Vikan - 31.10.1963, Blaðsíða 84

NILFISK
NILFISK
bónvélar
ems og
NILFISK
ryksugur:
Afburða
verkfæri
í sérflokki.
verndar gólfteppin-
því að hún hefur nægilegt sogafi
og afburða teppasogstykki, sem
rennur mjúklega yfir teppin, kemst
undir lægstu húsgögn og DJÚP-
HREINSAR jafnvel þykkustu gólf-
teppi fulkomlega, þ. e. nær upp
sandi, smásteinum, glersalla og
öðrum grófum óhreinindum, sem
berast inn, setjast djúpt í teppin,
renna til, þegar gengið er á þeim,
sarga undirvefnaðinn og slíta
þannig teppunum ótrúlega fljótt.
NILFISK slítur alls ekki tepp-
unum, þar sem hún hvorki bankar
né burstar, en hreinsar aðeins
með rétt gerðu sogstykki og
nægilegu sogafli.
Aðrir NILFISK kostir
meðai annars:
* Stillanlegt sogafl * Hljóður
gangur * Tvöfalt fleiri (10) og
betri sogstykki, áhaldahilla og
hjólagrind með gúmmíhjólum
fylgja, auk venjulegra fylgihluta
# Bónkústar, hárþurrka, málning-
arsprauta, fatabursti o. m. fl.
fæst aukalega.
# 100% hreinleg og auðveld tæm-
ing, þar sem nota má jöfnum
höndum tvo hreinlegustu ryk-
geyma, sem þekkjast í ryksugum,
málmfötu eða pappírspoka.
# Dæmalaus ending. NILFISK
ryksugur hafa verið notaðar hér-
lendis jafn lengi og rafmagnið, og
eru flestar í notkun enn, þótt
ótrúlegt sé.
# Fullkomna varahluta- og við-
gerðaþjónustu önnumst við.
Hagstætt verð.
Góðir greiðsluskilmálar.
Sendum um allt land.
ÚRVAL ANNARRA HEIMILISTÆKJA:
ATLAS kæliskápar og frystikistur — FREM þvottavélar, þeytivindur og
strauvélar — BALLERUP hrærivélar — BAIICO eldhúsviftur — GRILLFIX
grillofnar — ZASSENHAUS rafmagnskaffikvarnir, hrauð- og áleggshnífar
— FLAMINGO straujárn, úðp.rar og snúruhaldarar — Hraðsuðukatlar,
vöflujárn, brauðristar, eldhúsvogir, strauhrctti o. fl.
föwix
O. KORNERUP-HANSEN
Sími 1-26-06 — Reykjavik — Suðurgötu 10.
__________________Klippið hér __ — ----I ‘ __
Undirrit... óskar nánari upplýsinga (mynd, verð, greiðsluskil- I
málar) um: .................................
Nafn og heimilisfang: ........... ..........
HVERNIG DÆMIR ÞÚ?
Jón deilir
við arkitekt
Eitt sinn mætti Jón Jónsson kunningja sínum, Ara Arasyni,
á götu í miðbænum. Höfðu þeir þá ekki lengi hitzt.
Ari tjáði Jóni þau gleðilegu tíðinöi, að hann hefði á síðasta
ári byggt sér einbýlishús í Kleppsholti. Væri hann mjög ánægð-
ur með húsið, og hefði sérstaklega vel tekizt með bygginguna
í alla staði. Bauð hann Jóni að heimsækja sig einhvern tíma
á næstunni.
Jón þáði boðið og fór í heimsókn til Ara. Eftir að hafa skoð-
að húsið, var Jón svo hrifinn af því, að hann ákvað sam-
stundis að hafa hús sitt alveg eins úr garði gert, en Jón var
um þetta leyti einmitt í byggingarhugleiðingum.
Fékk nú Jón lánaðar húsateikningar Ara, lét „kópíera" þær,
lagði þær fyrir bygginganefnd til samþykktar og hóf bygg-
ingu hússins á lóð, sem honum hafði verið úthlutað nokkru
áður.
