Vikan - 07.11.1963, Blaðsíða 43

Með úrklippunni fylgdi bréf-
miði.
„Mr. Voorhies,“ stóð þar. „Þá
hef ég að fullu staðið við samn-
ing minn við Cancellieri. Ég mun
hringja yður upp í Genúu eins
fljótt og ég get. Takmarkinu er
því sem næst náð.“
Fjársjóður Afríkuhersins ligg-
ur ennþá á hafsbotni einhvers
staðar í nágrenni Bastia, og ein-
hvers staðar í Þýzkalandi býst
Fleig til ferðar. Og í Genúu bíð-
ur Lowell Voorhies eftir upp-
hringingu. Nú á hann hennar
von á hverri stundu. ★
SUMAR YIÐ SÆINN.
Framhaíd af bls. 17.
Hvað getur eiginlega gengið að
henni, hugsaði hann með sér.
„Er ekki mamma þín heima?“
spurði Anna enn.
Hvar annarstaðar ætti liún eig-
inlega að vera, langaði liann
mest til að svara, „Jú“, sagði
hann. „Hún er önnum kafin við
ritstörfin.“
„Og þú?“
„Ég ætla að fara að synda“.
Hann hélt áfram, og þegar
honum varð litið um öxl, sá
hann hvar Anna stóð enn i
söniu sporum og horfði á eftir
honum. Hann kleif ujjp klett-
ana, og þegar hann kom upp á
brúnina, lokaði hann augunum
andartak. Ef hún skyldi nú ekki
vera hérna . . , ef hún skyldi
ekki hafa komiff, effa vera farin,
hugsaði hann. Svo opnaði hann
augun.
Og þarna var hún.
Það var sunnudag einn i júni,
sem hann hafði séð liana fyrst;
hann og faðir hans höfðu klifið
upp klettana eftir langan sund-
sprett, og þá hafði hún setið þar
uppi á brúninni. Hún hafði gullið
hár og það var eins og gullinn
hjarmi léki um hana alla.
„Góðan dag, herra Betti“,
hafði hún sagt, og jafnvel rödd-
in var gullin.
„Betti er ættarnafn konu minn-
ar“, svaraði faðir hans, þó að
liann væri endranær vanur að
láta þau misgrip lönd og leið.
„Ættarnafn mitt, sem eigin-
manns drottningarinnar, er
Ratto — Franco Ratto‘“.
„Fyrirgefið", sagði hún bros-
andi.
„Ekkert að fyrirgefa“, svaraði
faðir hans. „Ég tel mér slíkt
heiður“. Og hún hafði litið á
hann, virt hann fyrir sér og
brosti nú ekki lengur.
„Við skulum halda af stað“,
hafði faðir hans allt i einu sagt,
„það er drjúgur spölur heim“.
Og liann hafði litið um öxl til
stúlkunnar. „Verið þér sælar“,
sagði hann.
Þá hafði Renato lika kvatt
hana, og hún hafði litið á hann
í fyrsta skipti, og honuin þótti
sem hann væri að drukkna í
ylvörmum, gullnum sjó.
Svo sá hann hana ekki í lang-
an tíma og gleymdi henni.
Hann sá liana næst, þegar fað-
ir lians dvaldist þarna i sumar-
leyfi sínu i ágústmánuði. Það
var komið undir kvöld, og liann
var um borð í hraðbátnum, á-
samt foreldrum sínum og hund-
inum, þegar hann kom auga á
hana, þar sem hún lá, ein á
fleka. Þegar báturinn skreið
meðfram flekanum, hafði hund-
urinn rekið upp gelt, og hún
leit upp og brosti, fyrst til
hundsins, síðan til Renatos,
„Þetta er falleg stúlka“, hafði
móður hans orðið að orði, „hún
er víst nýkomin hingað.“ Faðir
lians var vanur að hafa einhver
glettnisorð á hraðbergi, þegar
hún minntist á fallegar stúlkur,
en í þetta skiptið lét hann sem
hann hcyrði það ekki, leit ekki
einu sinni i áttina til stúlkunn-
ar. En Renato fann bros hennar
hvila á sér lengi á eftir; ný-
komin, jú, eflaust var hún ný-
komin. og sú kennd, sem hún
hafði vakið með honum, var
honum líka ný og framandi.
Hundurinn liafði gelt aftnr,
„þegiðu, kjáninn þinn“, hafði
móðirin sagt.
Og svó leið allt að því mánuð-
ur, þangað til hann sá hana í
þriðja skiptið. Það var í byrjun
september, þegar faðir hans var
fluttur i borgina með hundinn,
en nióðir hans önnum kafin við
ritstörfin, og ströndin orðin
auð og mannlaus. Hann hafði
klifið upp klettana þegar líða
tólc á daginn, og komið auga á
hana alllangt frá, þar sem hún
lá í sólinni, öldungis eins og
hún væri að biða eftir einhverj-
um. Hann hafði ekki gleymt
henni. Og hann hafði hraðað sér
framhjá henni, en þá hafði það
verið hún, sem kallaði á hann
með nafni. Hann varð svo sem
ekkert liissa á þvi, þó að hún
vissi hvað liann hét, allir á
ströndinni þekktu hann, son
Myriam Betti og hins glæsilega
eiginmanns hennar. En að hún
skyldi kalla á liann; það kom
honum svo á óvart, að hann tók
andköf. Það gekk undri næst,
dásamlegu undri, og það undur
liafði þegar staðið í hálfan mán-
uð — fjórtán löng, undursamleg
kvöld. Hún kom ekki fram við
hann eins og krakka; hún var
skrafhreifin við hann og alltil-
leg. Hún fékk hann til að ræða
um hluti, sem hann hafði aldrei
minnzt á áður við nokkurn
mann; þau urðu nánir vinir. Og
honum fannst sem hann væri i
senn meiri og minni maður en
áður; hann var fimmtán ára,
og hún var tuttugu og sjö.
