Vikan - 07.11.1963, Blaðsíða 21

'tók hitn til máls, „Ég cr frú
Bates, frú Pauline Bates, nýi
nágranninn yöar hérna i næsta
innhúsi. Mér finnst, að þa'ð sé
timi til þess kominn, að við
kynnumst, er það ekki?“
.Tane Hudson starði aðeins
á hana og svaraði engu orði;
deplaði ekki einu sinni augun-
um. Andartak leið og frú Bates
fór að fara hjá sér. Hún baðaði
út annari hendinni af taugaó-
styrk.
„Ég veit vitanlega, hver þér
eruð. ekkert er eðlilegra, af þvi
að þér eigið svo fræga systur.“
Hún hikaði við, af því að hún
tók skyndilega eftir þvi, að
Jane skipti allt i einu litum.
? það, sém kom lllér tií að taía
[ við yður ég rakst á þetta í
S gærkvöldi, og ég liélt — það
i ihefir kannske farið fram hjá
| yður — mér fannst rétt að geyma
l þaö og sýna yður það.“
5 Jane virti úrklippuna fyrir
5 sér með tortryggni, en síðan
í tók hún við henni. Hún kinkaði
| kolli aftur. „Þakka fyrir.“
j „Það er ekkert.“ Frú Bates
j brosti með einbeittri vinsemd
! en þó öllu minni en áður. „Og
| — og af því að við erum nú
i farnar að tala saraan, langar
t mig til að spyrja yður — hvern-
J ig líður systur yðar?“
I Jane Hudson hafði iitið í átt
! til hliðsins að bakgarðinum, en
íiefðuð kannskc gaman af að
sjá það.“
Taugaspennan i fasi Jane Hud-
son virtist allt i einu minnka
dálítið, „Já, já,“ sagði liún, og
rödd hennar var aðeins inni-
legri en hún haf'ði verið áður.
„Ég skal —- ég skal sýna systur
minni þetta.“
„Ágætt,“ mælti frú Bates. „Og
færið henni endilega kveðjur
mínar. Segið, að þær séu frá
gömlum aðdáanda."
„Ja.
Frú Bates var ekki búin að
glatra allri von um að verða
bo'ðið að lita inn, svo að hún
dokaði við andartak lengur, en
þegar ekki bólaði á heimboð-
systir min — Blanche — verð-
ur hér ekki lengur. Hún er á
förum. Mér þykir ]jað lciðinlegt,“
hún stefndi til hliðsins. „Ég
verð að fara inn. Ræstingakonan
er ekki lijá okkur í dag, svo
að ég neyðist til að —“
„Jú, liún er einmitt hjá ykkur
núna,“ sagði frú Bates, sem vildi
endilega koma á framfæri frétt-
um, sem hún gerði ráð fyrir, að
mundu verða kærkomnar. „Jú,
hún kom. Ég sá liana koma upp
brekkuna og fara inn rétt eftir
að þér fóruð —“
Það var eitthvað i svipbrigð-
um Jane, sem fékk hana til að
þagna. Það var eins og einhverj-
ir hörkudrættir hefðu komið í
'lftí/illl 1
KK |
4
imm

H i! Míprlf’M 111 i
;
Frú Stitt opnaði dyrnar, en stirðnaði svo í sömu sporum...
„Ég — ég veit, livað þetta kann
að hljóma heimskulega í yðar
eyrum, og ég veit, að þér eruð
orðin dauðþreytt á að lilusta
á það, en ég er i rauninni ein-
hver einlægasti aðdáandi sysl-
ur yðar. Allt frá þvi ég var ung
stúlka heima í Fort Madison,
hefi ég dáð hana. Mér fannst
alltaf, að hún væri svo miklu
fallegri en allar aðrar...“ Aft-
ur gerði hún sér grein fyrir því,
að hún talaði ósköp heimsku-
lega. „Þer hljótið að vera mjög
hreykin af henni... vegna þessa
nýja sigurs, sem luin hefur unn-
ið. . . i sjónvarpinu á ég við. ..“
Jane kinkaði kolli rétt sem
snöggvast, en engin svipbrigði
var að sjá á henni. „Já,“ sagði
hún. „Já, ég er það.“
Frú Bates rétti fram blaða-
úrklippuna. „Jæja, liérna er nú
nú beindi hún augum sínum
aftur tii frú Bates me'ð ótrúleg-
um hraða. „Hvernig henni lið-
ur?“ hafði lnin eftir frúnni. „Við
hvað eigið þér?“
.Brosið livarf snögglega af and-
liti frú Bates og í staðinn kom
skelfingarsvipur. „Nú svo sem
ekkert — eiginlega." Rétt sem
snöggvast var það komið að
henni að viðurkenna vanga-
veltur sínar um gluggann, sem
vissi að garðinum hennar, en
það var eitthvað i svip Jane
Hudson, sem fékk liana til að
sjá sig um hönd og hætta við
þetta. „Ég mundi bara allt í einu
eftir, að hún var — öryrki, það
er allt og sumt.“ Hún kinkaði
kolli í áttina til úrklippunnar,
sem Jane Hudson liélt á. „Nú
—- mér dettur bara i lmg að gefa
ykkur þetta — ég liélt, að þi'ð
inu, srieri hún frá Jane. En svo
kom allt í einu upp í henni ein-
beitni, sem stafaði einungis af
þvi, hvað Jane hafði verið stirf-
in við hana, svo að hún sneri
sér að Jane aftur.
„Ungfrú Hudson,“ sagði hún
hreinskilnislega og brosti um
leið, Mér kom til hugar — ég
vona, að y'ður finnist ekki, að
ég sé of frökk — hvort þér
hélduð, að ég gæti fengið að
lieimsækja systur yðar? Ég á við
tekur hún nokkru sinni á móti
gestum? Ég er búin að skrifa
öllum vinum mínum heima, þar
sem ég átti heima áður, að þið
systur séuð nágrannar mínir —
og allir eru alltaf að spyrja um
systur yðar. Það væri svo gam-
an að hitta hana.“
„Mér þykir mjög fyrir þvi,“
svaraði Blanche hryssingslega,
andlitið, augun stækkuðu og
urðu ljót og grimmileg. Svo tók
hún allt i einu viðbragð, án
minnstu skýringar, snerist á
hæli, kastaði sér á hliði'ð, opn-
aði það og þaut inn fyrir. Um
leið virtist eitthvað feykjast í
kjölfar liennar, flaksaðist til og
lenti á götunni. Frú Bates leit
á þetta og sá, að þetta var blaða-
úrklippan, sem hún hafði verið
með. Hún var döpur í bragði,
þegar hún tók hana upp, sló af
henni rykið og stakk henni á
sig.
í fyrstu hafði frú Stitt gert
ráð fyrir, að lnin mundi bara
neyðast til að fjarlægja læsing-
una og opna hurðina mcð þeim
hætti. En þegar luin athugaði
hurðina nánar, sá hún, að þetta
Framhald á bls. 50.
VIKAN 45. tbl. —