Vikan - 31.10.1963, Blaðsíða 73

sér, einmitt þegar hún átti að
vinna stuttan dag. Vafalaust
hafði drykkjan hyrjað, er liér
var komið. Vesalings ungfrú
Blanche . . . Frú Stitt nam snögg-
lcga staðar, þegar ungfrú Jane
gekk hvatlega fram á pallinn
við bakdyrnar, um leið og liún
nálgaðist hiisið.
Jano var upp á búin, eins og
hún ætlaði út í borgina, búin
stuttum skinnjakka með troðnar,
liáar axlir, en á höfðinu var hún
með þessa skringilegu, rauðu
húfu, sem gerði að verkum, að
hún virtist vera gömul portkona
eða eitthvað jivilíkt. Það var
viðbjóðslegt að sjá þessa konu
á þessum aldri vera á ferli í
borginni þannig til fara.
Svo kom frú Stitt auga á þeð,
sem ungfrú Jane hélt í hend-
inni, klæðið, flíkina, og það
rann upp fyrir henni, þegar hún
virti þetta betur fyrir sér, að
þetta var svuntan, sem hún not-
aði við húsverkin. Hún varð
forviða, og leit svo upp frá
svuntunni íil andlits ungfrú
Jane. Hún hafði á réttu að
standa, cnginn vafi var á þvi
— af svipnum i augum Jane
gat hún ráðið, að hún var byrj-
uð að drekka fyrir alvöru.
„Jæja,“ sagði hún með gætni-
blandinni gamansemi, „upp á
búin til að fara út fyrir allar
aldir, ha?“
Jane svaraði ekki, starði að-
eins á liana með skærum rauð-
um augum, sem voru að sökkva
í þrotapoka. Það var eins og
einhver taugakippur færi um
höfuðið á henni, og innan um
krullurnar glytti í eyrnalokka
úr gleri. Hún reyndi að koma
í veg fyrir, að taugatitringur
færi um varir sínar, sem voru
næstuin ósýnilegar undir litnum,
sem lnin hafði roðið á þær af
miklu örlæti. Frú Stitt áttaði
sig á því, þegar hún virti ung-
frú Jane betur fyrir sér, að hún
var raunar í skinnjakka, sem
ungfrú Blanche átti og notaði
við þau fáu tækifæri, jiegar lnin
fór út.
„Er ungfrú Blanche líka kom-
in á fætur?“ spurði lnin.
En i stað þess að svara rétti
ungfrú Jane snögglega fram
aðra höndina, rétti henni svunt-
una. „Hérna!“ Rödd hennar var
skræk af taugaáreynslu en ein-
beitt samt. „Þér þurfið ekki að
fara inn. Við þörfnumst ekki
aðstoðar yðar framar.“
Þetta kom frú Stitt svo á ó-
vart, að liún gat ekki komið upp
neinu orði stutta stund. Hún
reyndi að knýja bros fram á
varir sinar, eins og til að verj-
ast þessu, sem hlaut að vera
eintómt gaman, en svo slaknaði
aftur á munnsvip hennar.
„En ég, — hérna — ekki —“
„Ég hefði helzt viljað hringja
heim til yðar, en ég hafði bara
ekki símanúmerið."
Þegar undrunin fór að
minnka, fann frú Stitt fyrir
fyrstu reiðiöldunni. „Ungfrú
Blancha hefir símanúmerið
mitt,“ sagði liún stutt i spuna.
„Hún hefði getað hringt til mín,
ef —------“
Jane glennti dálítið upp star-
andi augu sín af skelfingu. „Þér
eruð rekin,“ sagði hún ákveðin.
„Þér — þér getið farið — á
stundinni."
„Nei, heyrið þér nú til, bíðið
þér nú rétt sem snöggvast, ung-
frú Hudson----------“
„Yður verður vitanlega borg-
að fyrir daginn i dag, verið
þér alveg óhrædd um það. Við
sendum yður ávísun. Hérna -—
takið við svuntunni þeirri arna.
