Vikan - 07.11.1963, Blaðsíða 20

Jane leit upp og kinkaði kolli.
Svo sópaði hún peningunum
hirðuleysislega ofan i töskuna
sína, lm aS hún vildi komast
yfir þá sem allra skjótast, og
hirti ekki um aS telja þá.
„Ég þakka fyrir,“ sagSi hún
og stóS allt í einu á öndinni af
taugaspennu. „Þakka kærlega
fyrir,“
Hún nam staSar, þegar hún
var komin út á gangstéttina og
sneri sér á móti hlýrri sólinni.
Ég þarf ekki að spyrja neinn
leyfis, hugsaSi liún. Ég get
keypt livað sem mig langar í.
Ég get bara gengið eftir þess-
ari götu, ef mig langar til þess,
og keypt hvaðeina, sem ég kem
frú Stitt hafSi veriS rekin úr
vistinni, og Edwin var væntan-
legur, var um margt aS ræSa,
sem hún varS aS sinna. Hún
snerist þess vegna á hæli og
beygSi fyrir horniS í áttina til
bifreiSaverkstæSisins, þar sem
hún hafSi skiliS bílinn eftir.
Allt hafSi veriS svo ægilegt fyrir
daginn i gær, hún hafSi veriS
hrædd og ekki vitaS, livaS gera
skyldi. En nú var hún alveg
örugg, alveg viss um, hvaS hún
ætti aS gera. Hún hafSi yfriS
nóg af peningum. Og hún var
þar aS auki búin aS eignast
nýjan vin, sem mundi gera
henni mikiS gagn.
Edwin Flagg. Edwin. Hún
FRAMHALDSSAGAN 11. HLUTI
TEIKNING BALTASAR
Kvikmyndin „Hvað kom fyrir Baby Jane“ verg-
ur bráSlega sýnd í Gamla biói, með Joan Craw-
ford ÍBianche) og Betty Davis (Jane) í aSalhlutv.
Frú Stitt gelck aftur skrefi nær henni. „Ég- held,“ sagði hún, og
rödd hennar var ótrúlega róleg og kuldaleg, „að þér ættuð bara
að afhenda mér lykilinn að hurðinni þarna. Þér ættuð að gera
það, ef þér viljið ekki hafa verra upp úr þessu.“
Jane hrökklaðist skref frá henni. „Hvað getið þér gert?“ sagði
hún með skjálfandi röddu. „Ég læt yður ekki fá hann!“
auga á. Hún sneri höfðinu ör-
lítiS og þá blikaSi á gleriS í
eyrnalokkum hennar. Svo hrosti
hún allt i einu, eins og sólin
hefSi lent á einhverjum spegil-
fleti í sálu hennar, og endur-
varpaSist þaðan.
En nú var enginn tími til aS
fara i verzlanir, ekki einu sinni
til aS líta í gluggana. Þar sem
greikkaði sporið einungis af
að hugsa um hann, eins og líf-
ið liefði allt í einu greikkað
sporiö, svo aS luin yröi aS i'lýta
sér, til þess aS dragast ekki aftur
úr því. Hann haföi sagt, að hann
mundi koma i heimsókn iil
hennar aftur þá um daginn. Og
það var tákn þess, aS hann
kunni raunverulega vel viS Iiana.
Hann mundi ekki hafa gefiS þaS
loforS, ef hann gerSi þaS ekki.
Hún andvarpaði allt í einu af
feginleik og ánægju. Manni leiö
svo vel af tilhugsuninni um, aS
einhversstaSar væri einhver,
sem þætti vænt um mann og
teldi allt gott og rétt, sem maS-
ur geröi.
Þegar hún var komin að inn-
keyrslunni á bílastæöinu, hraS-
aSi hún sér meöfram bílaröS-
unum aS gráa bilnum þeirra
systra. Hún hélt tösku sinni
föstum tökum, þrýsti henni að
barmi sér, Fimmtíu dollarar á
viku var harla litiS, liugsaSi
hún liin ánægSasta, harla litil
greiSsla handa góSum vini eins
og Edwin var, já þaS var sann-
arlega ekki mikiS.
Frú Stitt starSi á lokaSa hurS-
ina meS kviSa og skelfingu. Hún
kreppti hnefana og barSi á hana
af öllu afli.
Frú Bates hafSi veriS svo lengi
að klippa limgirSinguna fyrir
framan húsiS, aS þaS var eig-
inlega ósköp litiS eftir, sem
hún gat klippt. Þegar hún hafSi
séS Jane Hudson aka aS heiman
um morguninn hafSi hún meS
liægS tekið sér stöSu viS gerS-
ið til að geta liaft gætur á hús-
inu. Frú Bates vissi af reynslu,
aS þegar Jane fór þannig að
heiman, var hún aðeins fáeinar
minútur í burtu, eða svo nægði
til að aka á markaðinn til inn-
kaupa og heim aftur. En þar
sem frú Bates hafði hug á aS
ná sambandi viS Jane Hudson
út af sérstöku máli, var liún
reiSubúin til aS bíða lengi eftir
henni.