Og nú lá hún þarna og teygði
úr sér í sólskininu, með út-
breiddan faðminn og augun
lokuð og beið, unaðsleg og
gullin. Eftir hverjum var hún
að biða? Það var óhugsandi,
iH
laugavegi 26 simi 20 9 70
að liún væri að bíða lians.
Hann stölik af klettinum, nið-
ur til hennar og gekk til hennar
liljóðum skrefum. Hún lireyfði
sig ekki, þegar liann nam stað-
ar hjá henni, luin hafði ekki
heyrt til hans. Það skrjáfaði í
plastpokanum, og liún opnaði
augun.
„Halló“, sagði hann sinni
djúpu röddu. „Ertu vöknuð?“
Hann gat ekki með neinu móti
ávarpað hana með nafni, og
enn síður að hann gæti kallað
hana ungfrú.
„Ég er ekki sofandi“, sagði
hún og settist upp við dogg.
„Veit það heim'a lijá þér, að þú
ert hérna?“
Það var i fyrsta skiptið, sem
hún spurði hann umþað, oghann
roðnaði og skammaðist sín um
leið fyrir að roðna. „Enginn,
nema afi minn“, svaraði hann.
„Mér fellur vel við afa þinn“,
sagði hún. „Og þú ert mjög likur
honum.“
Það olli honum nokkrum von-
brigðum, að hún skyldi þekkja
afa hans. Hann vildi ekki deila
henrii við neinn.
„Ég hitti hann niðri í þorpinu
í morgun“, sagði hún enn.
„Hann var þar einn, og ég ýtti
á eftir stólnum hans upp brekk-
una. Hann er óvenjulegur mað-
ur.“
Renato brosti. „Þú ættir að
sjá hann, þegar hann reiðist“,
sagði hann.
„Hann reiddist mér ekki“,
svaraði stúlkan.
Það var ómögulegt að héyra
það á röddinni, eða sjá það á
svipnum livort lienni féll það
betur eða verr, að hann skyldi
ekki hafa reiðst henni. Og liver
mundi geta reiðst henni, eins
fögur og yndisleg og liún var,
hugsaði hann.
Þau héldu ofan að sjónum og
syritu, og það var eins og þessi
tólf ára aldursmunur, sem skildi
þau að, leystist upp í sjónum.
Þegar kom upp í fjöruna, beið
þeirra feimni og angurværð,
þar sem liann sat við hlið henni
með nestispokann sinn, og lnin
hafði sveipað um sig baðslánni.
Kannski var það einmitt þess-
vegna, sem þau voru stöðugt
lengur og lengur i sjónum, en i
dag óð hún von bráðar upp í
sandinn og hann fylgdi henni og
hvorugt þeirra mælti orð frá
vörum, fyrr en i land var komið.
„Sólskinið er ekki sérlega
heitt lengur“, sagði hún og sveip-
aði að sér slánni.
„Það er alls ekki kalt“, mald-
aði liann í móinn. „Það er eins
heit og var í sumar.“
En hann vissi að það var ekki
satt. Þess var ekki langt að biða
að hann yrði sjónum og henni
víðs fjarri, og setztur á skóla-
bekk. Hann lagðist við hlið
henni, án þess að líta á hariá.
Hann fann ilmvatnsanganina úr
hári hennar leggja sér fyrir vit,
og þessi liræðilegi tólf ára ald-
ursmundur reis aftur eins og
múrveggur á milli þeirra. Þó
langaði hann ekki neitt til þess
að hún væri yngri; hún gat ekki
orðið fegurri eða meira heill-
andi, en hún var — það var
aðeins honum, sem var áfátt.
Hanu var ekki nema hálfvaxinn
unglingur.
„Renato“, sagði hún. Hann
festi á hana skærblá augun. „Ég
hef verið ófyrirgefanlega
heimsk“, liugsaði hún.
„Komstu með nestið?“ spurði
hún. „Ég er orðin sársvöng".
Það var ekki satt, en þau tóku
upp úr plastpoknum og skiptu
því til helminga á milli sin og
fóru bæði að eta, en seinlega,
eins og það ylli þeim erfiðleik-
um.
„Þetta er indælis matur“,
sagði hún. „Hver sér um nestið
þitt?“
„Giza“, svaraði Renato. „Pabbi
segir að engin búi til jafngóðan
mat“. Hann brosti við. „Og
Grunt, hundurinn okkar, er
áreiðanlega sömu skoðunar“.
„Segðu mér eitthvað um
Grunt“, sagði hún, rétt eins og
væri hún telpukrakki, og hann
heyrði það á rödd hennar, að í
rauninni langaði hana til þess
að liann segði henni eitthvað
af hundinum. Hann seildist ofan
í vasann á stuttbuxunum, sem
VIKAN 45. tbl. — 40