Vikan - 07.11.1963, Blaðsíða 39
til La Spezia skamman tíma. Að
kvöldi hins 17. september stýrði
Fleig farkosti sínum inn í höfn-
ina þar. Dall gaf áhöfninni fyrir-
mæli um að bíða um borð í bátn-
um, en hraðaði sér sjálfur ásamt
félögum sínum til höfuðstöðva
þýzka hersins í borginni, í þeim
erindum að gefa skýrslu.
Um kvöldið hittust þó allir
þeir átta, er komið höfðu með
bátnum, á krá nálægt flotahöfn-
inni. Þeir voru of uppgefnir til
að tala að ráði um nýorðin ævin-
týri, svo þeir fóru snemma í
háttinn.
En þeim var ekki ætlaður
langur svefn að því sinni.
Klukkan tvö vöknuðu þeir við
vondan draum, er sveit manna
úr úrvalsliði SS tók hús á þeim,
og hafði kólónel nokkur úr
Gestapó stjórn flokksins á hendi.
Var föngunum kastað upp á
vörubíla og ekið með þá í loft-
inu til höfuðstöðvanna. Þar voru
hinir óbreyttu sjóliðar reknir
inn í fangaklefa, en liðsforingj-
arnir leiddir á brott.
Að skammri stund liðinni var
Fleig sóttur og farið með hann
inn í herbergi nokkurt, þar sem
þrír Gestapóforingjar biðu hans,
sitjandi við borð.
YFIRHEYRSLA.
„Hvers vegna vörpuðuð þér
sex kistum, eign þýzka ríkisins,
fyrir borð á báti yðar í gær-
morgun?“
„Ég hlýddi gefnum skipunum,
herra minn.“
„Skipunum hvers?“
„Dalls kólónels. Bátur okkar
hafði orðið fyrir árás. Dall
kólónel hafði fyrirmæli um að
varpa kistunum fyrir borð í
slíku tilfelli.“
„Þér eruð að ljúga, Fleig! Dall
hafði engin slík fyrirmæli feng-
ið. Hvenær gerðust þér aðili að
samsærinu með honum?“
„Hvaða samsæri?"
Gestapókólónelinn lamdi í
borðið.
„Samsærinu, sem gert var í
þeim tilgangi að stela gullinu.
Ætlið þér að neita því að þér
og Dall, Pleist, Arnvogel og
Rossmeier hafið gert samsæri um
að ná fjársjóðnum upp eftir
stríðið, sjálfum ykkur til góða?“
Fleig gerði sér nú ljóst, hvers
vegna Dall hafði beðið hann að
ná í duflið og festarnar svo lítið
bæri á, og hvers vegna honum
hafði verið svo mjög umhugað
að sökkva kistunum.
„Jé, herra minn, ég neita því.
Ég veit ekkert um það.“
Gestapómennirnir þrír hvísl-
uðust nú á.
„Hvar eru kisturnar, Fleig?“
„Ég man staðsetningu þeirra
ekki nákvæmlega, herra minn.
Ég mældi hana út, en Dall kóló-
nel skrifaði hana niður.“
Yfirhyerslunni var haldið á-
fram. Fleig var að ljúga. Hann
hafði lagt staðsetninguna á minn-
ið og kennileitin þrjú sömuleiðis,
en hann lét þá vitneskju ekki
uppi.
Þá var farið með hann inn í
annað herbergi, þar sem yfir-
heyrslunni var haldið áfram með
nokkru áhrifaríkari aðferðum.
Fleig var barinn eins og fiskur,
en hann neitaði engu að síður
allri vitneskju um staðsetningu
fjársjóðsins. Hann vissi ekki, að
á sama tíma fór önnur yfir-
heyrsla fram annarsstaðar í höf-
uðstöðvum Gestapó. Þar voru
liðsforingjarnir fjórir barðir af
engri miskunn. Enginn þeirra
sagði orð.
Klukkan fimm um morguninn
lauk barsmíðinni. Lautinant
kólónel Ludwig Dall, höfuðs-
mennirnir Oskar Pleist og Hel-
mut Rossmeier og Otto Arnvogel
lautinant voru þá blæðandi og
hálfmeðvitundarlausir, dregnir
fyrir herrétt, er kallaður hafði
verið saman í snarheitum. Þeir
voru sekir fundnir um samsæri
með það fyrir augum að stela
verðmætum tilheyrandi Þriðja
Ríkinu, og dæmdir til dauða.
Þremur klukkustundum síðar
létu þeir lífið fyrir skotum af-
tökusveitar.
Þó svo að þeir hefðu upplýst
hvar fjársjóðurinn var falinn,
hefði það komið að engu gagni.
Loftárásin, sem Bandaríkjamenn
gerðu á Bastia þann 17. septem-
ber, var merki, sem íbúar eyjar-
innar höfðu beðið eftir. Þegar
sama dag hófu þeir almenna
uppreisn gegn Þjóðverjum. Kors-
íkanskir skæruliðar komu fram
úr felustöðum sínum í fjöllunum
og greiddu samræmda atlögu að
óvinunum. Tveimur dögum síðar
var eyjan í höndum Frakka.
