Vikan - 07.11.1963, Blaðsíða 44

Heilbrigði
og fegurð
fylgjast að
badedas
VÍTAMÍNBAÐ
Þér lítið'því aðeins vel út, að yður líði vel
Bað, þarf að vera meira, en að þvo Iíkamann. — Fólk hefur
heyrt og vitað árum saman að reglulegt bað er nauðsynlegt.
Vísmdamennirnir hafa lagt mikla vinnu í að sameina þau efni,
sem Iíkaminn hefur þörf fyrir og nota á í baðið. Hinar heims-
þekktu U.H.U.-verksmiðjur hafa með frábærum árangri fram-
leití baðefnið BABEBAS, sem inniheldur vítamín. — BADE-
DAS hefur ávallt selzt upp í verzlunum þegar það hefur
kemið, en nú ætla verksmiðjurnar af sinni alkunnu vinsemd
að afgreiða það magn sem við þurfum til þess að anna eftir-
spurn. i
Eftir BADEDAS Vítamín-bað mun yður líða sérstaklcga vel. — Skinn yðar
mýkist og verður ferskt og líflegt og blóðið rennur eðlilega um líkamann.
Ef þér farið aðeins eftir BADEDAS bað aðferð, þá er baðið fullkomlega
Vítamínerað.
Einn þekktasti héraðslæknir okka.r hefur látið þau orð falla að eitt það
fyrsta, sem hann gerði eftir erfiða læknisferð væri að taka sér BADEDAS-
BAÐ.
Notið BADEDAS ævinlega án sápu. Venjuleg sápa minnkar hin hressandi
áhrif BADEDAS og einnig hin nærandi og verndandi áhrif þess á húðina.
Einkaumboð: H. A. TULINIUS
HEILDVERZLUN
hann hafði hrugðið sér í utan
yfir sundskýluna og dró upp
hréfið frá föður sínum.
„Þelta er teikning, sem faðir
minn hefur gert af Grunt,“ sagði
hann.
Pappírsörkin var með hréf-
liaus bankans, þar sem faðir
hans vann. „Ég er ekki starfs-
maður þar,“ var liann vanur
að segja, „ég kem þangað ein-
ungis eins og liver annar gestur."
Og fyrir neðan bréfhausinn kom
svo myndin af hnubbaralegum,
kafloðnum hundi með svuntu í
framloppunum og áhyggjusvip
á trýninu, og fyrir neðan hund-
inn stóð skrifað: „Hver annast
þennan vesalings mann, ef ég
geri það ekki?“ Og skammt frá
sat pínulitill maður með and-
litið falið í höndum sér og allt
umhverfis hann voru sópar og
uppþvottatuskur og lilaðar af
diskum og pottum og pönnum.
„Og þetta á að vera pabbi, séð-
ur með augum hundsins," sagði
Renato til skýringar á teikning-
unni.
„Viltu lesa mér bréfið frá hon-
um?“ spurði hún, og rödd henn-
ar var lægri og þýðari en nokkru
sinni.
„Kæri kafari,“ byrjaði Renato,
en leit svo á hana og mælti:
„Ilann kallar mig alltaf kafara
vegna þess hvað ég er duglegur
að synda i kafi.“ Og svo fór
hann aftur að lesa.
— VIKAN 45. tbl.
„Kæri kafari. Grunt er heima
og bíður eftir því að ég komi
með bein lianda sér, en ég sit
hérna í skrifstofunni, þar sem
ég er gestur, og þar er ekkert
bein að bíta. Fyrst ætla ég að
segja þér það, að mér leiðist
einveran ekki vitund, og ef Grunt
leiðist, þá fer hann að minnsta
kosti dult með það. Hann virð-
ist vera farinn að venjast hús-
móðurstöðunni.“ Renato leit upp
frá lestrinum til að sjá hvort
hún brosti, en hún lá á grúfu
með andlitið á örtnum sér, svo
að hann gat ekki séð það. Samt
sem áður þóttist hann viss um
að hún mundi hrosa að þessu.
