Vikan - 07.11.1963, Blaðsíða 29

WóD-
L.E.&
STOfWk
hrewf-
IUCt
sicyLo-
MENWl
S<EVT'
RASK-
A^,
s'VFTA
H/CTTI
TAL4
hloöð/f .
SOÐ-
FLEAV/
ÞPPA
KAVTAf.
FOKNAT X
GO^Ih)
KOMP-
ue.
✓ÆT4
5AM-
HLD-
PUCrL
ÞOOÐ
/í/ÆÐ,|
PE&-
t'OKJA
S^IFTI/R
EWDÍW&
AÐ-
F€M&
&BA<S.
IfcElK
TALA
ULL
Hi/ATW-
IN&
VIK
e>te iw
EFMI
0&AM5T.
WoFuO
E>oB&

EV3A
V/í?Llg
iJErui
SAM-
<0MU
LOÐ
VEUD/{
ILAT
T/M
bKEHH
AST

vieuz-
STAÐAí'
WJPAr
HÉ6IMN
samhli
i 4> ■ •
>to&ar
BORG
E/NS
ÍÓTOMM
VlUlUi/
VÉL
eiK/s
TALA
TALA
WROElU
HRUGA
4KST
HROP
BRUNWI JW
SPJLIA
Ot>AL
MAL
TörftA-
MHP/
HEU-
(/IJ
HibiPRAf'.
HROP
GEgiM
AÐ
DUFT/
SALPW-
|R
rgOME'WI
1
í>. .
K.ÓMO
SK.&T
Fis.Foe
LFVND
UR
StAFUE
Ml&BA
FWDÍP&
FJOLOI
TALS\
HU5
SAH5T.
SKILM-
IN&AR
vn
EIHS
HF/LL
7^
tæpA
HU&-
PAWJS
FUL
SM€L</
T/\LA
FWVK-
UR
5A-M-
wcyr/
S<.&r.
8IT
SLA€>
GRíJ)
TlHA
ei u
FLDOT
S7V7T
H/4FW
iWLLA
F lTOT
I//WST 0
&(/{)
MAUMvt!
W/eriLi.
FROM
EPKJI
i'AT'A
T N
&IM-
STf/MUl
££>L|-
LE&l^
OSAHST.
LL/ND
4l€-
ifJ
at-
Hu&A
U
TÖ/UW
rai
aunak
VIKUNNAR
Vikan veitir eins og kunnugt
er verðlaun fyrir rétta ráðningu
á krossgátunni. Alltaf berast
margar lausnir. Sá sem vinning-
inn hefur hlotið fær verðlaunin,
sem eru
100 KRÓNUR.
Veittur er þriggja vikna frest-
ur til að skila lausnum. Skulu
lausnir sendar í pósthólf 149,
merkt „Krossgáta“.
Margar lausnir bárust á 40.
krossgátu Vikunnar og var dreg-
ið úr réttum ráðningum.
Laufey Barðadóttir,
Skaftahlíð 11, Rvík.
hlaut verðlaunin, 100 krónur, og
verða þau send til hennar.
Nafn
Heimilisfang
Lausn á 40. krossgátu er hér
til hliðar.
+ + í S A U M A S T 0 F U N' N I + '+ +
+ + H9I + Æ S T U R + N E I N + + +
+ ■Vald U R + E G G + U G G A + + +
F A &-U R G A L I + E F N U Ð + A F L
E L L +' E G + E K I íi L + L. 'A K U R 0
L E A + I + S S + T + Ö L M + A L U T
L I M A + K U T T E ,R +. • E I + K A I N
I N E K H ÍEHiHAlK S + A R N I
N I Ð + 0. • K + + + + + + + K Ó S + H R
G R J 0 H.+. + + + + + V I K U R N +
A + A S + ÍP + + + + + + X + U s + 0 K
P Ö + A P X +• + + + + + L + H + Ö Ð I
I + S K A R K A'I. I + K Y R R s T A Ð
L rns. + 0 K U M E N N + A K A R L
S lí'+S ö S U R + R Ö D D Ð E L D I
I + 'K-X +' STR'I K + R + E I R + E N
Ð A + G E K U R + U R R • M R + V E I G
+ K L Æ Ð I R + F R & N A + V E L G U
S KAtA.+ SKilII I F I Í'L + R
2g — VIKAN 45. tbl.
