Vikan - 31.10.1963, Blaðsíða 78

einhver lamandi kvíði, sem ég
hafði ekki áður fundið til, og
gat með engu móti gert mér
grein fyrir hvernig á stæði. Ég
hélt mig því mest niður í sjó-
húsi og gerði að netum okkar.
Synir mínir, ívar og Hjálmar,
voru þar hjá mér. Dagurinn leið
viðburðalaust fram undir kvöld.
Allt í einu vitum við ekki
fyrri til en Ingiríður hrindir
upp hurðinni og er sýnilega í
mikilli geðshræringu. Er Kári
hér! hrópaði hún. — Ég hefi
leitað hans heima við bæinn, en
hann er ekki þar.
Nú fann ég hvernig kvíði sá
sem að mér hafði sótt allan dag-
inn varð að kveljandi ótta. Við
brugðum þegar við og leituðum
í bátanaustinu, öllum húsum og
rannsökuðum vatnsbólið. Þá
héldum við upp að vitanum.
Veðurhæðin var nú slík að varla
var stætt uppi á eyjunni. Við
leituðum um allt vitahúsið en
hann var ekki þar. Þá frekar
skreið ég heldur en gekk fram
á bjargbrúnina og leit niður
fyrir. Ég gleymi því víst seint
hvernig ég stirðnaði upp af
skelfingu við þá sjón, sem nú
blasti við mér. Niðri á Stóru-
syllu neðan við mitt bjargið lá
Kári og hélt sér í grasið. Ég
sá vel í andlit hans, sem mændi
upp í von um hjálp. Ég var að
því kominn að stökkva niður á
efstu sylluna er ég fann að Ivar
tók heljartaki í öxl mér og hélt
mér föstum.
Veðurofsinn var nú slíkur, að
engin orð greindust. Er ég leit
í kring um mig sá ég aðra sjón,
sem ekki vakti hjá mér minni
skelfingu, en að sjá barnið mitt
hjálparvana niðri í berginu.
Út úr sortanum, suðvestur af
eyjunni, kom skip, sem hrakti
stjórnlaust undan veðrinu. Á
augabragði sá ég að með ó-
breyttri vindátt mundi það, inn-
an hálfrar stundar_ reka upp á
Straumeyjarboða þar sem ekk-
ert beið skipi og skipshafnar
annað en dauði og tortíming.
En ég sá líka samstundis að við
þrír mundum geta komizt á bát
okkar fram í skipið og siglt því
inn sundið í skjól við Sandey,
þar sem það var öruggt. Þetta
sama munu synir mínir einnig
hafa séð.
Þarna stóðum við þrír, hálf-
bognir upp í storminn og horfð-
umst í augu. Ég sá hvernig
regnið streymdi niður náföl
andlit þeirra og fann að það var
mitt að taka ákvörðun og sú á-
kvörðun þoldi ekki augnabliks
bið.
Mér varð aftur litið fram á
sundið. Skipið hafði færzt nær
boðanum. Á þiljum sá ég fjölda
af mönnum, sem stóðu aðgerða-
lausir en virtust ganga til móts
við örlög sín með óbifanlegri ró.
Ég var að því kominn að líta
aftur niður í bjargið en þá gerð-
ist það. Ég veit ekki hvort
hreyfingin stjórnaðist af rök-
rænni hugsun, en ég benti ó-
sjálfrátt í átt til bátanaustsins.
Synir mínir kinkuðu kolli og
þutu af stað. Ég fylgdi þeim
eftir eins hratt og ég gat. Þegar
ég kom niður að bænum mætti
ég Ingiríði. Ég hrópaði í eyra
hennar:
— Kári er niðri á Stóru-Syllu.
Það er skip að reka upp í
Straumeyjarboða. Við björgum
því fyrst og sækjum svo Kára.
Hún sgaði ekkert, aðeins leit
í augu mér. Síðan hefi ég spurt
sjálfan mig oft og mörgum sinn-
um: Var ásökun í augum henn-
ar eða ekki? Ég sá það ekki.
Eða sá ég það, en vildi ekki sjá
það?
Nú brast rödd gamla manns-
ins. Hann þagði nokkra stund
en hélt svo áfram:
— Þegar ég kom niður að
voginum, höfðu synir mínir
hrundið bátnum á flot. Við rer-
um allt hvað af tók í átt til
skipsins. Fyrst í stað höfðum
við var af eyjunni, en er við
komum á rrióts við skipið var
ekki um annað að ræða en
leggja á sundið, þótt mér virtist
það nær því ófært.
Ég tók þá við stýrinu, en synir
mínir reru. Mér tókst að forða
áföllum og innan stundar vor-
um við komnir að skipshliðinni.
