Vikan - 31.10.1963, Blaðsíða 76

TODAY’S FINEST WEATHERPROOF
Terylene
frakkinn
ber af hvar
sem er að
gæðum og
útliti.
DHOBI Terylene
frakkinn fæst í
mörgum litum.
brúnir
ít bláir
Í€ gráir
★ Ijósir
H ERRADEILD
SÍMI 1-2-34-5
kórum áður oy þá ekki þær
raddir, sem við höfðum svo i
kvariettinum. Fyrsta lar/ið, sem
við sungum, var Gamli Nói, og
þá söng Jakob fgrsta tenór. Ég
var í kórnm áður, fgrsti bassi
eða annar tenór á víxl.
Það var lika gmislegt í okkar
söng og flutningi, sem ekki er
til á plötu, og hefði ekki verið
hægt að endursegja nema í kvik-
mgnd. Við héldum trgggð við
gamla Nóa, og þegar kom að
,,hátt á Ararat," bentum við
allir á Jón, sem var okkar lang-
hæstur, ég man ekki hvort liann
var einn nítíu og fjórir eða sex.
— Þá hefur verið langt kom-
inn i háskólanum, þegar þið
hættuð kvartettsöngnum.
— Já, ég var vel hálfnaður.
— Þá minntist á Norðfjörð
og Hásavík. Þá hefur dvalið
eitthvað á þessum stöðum.
— Já. Mánuði eftir að ég
kom frá prófi réðist ég í læknis-
embætti i Trékgllisvík. Þetta
var Ijómandi gott sumar, ég var
þá nggiftur og sumarið var eins
og frí, mikið um ferðalög og
ekki mikið að gera.
Vorið eftir fór ég að Kópa-
skeri, með sumardvöl á Raufar-
höfn, og haustið ’46 átti ég
kandidatsár á Landsspítalanum.
Árið 1947 losnaði læknisem-
bættið i Neskaupstað, og það
sötti enginn um. Ég gerffi það
fgrir þrábeiðni landlæknis að
fara þangað, og þótt ég kgnni
vel við mig, þar sem annars
staðar, sótti ég um Hásavik og
fékk það embælti, en vegna
sjákrahússins þar, sem einnig
er í umsjá héraðslæknisins,
taldi ég mig ekki nægilega undir
það báinn, svo ég réöi mann
fgrir mig og fór til Danmerkur
í eitt ár til frekarl menntunar.
Ileim kom ég aflur haustið 1951
og var þar til 1958, að ég kom
hingað. Og hér kann ég prgði-
lega við mig, og konan mín,
sem þó er Þingegingur, er hvergi
ánægðari en hér.
Við stóðum lengi við á Stórólfs-
hvoli og þágum þar góðgerffir,
en héldum svo lengra austur i
öðrum erindígjörðum. Þegar
suður kom aftur, vorn sumar-
legfi í alglegmingi, svo það leið
næstum mánuður, þvr til tóm
grfst til að Ijáka vifí hafið verk
við grrinina um MA kvartettinn.
Og það var eftir að hitta Jakob
Hafstein.
Hann tók okkur vel og bauð
heim til sín í miðdegiskaffi. í
skrifstofunni, þar sem stór mgnd
af MA kvartettinum hangir á
vegg gfir skrifborðinu, tókum
við tal saman.
— Þá varst sá eini kvartetts-
manna, Jakob, sem komst heim
til þín í jólafríinu forffnm, ]>eg-
ar MA kvartettinn tók á sig
sína fgrstu mgnd.
— Já, hann var regndar ter-
sett fgrst, hjá þeim stráknnum.
Já, ég komst heim til Hásavik-
ur.
— Þá erl Þingegingur.
■ —■ Ég er eiginlega þingegskur
Eyfirðingur. Foreldrar mínir
voru þau Jiílíus Hafstein, sýsln-
maður á Húsavik, og Þórunn
Jónsdóttir, kona lians.