1
FUGLARNIR.
Framhald af bls. 13.
sér í þvottaklefanum, fór í stíg-
vél og opnaði bakdyrnar.
Himinninn var grár og þung-
búinn, og brúnar hæðirnar, sem
daginn áður höfðu ljómað í sól-
skininu, voru nú naktar og
blakkar. Eins og rakhnífur hafði
austanvindurinn skafið trén, og
þurr og skrælnuð laufin titruðu
og tættust í rokinu. Nat spark-
aði með stígvélahælnum í jörð-
ina. Hún var beinfrosin. Hann
hafði aldrei vitað veðrið breyt-
ast svona snöggt og algjört.
Dimmur vetur hafði sigrað á
einni nóttu.
Börnin voru vöknuð. Hann
heyrði masið í Jill, og Johnny
litli var aftur farinn að gráta.
Mild og róandi rödd konunnar
hans blandaðist hinum, og rétt
, á eftir komu þau niður. Hann
hafði morgunverðinn tilbúinn
handa þeim og hinn nýi dagur
hafði fengið eðlilega mynd.
..Rakstu fuglana burt?“ spurði
Jill, en snarkandi eldurinn, dags-
birtan og morgunverðurinn
höfðu endurvakið bamslegt
traust hennar.
,,Já, þeir eru allir farnir," sagði
Nat. „Það var austanrokið, sem
rak þá hingað. Þeir voru hrædd-
ir og villtir, þeir vildu komast
í skjól,"
„Þeir reyndu að höggva í okk-
ur,“ sagði Jill. „Þeir reyndu að
stinga í augun á Johnny.“
,.Það var bara hræðslan, sem
fékk þá til þess,“ sagði Nat.
„Þeir vissu ekki hvar þeir voi’u,
þarna í dimmu svefnherberg-
inu.“
„Ég vona að þeir komi ekki
aftur," sagði Jill. „Ef við setjum
brauðmola fyrir utan gluggann,
borða þeir þá kannski og fljúga
svo burt.“
Hún lauk við morgunverðinn
og fór svo að ná í kápuna sína
og húfuna, skólabækurnar og
töskuna. Nat sagði ekkert, en
konan hans leit á hann yfir borð-
ið. Þögul boð fóru á milli þeirra.
,.Ég ætla að ganga með henni
að bílnum," sagði hann. „Ég fer
ekki að vinna í dag.“
Meðan barnið beið eftir honum
framfni, sagði hann við konuna
sína: „Hafðu alla glugga lokaða,
dyrnar líka. Svona til vonar og
vara. Ég ætla að fara út á bú-
garðinn og frétta, hvort þau
hafa orðið nokkurs vör í nótt.“
Svo leiddi hann litlu dóttur sína
upp stíginn. Hún virtist hafa
gleymt því sem gengið hafði á
um nóttina. Hún hoppaði og
dansaði kringum hann, hljóp
eftir laufunum, sem vindurinn
feykti á undan þeim, og andlit
hennar undir skotthúfunni var
rósrautt af frostinu.
„Kemur snjór í dag, pabbi?“
spurði hún. „Það er nógu kalt
til þess.“
Hann horfði upp í gráan him-
ininn og fann vindinn smjúga
niður um hálsmálið. „Nei,“ sagði
hann, „það fer ekki að snjóa.
Þetta er svartur vetur, ekki
hvítur.“
Allan tímann var hann að leita
að fuglum í limgirðingunum, á
engjunum bak við þær og í litlu
skógunum fyrir ofan bóndabæ-
ina, þar sem bláhrafnarnir og
dvergkrákurnar héldu til. Hann
sá engan fugl.
Hin börnin biðu á ströndinni,
dúðuð með prjónahúfur eins og
Jill, andlit þeirra hvít af kuld-
anum.
Jill hljóp til þeirra og veifaði
þeim með hendinni. „Pabbi minn
segir, að það komi enginn snjór,“
kallaði hún, „þetta verður svart-
ur vetur.“
Hún talaði ekkei't um fugl-
ana. Hún fór að hrinda annarri
lítilli telpu og stympast við
hana. Bíllinn kom hægt upp
hæðina. Nat horfði á hana fara
inn, sneri síðan við og gekk á-
leiðis að búgarðinum. Hann áttj
ekki að vinna þar í dag, en hann
langaði til að ganga úr skugga
um að allt væri þar með kyrr-
um kjörum. Jim, fjósamaðurinn,
var í húsagarðinum.
