Vikan - 07.11.1963, Blaðsíða 24

10. HLUTI
FRAMHALDSSAGAN
EFTIR KRISTMANN
GUÐMUNDSSON S
Er þau höfðu setið um stund,
sagði Lóa Dalberg kæruleysis-
lega: „Hvernig skyldi standa á
þvi að konan eltir okkur svona?“
Herjólfur Fí. Hansson bölvaði
allhressilega, en síðan mælti
hann, og var venju fremur vin-
gjarnlegur i málrómnum: Ég hef
aJdrei heitið henni neinu, cn
þegar liún er á kenderíi, lætur
hún bara eins og hún eigi mig.
Og hvernig í fjandanum hún
hefur uppgötvað hvert ég fór',
það er ofvaxið mínum skiln-
ingi. Ég sagði henni nefnilega
að ég ætlaði að skreppa á Þing-
völl, og vera þar fáeina daga.“
„Þetta er myndarkona,“ sagði
Arni bilstjóri. „Hún lilýtur að
vera verulega hugguleg, þegar
lnin er ódrukkín og vel upp-
færð. Mér finnst að þú getir
bara veríð velsæmdilr af henni,
þótt hún sé kannske nokkrum
árum eldri, einkum þegar hún
er svona loðin urti lófana, eins
ög hann Sigíryggur Sagði.“
Sálfræðingúrinn leif íllum aug-
iim til síðasta ræðumanns. „Hef
eg nokkurn tínn leitað ráða
yðar um min hjúskaparmál?“
spurði hann snakillur. „Ég held
þér ættuð bara að lulgsa um
yðar eigin kvennamál, og láta
min i friði!“
„Ja, ég get nú bara ekki að
því gert, að ég er alveg sam-
mála honum Árna,“ sagði Lóa
Dalberg með sinni bliðu rödd.
.„Þessvcgna finnst mér að þú
ættir að lofa honum Sigtryggi
að hafa hana Ásu í friði.“
Herjólfur B. Hansson leit til
stúlkunnar, virti hana fyrir sér
andartak með fyrirlitningarsvin,
og mælti siðan: „Ég er of kurt-
eis maður, til að segja við kven-
mann það, sem hér ætti við.“
Þau voru enn um stund að
kankast dálítið á, en allt í einu
sagði Bergur garðyrkjumaður:
„Sjáið þið hílinn, sem kemur
þarna úti á söndunum — er
það ekki sá sami sem stóð fyrir
framan hótelið, þegar við fór-
um þaðan?“
Þau litu öll i áttina og Sig-
tryggur hló. „Sem ég er lifandi
maður, þarna kemur joessi elska
blaðskellandi — og fer hratt
yfir. Ætli það sé ekki bezt að
við tygjum okkur.“
Var nú ekið lenei á fleygi-
ferð og frekar þögult í bilnum.
En sálfræðingurinn sat með
jiytthi og glingraði við hana
',<)ðru hvoru; Sigtryggur
fékk sér einnig staup við og við,
en stúlkurnar þáðu ekki meira.
Loks komu ]iau þar að, sem á
rennur niður af hálendinu, og
liggur þar vegur niður i fjörð
einn.
„Hér væri ráð að vikja af
vegi,“ sagði Árni bílstjóri. „Hún
heldur auðvitað að við förum
beint sem leið liggur að Egils-
stöðum, og varar sig ekki á
því að við stingum af hérna.“
Var tillaga þessi samþykkt og
komu þau nú brátt niður í fagr-
ar hlíðar og blasti þar við byggð
kringum lognsléttan fjörð, en
útsærinn fyrir utan Ijósrauður
í Ijiifu skini kvöldsólarinnar.
„Finndu okkur nú fallegan
tjaldstað, Árni minn,“ sagði Sig-
tryggur Háfells. „Hér er unaðs-
reitur.“
XXIII.
Þau tjölduðu neðarlega í hlið-
inni undir lágum klettum,
skammt frá ánni.
Nóttin var björt og furðu hlý,
bláleit móða yfir byggðinni, en
rautt og gulli litað skraut við
hafsbrún. Ferðafólkið var glatt
og kátt, jafnvel sálfræðingurinn
sýndi lítillæti og tók þátt í sam-
ræðunum, án þess að hreyta
fúkyrðum. Hann drakk brenni-
vín með kvöldmatnum, og eftir
nokkur glös fór hann að kveða
rímur. Þótti stúlkunum það hin
bezta skemmtun og Sigtryggur
lauk lofsorði á sönglist jicssa,
fyrir ann i bernsku. Árni bíl-
stjóri vildi aftur á móti syngja
ættjarðarljóð, en Bergur garð-
vrkjumaður lagði fátt til mál-
anna; liann var brosleitur og
mátti sjá á svip lians að lionum
leið vel.
Er máltíð var lokið, fór Árni
að huga að bílnum, Herjólfur
B. Hansson lagðist útaf, þar
sem hann hafði setið, vafði sig
i teppi og var þegar sofnaður.
En þeir Sigtryggur Háfells og
Bergur Þorsteinsson hjálpuðu
stúlkunum við uppvaskið á ár-
bakkanum. Þegar þau voru búin
að konia öllu i samt lag, var
liðið fram yfir miðnætti, en
nóttin var svo undursamleg, aðí
ekki þótti tiltækt að fara strax
í háttinn. Urðu þau fjögur þá
sammála um að ganga dálítinn-
spöl upp með ánni, þar sem'
var skógarkjarr í brekkunum,.
milli mosagrárra kletta.
Þau gengu þögul í fyrstu,
nutu hinnar ilmsælu nætur-
kyrrðar, og hlustuðu á róandi
niðinn i ánni. Bergur var á
undan við hlið Ásu, en Sig-
tryggur á eftir með Lóu Dal-
berg — og einhvernveginn at-
vikaðist það þannig að pörin
urðu viðskila hvort við annað.
Ása sagði við Berg, að hana
langaði til að ganga upp á
hamrastall einn, sem þar var
skammt fyrir ofan og austan,
heygðu þau þvi af inn í kjarrið
og gættu ]iess ekki hvort hin
fylgdu eftir. Kjarrið var þétt
þarna og villtust þau i þvi um
stund, en komust brátt aftur
á rétta leið, og u])pgötvuðu þá
fyrst, að þau voru ein.
„Jæja, þau sjá okkur, þegar
við komum upp á hnjúkinn,“
sagði Ása. „Við höldum bara
áfram.“
Þýft var þarna í lcjarrinu og
ógreitt yfirferðar, Bergur tók
því hönd Ásu og leiddi hana
Héldu þau þannig áfram upp
bratta brekku, unz þau komu
að hamrastalli nokkrum. Reynd-
ist stúlkunni hann ókleifur, og
Háfells kvaðst hafa átt afa, er kvað
24 ~
VIKAN 45. tbl.