Vikan - 07.11.1963, Blaðsíða 12

máttlitlar bárurnar höfðu sleikt strÖndina og skilið þangið
eftir bert og úfið, þutu sjófuglarnir upp og æddu um strönd-
ina. En svo greip þá sama ómótstæðilega ferðaþráin. Garg-
andi og veinandi fleyttu þeir sér á lygnum sjónum burt frá
ströndinni. Hröðum okkur, flýtum okkur og hverfum; en hvert,
og hver er tilgangurinn? Eirðarlaus ástríða haustsins, ófull-
nægjandi og dapurleg, hafði náð tökum á þeim og knúði þá
til að hópa sig, flögra og garga; þeir urðu að tæma sig af afli
og orku áður en veturinn kæmi.
,_Ef til vill, “ hugsaði Nat, meðan hann tuggði brauðið sitt
úti við klettabrúnina, „fá fuglarnir einhver boð á haustin, ein-
hverja viðvörun. Veturinn er að koma. Margir þeirra farast,
og eins og fólk, sem fær hugboð um dauða sinn, sekkur sér
niður í vinnu eða óhóflegar skemmtanir, verða fuglarnir al-
teknir svipaðri athafnaþrá."
Þetta haust voru fugiarnir eirðarlausari en nokkru sinni
fyrr, og það bar meira á því vegna þess hve dagamir voru
lygnir og loftið kyrrt. Á hæðunum í vestri ók traktorinn upp
og niður og bóndinn í ökusætinu bar við himin, en öðru
hverju hurfu bæði maður og vél bak við stóran hóp af flögr-
andi og gargandi fuglum. Það var miklu meira af þeim en
venjulega, það var Nat viss um. Þeir eltu alltaf plóginn á
haustin, en ekki í svona stórum hópum og ekki með slík-
um látum.
Nat hafði orð á þessu þegar hann hafði lokið dagsverkinu.
„Já,“ sagði bóndinn, „það er miklu meira af fuglum en vant
er, ég hef líka tekið eftir því. Þeir eru iíka miklu ágengari
og fælast ekkert traktorinn. Einn eða tveir máfar flugu svo
nærri höfðinu á mér í dag, að það munaði minnstu að þeir
ýttu af mér húfunni. Ég gat satt að segja varla séð til að
vinna með þá svona allt í kringum mig, sérstaklega; þegar ég
ók á móti sól. Mig grunar að veðrið sé að breytast. Það verð-
ur harður vetur. Það er þess vegna, sem fuglarnir eru svona
órólegir.“
Þegar Nat gekk heim á leið yfir akrana og niður stíginn
að húsinu sínu, sá hann fuglana í stórum hópum í gullnu
kvöldskininu á hæðunum í vestri. Það var blæjalogn, grár
sjórinn var kyrr og sléttur, munkahettan blómstraði enn í
limgirðingunni og ylur var í lofti. En bóndinn hafði haft á
réttu að standa, því að á þessari nóttu breyttist veðrið. Svefn-
herbergi Nats sneri í austur, og skömmu eftir klukkan tvö
vaknaði hann við rokið, sem gnauðaði í reykháfnum og á
þakinu skall laus hella. Þegar Nat lagði við hlustir, gat hann
heyrt drunurnar í sjónum niðri í víkinni. Meira að segja loftið
í litla svefnherberginu var strax orðið svalt og súgurinn undan
hurðinni stefndi beint á rúmið. Nat vafði teppinu fastar að
sér og færði sig nær sofandi konu sinni, en gat ekki sofnað.
Hann var á verði, hafði eitthvert hugboð um ógæfu_ þótt eng-
in ástæða virtist til þess.
Þá heyrði hann höggin á glugganum. Á veggjunum var eng-
inn vafningsviður, sem gæti hafa losnað og væri að slást í
rúðuna. Hann hlustaði og höggin héldu áfram, og loks varð
hann þreyttur á hávaðanum og fór fram úr rúminu. Hann gekk
að glugganum og opnaði hann, og um leið straukst eitthvað
við hendi hans, hjó eða sló á hnúana og rispaði húðina. Svo
sá hann blaktandi vængi, sem hurfu um leið upp yfir þakið
og bak við húsið.
Þetta var fugl; hvaða fugl gat hann ekki sagt ákveðið. Rokið
hlaut að hafa hrakið hann í skjól við gluggann.
Hann lokaði glugganum og fór aftur í rúmið, en þegar hann
fann einhverja vætu á hnúunum, bar hann þá upp að vörun-
um. Fuglinn hafði sært hann til blóðs. Hann hefur verið
hræddur, hugsaði hann með sér, óttasleginn og ráðvilltur fugl,
sem leitað hafði skjóls á gluggasyllunni og ráðist að honum í
myrkrinu. Hann bjó sig aftur undir svefninn.
Þá hófust höggin aftur, og nú voru þau miklu harkalegri
og ákafari. Konan hans vaknaði við hávaðann og sagði, um
leið og hún sneri sér við í rúminu: „Athugaðu gluggann, Nat_
hann er að skellast."