„Húsbóndinn heima við?“
spurði Nat.
„Farinn á markaðinn," sagði
Jim. „Það er þriðjudagur, eða
hvað?“
Það skall í tréskónum hans
þegar hann gekk fyrir hlöðu-
hornið. Hann hafði ekkert við
Nat að tala. Nat var álitinn mik-
ill með sig. Hann las bækur og
þvílíkt. Nat hafði alveg gleymt
að það var þriðiudagur. Það
sýndi bezt hve atburðirnir um
nóttina höfðu komið honum úr
jafnvægi. Hann gekk að bak-
dyrunum og heyrði Mrs. Trigg
syngja með útvarpinu inni í
eldhúsinu.
„Ertu þarna, húsmóðir?" kall-
aði hann.
Hún kom brosandi fram í
dyrnar. Þetta var glaðlynd kona.
„Halló, Mr. Hocken,“ sagði
hún. „Geturðu sagt mér hvaðan
kuldinn kemur? Er það frá
Rússlandi? Aldrei hef ég nú séð
aðra eins breytingu. Og það á
að halda svona áfram, segir út-
varpið. Það stendur eitthvað í
sambandi við heimskautsbaug-
inn.“
„Við opnuðum ekki útvarpið í
morgun,“ sagði Nat. „Satt að
segja áttum við í dálitlum vand-
ræðum í nótt.“
„Krakkarnir lasnir?“
„Nei ...“ Hann vissi ekki vel,
hvernig hann ætti að útskýra
það. Núna, um hábjartan dag-
inn, virtist þessi bardagi við
fuglana fráleitur.
Hann fór að reyna að segja
Mrs. Trigg hvað komið hafði
fyrir, en hann gat séð á svip
hennar, að hún var viss um að
þetta hefði allt verið martröð.
„Viss um að þetta hafi verið
litlir fuglar,“ sagði hún brosandi,
„með raunverulegum fjöðrum
og öllu tilheyrandi? Ekki svona
undraskepnur, sem menn sjá
seint á sunnudagskvöldum, eftir
að krárnar loka?“
„Mrs. Trigg,“ sagði hann, „það
eru fimmtíu dauðir fuglar, gló-
brystingar, músarrindlar og þess-
háttar, liggjandi á gólfinu í her-
bergi barnanna. Þeir réðust á
mig; þeir reyndu að stinga
Johnny í augun.“
Mrs. Trigg starði efablandinn
á hann.
„Ja, hérna,“ svaraði hún, „ég
geri ráð fyrir að veðrið hafi
hrakið þá. Þegar þeir voru
komnir inn í herbergið, hafa
þeir ekkert vitað hvar þeir
voru. Þetta hafa sjálfsagt verið
útlendir fuglar, frá heimskaut-
inu.“
„Nei,“ sagði Nat, „þetta voru
fuglar, sem maður sér hér dag-
lega.“
„Einkennilegt,“ sagði Mrs.
Trigg, „alls ekki hægt að skýra
það, satt að segja. Þú ættir að
skrifa þetta upp og senda blöð-
unum. Þau gætu sjálfsagt skýrt
þetta eitthvað. Jæja, ég verð að
halda áfram að vinna.“
Hún kinkaði kolli, brosti og
fór aftur inn í eldhúsið.
Nat gekk óánægður út að bæj-
arhliðinu. Ef skrokkarnir hefðu
ekki legið þarna á gólfinu, en
þá varð hann að fara að tína
saman og grafa einhvers staðar,
mundi hann líka hafa talið þetta
tóma ímyndun.
Jim stóð í hliðinu.
„Attuð þið í nokkrum vand-
ræðum með fuglana?“ spurði
Nat.
„Fuglana? Hvaða fugla?“
„Þeir komu að húsinu mínu í
gærkvöldi. Heilir hópar af þeim,
fóru meira að segja inn í svefn-
herbergi barnanna. Þeir voru
grimmir.“
„Ó?“ Það tók nokkurn tíma
fyrir Jim að skilja hvað sem var.