Ilún brosti að öllu sem hann
brosti sjálfur að, það var einn
þátturinn í undrinu mikla.
„Þegar við komum heim, varð
okkur fyrst fyrir að taka til í
íbúðinni og ræsta hana hátt og
lágt. Þegar þvi var lokið, stakk
ég upp á þvi að við skryppum
út og fengjum okkur eitthvað í
svanginn, en Grunt kærði sig
þá ekkert um það; lézt vera
þreyttur og alls ekki í skapi
til að snæða á veitingastað. Það
varð því úr að við skruppum
út til að kaupa eitthvað í mat-
inn og þegar heim kom, suðum
við okkur spaghetti. Mér fannst
það bara gott og borðaði mig
saddann, en Grunt fussaði við
því og sagði að það væri ekki
með sínu rétta bragði. Síðan
þvoðum við diskana upp úr
sjampó, því að við fundum ekki
neitt annað, og við brutum ekki
nema tvo. Þá stakk ég upp á því
að við færum i bíó, en ekki
vildi Grunt það. Hann hélt því
fram að það væru eingöngu ó-
listrænar kvikmyndir, sem þeir
sýndu yfir sumarmánuðina og
auk þess yrðum við að spara
-—• hvað mundi snillingurinn,
konan þín annars segja? spurði
liann. Fullvissaðu því snilling-
inn, móður þína um það, að
fyrsta daginn höfum við ekki
cytt af launum minum nema
því sem svarar einum átjánda
af fimmta hluta þriðju greiðslu
á ritlaunum hennar. Segðu henni
það, ])ó að hún botni ekki neitt
í þvi — snillingar geta ekki
einu sinni lagt saman tvo og tvo,
og sem bankamaður get ég það
vitanlega ekki heldur.“
Renato tók sér hvild frá lestr-
inuin. „Pabbi er ekki sérlega
ht-ifinn af því að vinna í banka;
hann var i sjóhernum áður og
unir sér ekki vel í skrifstofu,
en hann er alltaf jafn kátur,
eins fyrir það.“
„Já?“ sagði hún, en það var
spurningarhreimur í rödd henn-
ar.
Renato heyrði rödd föður
síns í eyrum sér, djarflega og
ófyrirleitna: Á meðan ég helzt
hér við, vinn ég fyrir matnum
mínum, sígaretlunum og hund-
inum, og reyni að vera ekki
fyrir neinum. En eflaust sagði
hann slíkt að gamni sinu eða
kannski...
„Þegar honum leiðist, glímir
liann við krossgátur eða teilcnar
skopmyndir,“ sagði Renato.
„Eða gamnar sér við kven-
fólk,“ liugsaði hún með sér og
ekki beiskjulaust.
„Ilvers vegna var hann ekki
áfram í sjóhernum?“ spurði
stúlkan.
„Manima vildi það ekki, og
hann kærði sig ekki lieldur um
það sjálfur. Og svo var það auð-
vitað lika min vegna. Hann tók
fyrstu vinnu, sem honum bauðst
þegar hann kom í land — beint
úr stríðinu. Hann var í sjóhcrn-
um öll styrjaldarárin og hann
liafði hlotið tvö heiðursmerki,
þegar hann var ekki nema tutt-
ugu og eins árs.“
Hún leit npp, og enn mætti
hún tilliti skærblárra augna
hans, og að þessu sinni var það
þrungið stolti. „Ég verð að hafa
mig á brott,“ hugsaði hún.
„Ekki vissi ég það,“ varð
henni að orði. „Haltu áfram
að lesa.“
Renato tók aftur til við lest-
urinn: „Það varð því úr að
við sátum heima. Ég hélt mig
í hægindastólnum og fór að
skoða dagblaðið, en þá kom
Grunt inn með boltann sinn i
I