Hún hafði fundiS stutta fregn
i einu blaðinu, frétt, sem birt
var á sjónvarpssiðu blaSsins,
og' fyrirsögnin hafði hljóðaS á
þessa leiS: LÖMUÐ STJARNA
ÖÐLAST FRÆGÐ Á NÝ í SJÓN-
VARPINU. Þar hafði einnig ver-
iS birt mynd af Blanche, ein
af gömlu myndunum af henni,
sem teknar höfðu verið í kvik-
myndaverinu fyrir nokkrum
tugum ára — á þriðja tug aldar-
innar. Það var ekki sagt svo
ýkja mikið í fréttinni, en þaS
var ósköp vinsamlegt og fallegt.
Frú Bates var sannfærð um,
að Hudson-systurnar mundu
verða henni þakklátar fyrir að
hún benti þeim á þetta, ef þær
höfðu ekki komiS auga á það.
í hjarta sínu óskaði hún þess,
að hénni mundi verða boðið
inn fyrir hjá þeim systrum,
svo að hún fengi tækifæri til
að hitta Blanche Hudson.
Frú Bates var meira að segja
strax farin að velta fyrir sér,
hvað hún gæti skrifað til ætt-
ingja sinna heima. Hún ætlaði
ekki beinlínis að skrökva og
scgja beinlínis, að hún og Blanc-
he Hudson væru vinkonur, en
húri gat látið liggja að þvi að-
eins vegna spenningsins, sem
mundi ná tökum á öllum, sem
þekktu hana, þegar þeir fréttu,
að hún ætti kvikmyndastjörnu
fyrir kunningja.
ÞaS var bara eitt, sem að var.
Frú Bates velti þvi fyrir sér,
hvort heilsu Blanclie Hudson
hefði ekki hrakað upp á siSkast-
ið. Ástæðan fyrir þvi, að hún
hélt þetta, var sú, að glugginn,
sem hún var sannfærð um, að
mundi vera á herbergi Blanche,
hafði verið lokaður upp á sið-
kastið. ÁSur hafði alltaf sézt
ljós i þeim glugga á kvöldin,
þótt húsið hefði veri'ð aldimmt
að öSru leyti. En undanfarin
fjögur kvöld hafði ekki verið
neitt ljós í þessu herbergi frek-
ar en öðrum, og tjöldin voru
meira að segja dregin fyrir
gluggana um hábjartan daginn.
Ef Blanche var jafnvel of veik
til þess að hún gæti haft opinn
glugga hjá sér hlaut hún aS
vera of veik til að taka á móti
gestum.
Frú Bates hafði veriS að hugsa
um að fara með úrklippuna til
systranna eða fá ræstingarkon-
unni þeirra hana. Hún vissi, að
ræstingarkonan var þar i dag,
þvi að hún hafði séð liana koma
upp götuna. En svo hafði hún
hætt við þetta aftur, því aS liún
gerði ekki ráð fyrir, að ræst-
ingakonan, starfskona þeirra
systranna, hefð'i leyfi til að
bjóða ókunnugum inn.
Frú Bates leit enn einu sinni
eftir limgirSingunni til að at-
huga, hvort nógu vel væri klippt,
og stundi þungan, eins og liún
hefði orSið fyrir miklu áfalli.
Nei, nú var ekkert eftir að
klippa, og ekki gæti hún staðið
þarna eilífðartíma aðgerðarlaus.
Hún stefndi til liússsíns.
Hún var einmitt komin aS
gangstígnum, þegar hún heyrði
til bíls, sem nálgaðist, og þegar
hún leit um öxl, sá hún gráan
bíl fara um gatnamótin. Hún
fleygði þá frá sér klippunum,
seildist eftir úrklippunni, sem
hún hafði sett i vasann á vinnu-
kápu sinni og hraðaði sér að
innkeyrslunni á lóðinni.
„Ungfrú Iiudson.“ Hún gekk
út á götuna og hraðaði sér svo
meðfram girðingunni í átt til bíl-
skúrs systranna. „Ungfrú Hud-
son! Ég er liérna með dálítið
handa yður og syslur yðar.“
Jane Hudson, sem kom gang-
andi út um svart gin bilskúrsins,
nam snögglega staðar af undrun,
en liopaði svo allt í einu á hæli
eitt skref. Hún leit fljótt til
hliðsins, sem sneri að bakgarð-
inum, þar sem hún gat leitað
hælis, en hætti svo við að flýja
þangað, nam staðar og beið
eftir frú Bates, en andlit henn-
ar var lokað og greinilegt, að
hún var vel á verði.
Frú Bates nam staðar fyrir
framan hana og brosti út að
eyrum. „Ég geri ráð fyrir, að
ég ætti að kynna mig fyrir ySur,“
2Q — VIKAN 45. tbl.