„Ég hef aldrei heyrt um grimma
fugla,“ sagði hann loks. „Þeir
eru meira að segia eins og hálf
tamdir, stundum. Ég hef séð þá
tína korn af gluggasyllum."
„Þessir fuglar í gærkvöldi
voru ekki tamdir."
„Nei? Þeim hefur verið kalt,
eða ef til vill hafa þeir verið
svangir. Settirðu ekki eitthvað
út, brauðmylsnu eða þvílíkt,
handa þeim að tína?“
Jim hafði ekki meiri áhuga
á þessu en Mrs. Trigg hafði sýnt.
Þetta var, hugsaði Nat með sér,
eins og með loftárásirnar í stríð-
inu. Enginn í þessum hluta
landsins gat gert sér í hugar-
lund hvað fólkið í Plymouth
hafði séð og orðið að þola. Mað-
ur varð að verða fyrir einhverju
sjálfur, ef það átti að snerta
mann. Hann gekk yfir engið og
heim. Konan hans var í eldhús-
inu með Johnny litla.
„Hittirðu einhvern?“ spurði
hún.
„Mrs. Trigg og Jim,“ svaraði
hann. „Ég held að þau hafi ekki
trúað mér. Að minnsta kosti
hafði ekkert borið á þessu þar.“
„Þú ættir að taka fuglana,“
sagði hún. „Ég þori ekki inn í
herbergið til að búa um rúmið
meðan þeir eru þarna. Ég er
dauðhrædd."
„Það er ekkert til að vera
hrædd við núna,“ sagði Nat.
„Þeir eru dauðir, veiztu það
ekki?“
Hann fór upp með poka og
setti stirðnaða skrokkana í hann,
einn og einn í einu. Þeir voru
fimmtíu, ef allt var talið með.
Þetta voru allt algengir fuglar,
sem héldu sig í limgirðingunum,
þeir voru meira að segja allir
minni en þröstur. Það hlaut að
hafa verið hræðsla, sem hafði
komið þeim til að haga sér
svona. Blámeisur, músarrindlar
— það hefði ekki verið hægt að
hugsa sér, að svona mikið afl
byggi í þessum litlu goggum,
sem höggvið höfðu andlit hans
og hendur kvöldið áður. Hann
fór með pokann út í garðinn, en
þá mætti honum nýtt vandamál.
Jörðin var of frosin til að hægt
væri að grafa í hana. Hún var
alveg beinfrosin, þó hafði eng-
inn snjór fallið, ekkert hafði
breytzt síðustu klukkustundirn-
ar, annað en vindurinn hafði
gengið í austur. Það var ein-
hvernveginn óeðlilegt og undar-
legt. Veðurspámennirnir hlutu
að hafa rétt fyrir sér. Þetta stóð
sjálfsagt í einhverju sambandi
við Norður-heimskautið.
Vindurinn nísti í gegnum
merg og bein meðan hann stóð
þarna óákveðinn með pokann í
hendinni. Hann gat séð hvíta
öldutoppana brotna á ströndinni
niðri í víkinni. Hann ákvað að
fara með fuglana niður að sjón-
um og grafa þá þar.
Þegar hann kom niður á
ströndina, gat hann varla staðið
fyrir rokinu. Hann átti erfitt
með að ná andanum, og berar
hendur hans voru bláar af kulda.
Aldrei hafði hann fundið ann-
an eins kulda, ekki á allra
verstu vetrum, sem hann mundi
eftir. Þ^að var fjara. Hann gekk
yfir fjörukambinn niður að
mjúkum sandinum í flæðarmál-
inu, sneri baki í vindinn og bvrj-
aði að grafa holu í sandinn með
hælunum. Hann ætlaði að hvolfa
úr pokanum í hana, en þegar
hann opnaði pokann, feykti vind-
urinn fuglunum úr honum, lyfti
þeim á loft, eins og þeir væru
byrjaðir að fljúga á ný, svo
þeytti hann þeim eftir strönd-
inni, hringsneri þeim eins og
þeir væru lausar fjaðrir, og
dreifði þessum fimmtíu frosnu
fuglum hér og þar. Það var eitt-
hvað óhugnanlegt við þessa sjón.
Honum var alls ekki um hana.
Vindurinn blés þeim loks lengra
VIKAN 45. tM. —