„Ég er búinn að því,“ sagði hann, „það er einhver fugl að
reyna að komast inn. Heyrirðu ekki í vindinum? Það er aust-
anrok, og það hefur rekið fuglana í skjól.“
„Komdu þeim í burtu,“ sagði hún, „ég get ekki sofið fyrir
þessum hávaða."
Hann fór í annað sinn að glugganum_ en þegar hann opnaði
hann núna, var ekki einn fugl á syllunni, heldur margir; þeir
flugu beint framan í hann, réðust á hann.
Hann hrópaði og sló frá sér með höndunum og hópurinn
dreifðist; og eins og sá fyrsti flugu þeir upp yfir þakið og
hurfu. Hann lokaði glugganum í skyndi og krækti honum
vandlega.
„Heyrðirðu þetta?“ sagði hann. „Þeir réðust á mig. Þeir
reyndu að höggva í augun á mér.“ Hann stóð við gluggann
og rýndi út í myrkrið, en gat ekkert séð. Hann heyrði konuna
muldra í rúminu, þegar hún sneri sér við í svefnrofanum.
„Ég er ekki að búa þetta til,“ sagði hann, reiður af ásökun
hennar. „Ég segi þér satt, fuglarnir voru þarna á syllunni og
reyndu að komast inn í herbergið."
Þá heyrðu þau allt í einu angistaróp frá herberginu hinum
megin við ganginn_ þar sem börnin sváfu.
„Þetta er Jill,“ sagði konan hans og glaðvaknaði við hljóðið.
„Farðu til hennar, gáðu hvað er að.“
Nat kveikti á kertinu, en þegar hann opnaði svefnherbergis-
hurðina til að fara yfir ganginn, slokknaði á því af drag-
súgnum.
Þá heyrðist annað skelfingarópið, en nú kom það frá báðum
börnunum, og þegar hann staulaðist inn í herbergið þeirra,
fann hann vængjaslög allt í kringum sig í myrkrinu. Glugg-
inn var galopinn. Inn um hann streymdu fuglarnir, slógust
fyrst við loftið, síðan veggina, sveigðu svo skyndilega í lausu
lofti og snerust að börnunum í rúmunum.
„Það er öllu óhætt_ ég er hér,“ hrópaði Nat, og börnin fleygðu
sér veinandi í fang hans, meðan fuglamir hækkuðu flugið og
steyptu sér svo og réðust á hann.
„Hvað er um að vera, Nat, hvað hefur komið fyrir?" kall-
aði konan hans úr hinu herberginu, og þá ýtti hann börnun-
um fljótt út um dyrnar að ganginum og lokaði á eftir þeim,
svo að nú var hann einn í herberginu með fuglunum.
Hann greip teppi af næsta rúmi og notaði það sem árásar-
vopn á fuglana, sló því fram og til baka út í loftið. Hann heyrði
þegar það slóst í skrokkana, heyrði vængjasúginn, en þeir
voru ekki sigraðir, því að aftur og aftur réðust þeir til atlögu,
slógu og hjuggu hendur hans og höfuð, litlu nefin beitt eins
og gafflar. Teppið varð að vopni til varnar; hann vafði því
um höfuð sér og úr niðamyrkrinu innan í teppinu barðist
hann nú við fuglana með berum höndum. Hann þorði ekki
að láta berast að dyrunum og opna þær_ ef þeir skyldu elta
hann.
Hve lengi hann barðist þarna við þá í myrkrinu gat hann
ekki sagt um, en þegar síðustu vængjaslögin dofnuðu og hurfu
að lokum, sá hann Ijósglætu í gegnum þykkt teppið. Hann
beið og hlustaði; ekkert hljóð heyrðist nema grátkjökur ann-
ars barnsins innan úr hinu herberginu. Blakt og þytur vængj-
anna var ekki lengur í herberginu.
Hann dró teppið af höfðinu og starði í kringum sig. Grá
og kuldaleg morgunbirtan afhjúpaði herbergið. Dögunin hafði
kallað lifandi fuglana út um opinn gluggann; þeir dauðu lágu
á gólfinu. Nat horfði á þessi litlu lík með hryllingi og viðbjóði.
Þetta voru allt litlir fuglar; þeir voru varla færri en fimmtíu
þarna á gólfinu. Það voru glóbrystingar, finkur, spörvar, blá-
meisur, lævirkjar og fjallafinkur, fuglar, sem samkvæmt lög-
máli náttúrunnar héldu sig hver í sínum hópi, en höfðu sam-
einazt i bardagahitanum, höfðu mætt örlögum sínum á her-
bergisveggjunum, eða farizt af hans völdum í bardaganum.
Sumir höfðu misst fjaðrir í átökunum; aðrir voru með blóð,
hans blóð, á nefinu.
Nat varð óglatt, og hann gekk út að glugganum; hann starði
út á garðinn sinn, út á engin.
Það var sárkalt_ og jörðin var hörð og dökk af frostinu.
Þetta var ekki hvít ísing, sem glytti á í morgunsólinni, nei,
þetta var dökkt frost austanvindsins. Með flóðinu hafði sjói'-
inn orðið æðisgenginn, öldurnar hvítfysstar og brattar skullu
— VXKAN 45. tbl.