar“.
Hann blaðaði í skyndi gegn-
um hin lögin, sem þarna lágu.
Þetta voru Fuglinn í snjónum,
Kvöldið, Þegar pahbi fór til
hinuia, Trumbuslagarinn, Eng-
ill sagði mér það, Komdu át að
leika. Þetta voru prentuð lög,
en undir þeim voru svo nokkr-
ar handskrifaðar nótnaarkir,
sem voru vandlega skrifaðar og
kom fyrir
FRAMHALDSSAGAN 10. HLUTI
Edwin lagði nóturnar frá sér.________
Þetta var þá skemmtiatrigjg hennar -_
þetta órabull. Hann leit á píanóbekkinn.
Vafalaust var setan full af sama bullinu.
Hann lyfti lokinu á bekknum.
anum. „Ja, ég — man vitanlega
ekki almennilega ...“
„Já, vitanlega, ég skil. En ég
vil endilega heyra skoðun yðar
á þessu, herra Flagg. Áður cn
þér komuð, setti ég allar gömlu
myndirnar upp í æfingaherberg-
inu, svo að þér getið skoðað þær
og sagt mér, hvað yður finnst.“
Hún sneri sér að honum, og bros
hennar var allt í einu ljómandi.
„Ó, ég vildi óska, að hann
pahbi væri hérna núna. Hann var
vanur að segja, að maður glat-
aði aldrei hæfileikum sínum. Ef
berginu. Hún lokaði hurðinni
vandlega á eftir sér.
í fyrstu beindi Edwin athygli
sinni að píanóinu. Þetta var smá-
flygill, ágæt tegund, dýrt verk-
færi. Hann opnaði nótnaborðið,
sló nokkrar nótur og lét þær falla
og deyja jafnóðum. Hljóðfærið
var sárlega falskt — jafnvel e»nn
verra en garmurinn, sem hann
hafði heima. Hann lokaði nótna-
borðinu og .seildist eftir úrklippu-
bókinni.
Hann ætlaði naumast að trúa
sinum eigin augum, þegar hann
merktar óformlega til að sýna,
til hvers þær voru notaðar.
Edwin lagði nóturnar frá sér.
Þetta var þá skemmtiatriSið
hcnnar — þetta órabull. Hann
leit á píanóbekkinn. Vafalaust
var setan full af sama bullinu.
Hann lyfti lokinu á bekknum.
Honum hafði ekki skjátlazt,
því að þarna var gnótt allskonar
mynda og nótnahefta af ýmsu
tagi. Hann byrjaði að blaða
gegnum hrúguna, en hætti svo,
þvi að allt i einu varð fyrir
honum Ijósmynd — ef um mynd
var þá að ræða —- milli tveggja
nótnahefta. Ilann liikaði dálítið,
er hann dró hana fram.
Hann starði alveg forviða á
fölt andlitið, sem starði á hann
út á milli illilegra, breiðra strika
með rauðri krit. Þelta var mynd
af konu, það lá i augum uppi,
og eftir því sem honum sýndist,
hafði hún verið mjög lagleg,
ljóshærð og smáfríð. En hver
sá, sem hafði leikið 'myndina
af henni þannig, liafði, bersýni-
lega gert það af einskæru hatri.
Breiður oddur krítarinnar hafði
gengið djúpt inn í myndina,
svo að pappírinn hafði jafnvel
rifnað að nokkru við munn og
nef. En um andlitið allt voru
ljósrauðari strik, eins og
skemmdarvargurinn liefði ekki
aðeins viljað skemma myndina
heldur og hylja andlitið á henni
algerlega cf hægt væri.
Skelfingarlirollur fór um Ed-
win, þegar honum varð allt í
einu liugsað til tómu umgerðar-
innar, sem hann hafði séð í
setustofunni. Það var eins og
myndin hefði allt í einu bært
á sér í liöndum hans, svo að
liann lét hana aftur í liólfið í
píanóbekknum og lokaði því.
Um leið heyrði hann, að hurð-
inni fyrir aftan hann var lokið
upp.
„Edwin?“
Hann leit við og sá hana ganga
til sín reikula á fótum. Hann
lyfti brúnum í þögulli spurn-
ingu.
„Þú sást myndirnar?" spurði
hún.
Af því að Edwin hafði snúið
sér dálitið við, sá hann sjálfan
sig í spegli, er hann stóð svona.
Honum fannst, að hann væri
greinilega fölur. En svo tók hann
eftir því — sér til undrunar —
að hann hrosti.
„Já,“ heyrði hann sjálfan sig
segja. „Þær voru stórkostlegar!“
Níundi kafli
Frú Stitt var vör um sig þeg-
ar hún hafði lokað hliðinu,
sneri sér að húsinu og gekk
í áttina til bakdyranna. Um leið
og hún gekk inn i húsagarðinn,
sá hún luralega veru í eldhús-
dyrunum og gerði strax ráð
fyrir, að þetta mundi vera Jane
Hudson, sem biði hennar þarna.
Nú mundu verða einhver vand-
ræði, liugsaði hún með sjálfri
»jr2 — VIKAN 44. tbl.