Og það er réttast, að þér fáið
mér húslykilinn, sem þér liaf-
ið haft.“
Frú Stitt tók við svuntunni
og stakk henni undir handlegg-
því, að frú Stitt færi.
En frú Stitt var ekki ánægð
með þessi viðskipti þeirra. „Úr
því að ég er búin að rölta alla
þessa leið hingað,“ sagði hún
og leit fast og harðlega á ung-
frú Jane, „ætla ég mér nú að
tala við ungfrú .Blanche, áður
en ég fer. Ef ég er rekin, ]iá
vildi ég gjarnan að hún segði mér
það sjálf. Það var hún, sem réði
mig. Það er liún, sem liefir
borgað mér launin, svo að það
er hún, sem á að segja mér upp,
ef einhver þarf endilega að gera
það.“
Jane varð hörð á svip, og
beit á jaxlinn. „Þér getið ekki
fengið að tala við hana,“ sagði
liún. „Hún —• hún er enn sof-
andi.“
„Þá bíð ég bara. Mér er al-
veg sama.“
„En ég er einmitt að fara að
sem er að borga mér fyrir dag-
inn, get ég reynt að verða að
einhverju gagni, þangað til ung-
frú Blanche vaknar.“
Jane gekk snögglega inn i
eldhúsganginn og skellti vír-
netshurðinni, sem var yzt dyra
og læsti henni. „Þér eruð rek-
in, það er allt og sumt, sem ég
veit. Þér getið bara farið.“
Þrátt fyrir réttláta reiði sína
gerði frú Stitt sér grein fyrir
þvi, að hún hafði orðið undir
i þessari viðureign þeirra. Hún
yppli þessvegna öxlum og svo
gekk hún af stað í áttina að
garðshliðinu.
Hún hefði átt að segja upp,
sagði hún við sjálfa sig, og var
í miklu uppnámi og ofsareið.
Hún hefði átt að segja hiklaust
upp fyrir löngu. Hver önnur
kona hefði gert það, þvi að
svo illa hafði verið komið fram
við hana. Aðra stundina var
ungfrú Jane eins og einhver
hefðarfrú, sem liellti úr skál-
um reiði sinnar yfir liana og
rak liana úr vistinni en þess
á milli var hún eins og kenj-
óttur krakki, sem hélt, að liann
væri svo sætur og skemmtileg-
ur og slóttugur, að hann gæti
leikið ó livern sem væri. Sæt!
Hún var fyrirlitleg. Og hún var
alls ekki með réttu ráði. Frú
Stitt hafði orðið vör við sitt
af hverju, meðan liún vann
Framhald á bls. 85.
VIKAN 44. tbl. — rjg
,,Þér eruð rekín, það er allt og sumt, sem ég vcit. Þér gctið bara farið.‘
inn á sér hin rúlegasta. „Ég
er ekki með lykilinn á mér,“
sagði hún mjúkmál. „Ég tók ein-
mitt eftir þvi, þegar ég var að
koina upp brekkuna — ég
gleymdi honum lieima.“
Jane virti 1-iana fyrir sér mcð
nokkurri óvissu og deplaði aug-
unum. „Jæja, þá það,“ sagði
liún eftir nokkra umhugsun.
„Þér getið þá sett hann í um-
slag og sent mér hann i póst-
inum, þegar þér komið heim.“
En hún ætlaði sér ekki að víkja
frá dyrunum, beið bara eftir
heiman. Ég verð að vera komin
í bankann, þegar liann verður
opnaður.“
„Þér þurfið ekki að hafa nein-
ar áhyggjur af því,“ sagði frú
Stitt. „Yður er óhætt að skilja
mig eftir eina liér. Ég mun ekki
ræna neinu.“
Óvissusvipur, næstum hræðslu-
svipur, kom á aiullit ungfrú
Jane. „Ég get ekki staðið hér og
rifizt,“ sagði hún og var alveg
að missa þolinmæðina.
„Það er ekki neitt að rífast
um. Þar sem þér ætlið hvort