Gestapó hefði því ekki getað náð
fjársjóðnum, jafnvel þótt hún
hefði vitað staðsetningu hans,
Sá hinn sami réttur og felldi
dóminn yfir Dall og félögum
hans, var einnig látinn fjalla um
mál Fleigs og hans manna. Þeir
voru sýknaðir af samsærisákær-
unni, en voru teknir úr flotan-
um og settir í landherinn sem ó-
breyttir fótgönguliðar. Því næst
voru þeir sendir til vígstöðvanna
í Rússlandi, sem á því herrans
ári 1943 þótti engu betra en
dauðadómur.
Fleig var heppinn. Félagar
hans þrír voru allir drepnir í
bardögunum um Kiev, en tékk-
neski uppgjafasjómaðurinn hjar-
aði af og kom bráðlifandi til
Þýzkalands að stríðinu loknu. Að
vísu hvarf hann fljótlega í ring-
ulreið þeirri, er þá ríkti í hinu
sigraða nazíska ættlandi hans.
Dag nokkurn í marz 1948, leit
þreyttur skrifstofumaður í mót-
tökuherbergi frönsku herlögregl-
unnar í Baden-Baden upp frá
dundi sínu og sá þá heldur sóða-
legan, ljóshærðan Þjóðverja, sem
stóð fyrir framan borðið. Frakk-
inn andvarpaði þreytulega, seild-
ist í eyðublað og rétti gestinum.
fil CIÁ
Þessi skápahandföng fást
með eða án bakplötu - í
fjórum litum.
WESLOCK BER AF.
UMBOÐSMENN:
K. Þorsteinsson & Co.
Reykjavík, sími 19340.
„ÉG ÆTLA EKKI í
ÚTLENDINGAIIERSVEITINA!“
„Ennþá einn,“ sagði hann upp-
hátt við sjálfan sig. „Þér eruð
sá áttundi í dag. Allir Þjóðverjar
vilja komast í Útlendingaher-
sveitina."
„Ég vil fá ferðaleyfi."
„Ferðaleyfi? Hvert?“
„Til Korsíku. Þar hef ég verk
að vinna.“
Skrifstofumaðurinn horfði ein-
kennilega á hann. „Ali, oui, þér
hafið verk að vinna á Korsíku.
Þér heitið?“
„Peter Fleig.“
„Þjóðerni?“
„Ég er þýzkur borgari, fæddur
í Tékkóslóvakíu."
„Ég skil. Andartak.“ Frakkinn
lyfti símtólinu og valdi sér núm-
er. „Allo, Deuxiéme Bureau?“
Fleig sá, að hann hafði hlaupið
illilega á sig. Hann hefði ekkert
átt að minnast á erindi sitt til
Korsíku. Skrifstofumaðurinn var
að senda upplýsingarnar um
hann til Deuxiéme Bureau, leyni-
þjónustu franska hersins.
Þegar Frakkinn sneri í hann
baki og færði sig fjær, svo að
símtalið heyrðist ekki fram fyrir
borðið, notaði Fleig tækifærið til
að skjótast út.
En Frakkinn hafði náð nafni
hans. Hann náðist eftir fáeina
daga í Pforzheim og var fluttur
til Baden-Baden.
Deuxiéme Bureau hafði fengið
upplýsingar um feril Fleigs í
þýzka hernum, þar á meðal um
dóm herréttarins í La Spezia.
Hann var yfirheyrður rækilega.
Skýrslurnar frá réttarhöldunum
í La Spezia gátu ekkert um það,
hverskonar „eignum þýzka ríkis-
ins“ hann hafði verið ákærður
fyrir að stela, en augljóst var þó,
að þar var um að ræða verðmæti,
sem stóðu í einhverju sambandi
við Korsíku. Frakkar eru líka
duglegir við yfirheyrslur og inn-
an skamms varð Fleig að gefa
upp alla söguna um fjársjóð Af-
ríkuhersins.
Frakkarnir voru bragðvísir.
Að sjálfsögðu vissu þeir um
fjársjóði Þjóðverja í Norður-
Afríku. Nokkuð af ránsfengnum
hafði fundizt, en mestur hluti
hans var þó ennþá týndur.
„Fleig minn góður,“ sagði yfir-
heyrandi hans, lítill, hvatlegur
Parísarbúi, Pellegrin að nafni,
„ég held við getum bjargað mál-
unum svo að allir verði ánægðir.
Það er augljóst, að án okkar
hjálpar komizt þér aldrei til
Korsíku. Hitt er jafnljóst, að án
aðstoðar yðar finnum við aldrei
hin stolnu verðmæti. Ef þér
gangið til samstarfs við okkur,
er ég viss um að við getum séð
til þess, að yður verði þægt vel
fyrir.“
Fleig hallaði sér aftur á bak í
stólnum og reykti vindling.
„Hve mikið fæ ég?“ spurði
hann.
Pellegrin yppti öxlum.
VIKAN 45. tw. — gg