— Kemur það fgrir, Jakob,
að þá spilir plötuna með lögum
MA kvartettsins?
■,— Já, þafí kemur fgrir.
— Og hvaða hugsanir vekur
þaff?
— Ekkert, ncma Ijáfar minn-
ingar unt samveruna með strák-
unum.
—- Mig minnir, að þeir Hœlis-
bræður hafi sagt mér, að upp-
taka þessara laga hafi veriff
nokkuð söguleg.
—■ Já, það er ná það fgrsta,
að þetta var bein átvarpssend-
ing. Við buðum átvarpinu, að
sgngja inn á plötur fgrir það,
þvi að kostnaðarlausn, en fá-
tæklin þar var mikil og ekki
til valsar nema fgrir fjórar plöt-
ur, átta plötusiður. Þessu var
hafnað. Það litnr kannske hlægi-
lega át nána, en það vorn önnur
viðhorf á stríðstimunum. Við
sungum 24 lög i þessu átvarps-
prógrammi, og þegar fgrstu tvö
lögin voru báin, hringdi Jónas
Þorbergsson, átvarpsstjóri, nið-
ur eftir og mælti svo fgrir, að
það grði tekið upp eins mikið
og hægt væri. Svo það er að-
eins og eingöngu honum að
þakka, að þessar plötur eru til.
— Þeir félagar þinir fgrir
austan hafa ná sagt mér all vel
um sögu kvartettsins. Getur j>ú
nú ekki bætt um betur með því
að segja mér nokkrar skemmti-
legar sögur frá þessum kvart-
etltimnm?
— Það væri til dæmis um
fgrsta konsertinn okkar i Regkja-
vilc. Við höfðum farið austnr
að Hæli og æft þar, og fórum
svo í bæinn til að halda konsert.
fíjarni í Ngia bíói var vinur
Gests frá Hæli, pabba Steina oa
Geira, og þangað fórum viff ná
og báðum hann að lána okkur
hásiff, en sögðum honum jafn
frcmt, aff vel gæti svo fariff, að
hann fengi aldrei egri fgrir það.
Hcmn tók okkur vcl og sa-'iði
okkur velkomið að fá hásið,
þuð grðu einhver ráð með pen-
ingmui, viff skgldnm ekkert
hugsa um það.
Þegar kom að konsertinum,
hafði ekkert selzt í forsölit aff-
göngumiðanna. Viff sátum bak
við senuna, heldur kvíðnir og
vonsviknir, héldum að við
nugndum verða aff sgnqja fgrir
tómu liúsi. Þá getur rétt imgnd-
aff þér hvað olckur létti, þegar
við hegrðum stólnna falla og
hásið fgllast af fólki. Og þegar
viff komnm fram, var fullt hás.
Það var líka fgrir þenncm kon-
sert, sem við fórum til Páls
ísólfssonar, og báðum hann að
hlusta á okkur og gagnrgna okk-
nr. Við þekktum hann ekkert, en
hann féllst þó á að gcra okkur
þennan greiffa, og svo sungum
viff fgrir hann i gufífræðideild-
háskólans, sem þá var til hása
í AIþingishásinu. IJann var vin-
samlegur i dómum sinum, en
sagffi aff sér fgndist bassinn
nokkuð veikur. Þetta kom okkur
mjög á óvart, því annar bass-
inn var aff okkar dómi bczta
röddin i kvartettinum.
Jón var stnndnm ærið orð-
heppinn og alltaf dálítið við-
kvæmur. Ekki tókum við þó
eftir því, að hann tælci þetta
nærri sér, fremnr en við hinir.
En nokkrum kvöldum seinna
vorum við að koma af æfingu
i hási hér i bænum, og Jón var
fgrstur át á tröppurnar. Þar
stanzaði hann og horfði á hás,
sem stóð hinum megin viff göt-
una, og spurði svo, hver ætti
þetta hás. Steinþór var þá kom-
yg — VIKAN 44. tbl.