Þegar húsbyggingu Jóns var langt komið, átti þar leið um
Brúsi Bjarnason, arkitekt. Honum fannst einhvern veginn, að
hús þetta kæmi sér kunnuglega fyrir sjónir, en hann hafði
einmitt teiknað húsið fyrir Ara Arason. Brúsi fékk að líta á
húsið, og eftir að hafa talað við Jón, komst hann að raun um,
hverning málum var farið.
Nokkru síðar barst Jóni fjárkrafa frá Brúsa Bjarnasyni til
þóknunar, þar sem Jón hafi við húsbygginguna notað hug-
myndir arkitektsins um smíða- og fyrirkomulag hússins.
Þessari kröfu mótmælti Jón. Hann sagði, að Ari vinur sinn
Arason hefði á sínum tíma greitt Brúsa'kr. 15.000,00 fyrir þess-
ar teikningar. Ari hefði þar með orðið löglegur og ótakmark-
aður eigandi að teikningunum. Eftir þessa sölu á teikningun-
um væru þær Brúsa algerlega óviðkomandi. Honum kæmi
það því ekkert við, þótt Ari hafi lánað sér teikningarnar til
ljósprentunar og hann síðan byggt hús sitt eftir þessum ljós-
prentunum.
Brúsi hélt fast fram rétti sínum til þóknunar og stefndi
Jóni Jónssyni dómstefnu til greiðslu hennar.
Spurning Vikunnar: FÆR BRÚSI TILDÆMDA ÞÓKNUN?
Svar er á bls. 88.
84
VIKAN 44. tbl.
NÝTÍZKULEGUSTU
HÚSGÖGNIN
Á
MARKAÐNUM
FÁIÐ
ÞÉR, ÁN EFA,
HJÁ
HÍBÝLAPRÝÐI H.F. sími 38 i 77 HALLARMU LA
Lífið á íslandi eftir 25 ár.
upp. Þar á milli virðist enginn
millivegur vera.
Bertrand Russell talaði um
það á sínum tíma, að möguleikar
væru kannski á því að önnur
blokkin legði hina undir sig og
að það skapaðist heimsfriður á
þeim grundvelli, og hans niður-
staða var sú, að það skipti eigin-
lega engu máli hvor blokkin það
væri, því þetta væri svo mikil-
vægt skref til að koma á varan-
legum friði í heiminum. En nú
er augljóst mál, að hernaðar-
tæknin hefur náð svo langt, að
hvorug valdasamsteypan mun
geta lagt hina að velli þannig
að mannkynið lifi það af.
GÍSLI: — Ég er líka á þeirri
skoðun, að annaðhvort verði
heimurinn við líði, í svipuðu
formi og nú, eftir 25 ár, — eða
að við þurfum ekki að halda
upp á 50 ára afmæli Vikunnar.
Annars álít ég, að hin stríðandi
afstaða Rússa og Kínverja, verði
til þess, að Rússland nálgist æ
meira vestrænu ríkin_ og á þess-
um tíma verði þær þjóðfélags-
breytingar í Rússlandi, að hægt
verði að vinna mikið meira með
hinni stóru rússnesku þjóð.
Bandaríkjamenn eru sífellt und-
ir það búnir að taka í útrétta
hönd og reyna að jafna ágrein-
ingsatriðum. Ég er ekki trúað-
ur á það, að þessar þjóðir
fari í styrjöld á næstu 25
árum, né að Kínverjar verði svo
sterkir á þessum tíma að þeir
geri mikið skurk — ég hef ekki
trú á því, og ég trúi því varla
að óhamingja mannkynsins
verði svo mikil, að út brjótist
kjarnorkustyrjöld með allri
þeirri hræðilegu eyðileggingu>
sem henni er samfara.
JÓHANN: — Og svo munu pásk-
arnir verða þann 26. marz og
hvítasunnan þann 14. maí árið
1988, ef heimurinn stendur og
tímatali verður ekki breytt. ★
BABY JANE.
