Vikan - 07.11.1963, Blaðsíða 18

staðarins standa, heldur utan með fjallinu
og innar í dalnum. Það er varla hægt að
tala um Skógarbraut sem götu í þeirri merk-
ingu, sem við þekkjum það orð. Ég sá að-
eins þrjú hús við þessa braut.
En þrátt fyrir smæð götunnar og fjarlægð
hennar frá sjálfum bænum, þekktu allir,
sem ég talaði við á ísafirði, hann Sigmund
Guðnason frá Hælavík, og allir vissu þeir
hvar hann á heima. Og allir bentu mér
þangað, ef ég væri á annað borð í efnisleit
hérna um Vestfirði: ,,Þú kemur ekki að tóm-
um kofanum hjá honum Sigmundi frá
Hælavík.“
Og það reyndist sannmæli hjá ísfirðing-
um; það var ekki komið að tómum kofanum
hjá Sigmundi frá Hælavík.
Ég kom til hans um kvöld í miðri viku.
Þá var hann ekki heima en konan hans,
Bjargey Pétursdóttir, tók á móti mér, þrýsti
hönd mína eins og hönd gamals vinar og
bauð mér til stofu.
— Hann hefur eitthvað brugðið sér frá,
hann Sigmundur. Ég skal fara út og gæta
að hvort ég sé til hans.
Við gengum saman, þessi stóra vingjarn-
lega og traustvekjandi kona út á veginn,
brautina, sem kennd er við Skóg, og horfðum
út með henni í átt til ísafjarðar. Rétt þar
sem vegi skilur, og skilti bendir á Skógar-
brautina, sem hliðargötu frá aðalveginum
inn fjörðinn, kom lágvaxinn maður með
járnkarl yfir öxl og fór hægt.
Þetta var Sigmundur Guðnason frá Hæla-
vík, kominn frá því að dytta að girðingu
þetta kvöld inn við braut.
Ég gekk á móti honum og bauðst til að
bera fyrir hann járnkarlinn, vissi að mað-
urinn var lúinn. Hann tók ekki eftir mér
fyrr en ég stóð andspænis honum:
Hver er þar?
Hann sagði mér síðar um kvöldið, að eini
sjúkdómurinn, sem sækti á hann, væri sjón-
depran sem ágerðist með ári hverju. Er
nú svo komið, að Sigmundur sér ekki til við
alla algenga vinnu fyrir sjóndepru sinni.
Annað bægir honum ekki frá því, að vinna
eins og hann gerði tímana tvenna í Hælavík.
Þau hjónin hafa búið á Skógarbrautinni
í hartnær 16 ár, eða allar götur síðan þau
MITT STOLT ERl
>
Svona Iítur Atla-
skarð út að sumrinu.
Það er kuldalegt og
hvítt, og má geta
nærrí, hvort ekkí
hefur oft verið erf-
itt að ferðast þar
lausríðandi, hvað þá
með fjárrekstur.
>>
Þau eru stolt,
Strandafjöllin. Gneip
og þverhnípt frá
efstu eggjum allt of-
an í sjó.
Ég hef alið aldur
við annes kaldra stranda.
Þar sumrar seint að vísu,
þó sveima ég þar í anda.
Aftanroðaeldur
var æskuvinur beztur.
A öllum öðrum stöðum
er og verð ég gestur.
Því leita ég til hins liðna,
þegar lítið er til bjargar
og andinn þráir útrás
eftir skyssur margar.
Leik ég mér að laga
ljóð og skrýtnar stökur,
það hefur stundum stytt mér
strangar næturvökur.
Maðurinn, sem orti þessar vísur, á heima
að Skógarbraut 3 á ísafirði. Skógarbrautin
er ekki á nesinu, þar sem flest hús kaup-

18
VIKAN 45. tbl.