Vikan - 31.10.1963, Blaðsíða 86

ER GLÆSILEGASTA
SETTIÐ
Á MARKAÐINUM
GRINDUR: TEAK, LAUSIR FJAÐRAPÚÐAR í BAKI OG SETU
VERÐ KR. 17.200.00
SKILMÁLAR: 25% ÚTBORGUN OG KR. 1000.00 Á MÁNUÐI
HÚSGAGNAV. AUSTURBÆJAR, Skólavörðustíg 16 - Sími 24620
------------------------------1
rauðu snæri. Strætisvagninn ók
að stæðinu, þar sem liún beið,
og það heyrðist hvinur, þegar
hurðirnar voru opnaðar. Frú
Stitt leit upp, en svo varð henni
aftur litið skyndilega á lykilinn.
Þar sem Jane Hudson hafði nú
ekið á brott að heiman, áttaði
hún sig allt í einu á því, sér
til undrunar, að það væri ekki
neitt, sem gæti hindrað hana
í að skreppa aftur til hússins,
ef hana langaði til þess. Og
það væri mátulegt á þessa gömlu
skrukku, að hún færi rakleiðis
heim í húsið og segði ungfrú
Blanche nákvæmlega, hvað hefði
eiginlega komið fyrir.
Ökumlaður strætisvagnsíns
hallaði sér í áttina til dyranna
og kallaði: „Ætlið þér að koma
með frú?“
Frú Stitt leit upp, en hristi
svo höfuðið eftir skamma um-
hugsun. „Mér þykir fyrir því...“
gg — VIKAN U. tbl.
talaði um, að konan yrði að
þola alla vitleysuna í kerling-
unni og drykkjuskapinn hennar
að auki. Engin kona gæti þolað
það til lengdar. Engin nema
hún, frú Stitt. Og eina ástæðan
fyrir því, að hún hafði þolað
þetta og ekki sagt upp starfi
sínu fyrir löngu, var sú, að hún
gerði þetta vegna ungfrú Blanc-
he.
Hún vorkenndi ungfrú Blanc-
lie sannarlega, þvi að vitleysan
í Jane varð meiri og meiri með
hverjum deginum, sem leið.
Eitthvað ægilegt mundi gerast
þarna í húsinu einn góðan veður-
dag. Hún fann það bara á sér.
Frú Stitt andvarpaði og það
var einliver skjálfti i andvarp-
inu. Jæja, hún hafði reynt að
verða að liði á þann eina hátt,
sem hún kunni, en það var ein-
kennilegt, hvernig fólki var
stundum gersamlega fyrirmunað
að sjá liluti, sem voru alveg
við nefið á þvi... Það kom
stundum fyrir, að hún gat ekki
annað en undrazt. Nú var ung-
frú Blanche ekki lieimsk kona,
en hvernig liún gat látið bjóða
sér sitt af liverju... Frú Stitt
kom nú auga á strætisvagninn,
sem kom eftir götunni, svo að
hún stóð á fætur og sléttaði
úr hrukkum á kápunni sinni.
Gleymdu þessu, sagði liún við
sjálfa sig, gleymdu þessu bara
alveg. Það er ekki hægt að gera
neitt í þessu úr því, sem komið
er.
Þegar hún opnaði töskuna
sína, til að taka þar upp pen-
inga fyrir farinu, kom hún auga
á lykilinn að Hudsonhúsinu,
sem heimtaður hafði verið af
henni. Þarna lá hann, einmitt
við hliðina á peningaveskinu
hennar, og var fest við hann
spjald með heimilisfanginu með
„Jæja, þér hefðuð svo scm
mátt koma því út úr yður!“ ..
Vagnhurðin rann aftur ineð
hvin, og strætisvagninn ók af
stað með miklum vélardyn. Frú
Stitt var í þungum þönkum,
þegar hún gekk aftur af stað
upp hæðina.
Hún fór næstum laumulega
gætilega að því að opna bak-
dyrnar. Þegar hún var búin að
því, hafði hún hljótt um sig
stutta stund og hlustaði eftir
einhverju þruski ofan af loft-
inu í húsinu. Svo varð henni
litið inn í eldhúsið, og liún
gretti sig, þegar hún sá tóma
whiskyflöskuna þar. Allt var á
tjá og tundri í herberginu.
Gremja hennar var orðin svo
mikil, að hún hætti öllu laumu-
spili, gekk rakleiðis gegnum
eldhúsið fram á ganginn og síð-
an að stiganum upp á loftið.
Þegar hún var komin upp
á veggsvalirnar, nam hún aðeins
staðar og litaðist um á gang-
inum framundan. Ilurðin á her-
bergi ungfrú Blanclie var lokuð.
Hún var þá enn sofandi. Jane
hafði ekki skrökvað um það.
Hún leit niður í setustofuna,
þar sem einnig var megn óregla.
Hún var staðráðin i að gera
eitthvert gagn, meðan liún var
þarna, eins og hún hafði sagt.
Hún gæti líka útbúið morgun-
verð fyrir ungfrú Blanche og
fært henni hann. Það var líka
kominn tími til þess fyrir löngu,
að ungfrú Blanche færi á fætur,
svo að ekki mundi gera til, þótt
hún vekti hana. O, það mundi
svo sem allt fara í háaloft og
rifrildi, þegar ungfrú drottning-
in-af-Saba kæmi lieim úr bank-
anum og kæmist að því, sem
komið hefði fyrir. En frú Stitt
hugsaði með sjálfri sér, að hún
mundi nú ekki kippa sér neitt
upp við slíka smámuni.
Fyrst tók hún til í eldhúsinu,
og hafði hún alveg sérstaka á-
nægju af að hella afganginum
af ■whiskyinu í vaskinn og fleygja
síðan flöskunni í sorpfötuna.
Þegar þessu var lokið og hún
var tilbúin með morgunverð
ungfrú Blanche, var klukkan
orðin 10,15. Hún var komin i
bezta skap, þegar liér var kom-
ið, þótt liún gæti eiginlega ekki
gert sér grein fyrir ástæðunni
fyrir því, þegar á allt var lit-
ið, svo að liún tók bakkann
og gekk með hann fram i gang-
inn.
Hún staðnæmdist úti fyrir
dyrunum á herbergi ungfrú
Blanche til að hlusta, vonaðist
til að heyra eitthvert hljóð inn-
an frá til marks um, að íbúi
herbergisins væri vakandi. En
hún heyrði ekkert og hleypti þá
brúnum. Það var farið að líða
á morguninn, og það var alls
ekki venja lijá ungfrú Blanche
að sofa svona lengi fram eftir.
Frú Stitt studdi bakkann við
vegginn, en síðan seildist hún