Framhald af bls. 73.
þarna í húsinu, sem hún efað-
ist mjög um, að vesalings ung-
frú Blaiiche hefði minnsta hug-
boð um....
Vesalings ungfrú Blanche.
Sakleysinginn sá vissi að lík-
indum alls ekkert um það, sem
núna var að gerast. Jane hafði
líklegast farið á fætur fyrir all-
ar aldir, svo að henni tækist
að lirinda þessu í framkvæmd,
án þess að ungfrú Blanche yrði
þess vör. Frú Stitt vissi, að
Jane liafði alltaf verið eitthvað
í nöp við hana, hver svo sem
ástæðan var fyrir því, og vafa-
laust hafði hún lengi verið að
velta fyrir sér, hvernig hún
gæti losnað við hana.
Og hvaða sögu mundi Jane
nú segja Blanche systur sinni,
þegar hún, frú Stitt, kæmi ekki
til vinnu? Það yrði víst falleg
saga, það mætti reiða sig á, að
hún mundi ekki verða til að
hækka hana í áliti ungfrú Blanc-
lie. Frú Stitt hélt í reiði sinni
þéttingsfast um töskuna sína,
meðan liún liraðaði sér eftir
stignum til garðshliðsins. Svo
beygði hún fyrir götuliornið og
tók stefnuna út á breiðgötuna,
þar sem hún var vön að biða
eftir strætisvagninum á biðstöð-
inni.
Hún var einmitt búin að hag-
ræða sér á bekknum við gang-
stéttina, þegar hún sá gráu bif-
reiðina nema staðar við gang-
stéttina. Frú Stitt leit rétt nógu
lengi á bílinn til að sjá, að Janc
var ein i honum, en svo sneri
hún sér snögglega undan og
lét eins og hún hefði alls ekki
tekið eftir henni. Þetta gamla
flón, hugsaði liún, liefir skreytt
sig eins og jólatré eða fífl i fjöl-
leikahúsi. Dæmalaust mundi fólk
lilæja að lienni á bak, hugsaði
frú Stitt með mikilli ánægju,
þegar það sæi hana á gangi á
götunum.
Jæja, hugsaði hún, um leið
og lnin klappaði á töskuna sína,
hún hafði að minnsta kosti snúið
á Jane Hudson að einu leyti,
þvi að hún var einmitt með
húslykilinn í töskunni sinni.
Jafnvel þótt þetta væri heimsku-
legt og eiginlega tilgangslaust,
fannst henni ósköp gott að vita
af því, að ekki færi allt eins
og Jane Hudson vildi. Og það.
sem nieira var — liún ætlaði
sér ekki að endursenda lykilinn.
Hennar konunglega tign mætt:
hafa fyrir því að láta smíða
nýjan.
Frú Stitt lyfti erminni á káp-
unni sinni og leit á armbands-
úrið sitt. Klukkan var næstum
orðin hálf tíu. Hún mundi ekki
koinast heim fyrr en næstum
klukkan hálf ellefu. Morguninn
væri þá að mestu liðinn. Og þá
mundi hún mega leggja af stað
niður í borgina svo að segja
alveg á stundinni til að tala
við þessa menn út af kviðdóms-
setunni. Reiðin fór að sjóða í
henni á nýjan leik, þegar það
rifjaðist upp fyrir lienni, að nú
mætti hún fara að leita sér að
öðru starfi til að vinna á föstu-
dögum.
Hún mundi verða miklu fljót-
ari að útvega sér nýtt starf en
Hudson-systur mundu geta út-
vegað sér nýja ræstingakonu.
Frú Stitt var ekki i neinum vafa
um það. Þær mundu komast að
raun um það, þegar þær ætluðu
að fá einliverja aðra konu til að
koma upp alla þessa löngu
brekku, án þess að borga fyrir
liana kostnaðinn af strætisvagna-
ferðunum. Að maður nú ekki
VIKAN 44. tbi. — gg