Þetta var stór skonnorta frá
Danmörku, sem breytt hafði
verið í skólaskip.
Skipstjórinn kvaðst ekki hafa
átt annarra kosta völ, en að
renna undan veðrinu beint inn
í Skerjagarðinn.
Okkur tókst vonum betur að
ná skipinu undan vindi og sigld-
um því inn fyrir Sandey, þar sem
ankkerum var varpað í hlé við
eyjuna. Þegar skipshöfnin sá, að
hættan var liðin hjá hylltu hin-
ir ungu sjóliðar, sem á skipinu
voru, okkur með margföldu
húrrahrópi.
Nú fyrst gafst mér tóm til
þess að segja skipstjóranum
hvernig óstatt var heima. Skips-
báturinn, sem var miklu stærri
en okkar bátur_ var settur nið-
ur og fleiri en að komust buðust
til þess að róa með okkur heim.
Skipstjórinn óskaði eftir að fvar
yrði kyrr um borð, ef eitthvað
skyldi koma fyrir, það sam-
þykkti ég fúslega.
Eftir að ég sá að skipinu var
borgið, varð ég næstum viti
mínu fjær af ótta um Kára og
að Ingiríður, sem nú var ein
heima, ásamt gamalli konu,
mundi ef til vill grípa til ein-
hverra örþrifaráða.
Leiðin heim á móti vindi og
sjó sóttist seint, þótt þrjár árar
væru á borð. Ég hvatti ræðar-
ana líkt og óður maður og á
þessari stuttu leið held ég að ég
hafi liðið mestu kvalir lífs míns.
Þegar við komum í lendinguna
sá ég engan mann úti. Ég hljóp
allt hvað af tók heim að bænum.
Þeagr inn kom hrópaði ég á
Ingiríði en fékk ekkert svar. Þá
fór ég upp á loftið og inn í
svefnherbergi okkar. Þar lá
Kári í rúmi okkar og svaf vært.
í algerri örvilnan hrópaði ég á
Ingiríði hvað eftir annað. Þá
opnaði ég dyrnar á herbergi
gömlu konunnar. Hún lá í rúmi
sínu alklædd en holdvot og
sýnilega gjörsamlega máttvana.
Ég laut að henni og hún hvísl-
aði veikri röddu: — Ingiríður
hrapaði um leið og hún lyfti
Kára upp á brúnina.
Við þessi orð hvarf mér stund
og staður. í þessum óminnis-
dvala mun ég hafa klifið niður
bjargið, því næst vissi ég af mér
er ég stökk upp á Stóru-Syllu.
Þar lá Ingiríður rétt hjá þeim
stað, sem Kári hafði verið. Hún
var ennþá með lífsmarki, en að
dauða komin. Ég tók hana í
fang mér og ætlaði að leggja af
stað upp. Þá gaf hún mér til
kynna með veikum burðum að
hún vildi vera kyrr.
Ég lagði hana niður á grasið
og hagræddi henni svo vel, sem
ég gat. Þá varð ég þess var að
Hjálmar var við hlið mér. Ingi-
ríður mun einnig hafa skyniað
nálægð hans, því hún renndi
augunum til okkar beggja og
yfir andlit hennar færðist hið
milda og angurværa bros, sem
alla okkar samverutíð hafði svo
oft eytt áhyggjum mínum. Þann-
ig dó hún í örmum okkar.
Ég bar hana upp bjargið.
Spurðu mig ekki hvernig ég hafi
farið að því. Ég veit það ekki.
Mér var síðar sagt að ég hefði
ekki sleppt henni úr örmum
mér fyrr en ég hafði lagt hana
í rúm sitt við hlið Kára. Senni-
lega hefi ég ekki trúað eða viljað
trúa að hún væri dáin.
Næstu daga reikaði ég um í
leiðslu og hafði ekki rænu á
neinu. Dönsku sjóliðarnir gerðu
henni fagurbúna kistu og flögg-
um skreytt flutti skonnortan
líkkistuna til Sandvíkur. Þar
hvílir Ingiríður í norðvestur-
horni kirkjugarðsins og bíður
mín, en sú bið er nú orðin of
löng. Næsta vor yfirgáfum við
Straumey og fluttumst hingað
til Sandvíkur. Hér hefi ég verið
síðan.
Frá því þetta gerðist hefi ég
á hverju sumri farið út í Straum-
ey, klifið bjargið niður á Stóru-
Syllu til þess að geta þar á þeim
stað, sem mér er helgastur á
þessari jörð, spurt guð minn
hvort ég hafi gert rétt. Jafnan
hefi ég haft heim með mér gras-
vönd, sem ég hefi látið standa
í vasa á náttborðinu við hvílu
Jg — VXKAN 44. tbl.