Vikan - 07.11.1963, Blaðsíða 47

lóleu
Alltaf mjög gott
úrval af
TÆKIFÆRIS-
KJÓLUM
Morounkjólar
Daokjólar
Verið vel
klæddar meðan
þér bíSiS.
Sendum gegn póstkröfu
um allt land.
L A U G A V E G I 10
væri líkara að hún svifi en
gengi.
„Hvað hér er hræðilega
dimmt,“ sagði hún, þegar þau
komu niður kjallarastigann. „Ég
sé ekki út úr augum.“
„Þú þarft ekki að sjá, ég sé
fyrir okkur bæði.“
Hann lauk upp dyrum og til
þess að þurfa ekki að iosa arm-
lagið skakkskaut hann sér með
Önnu inn fyrir dyrnar.
Herbergið, sem þau komu inn
í, var allrúmgott en lágt undir
loft og bar það greinilega með
sér, að þar væri ekki búið, þó
að uppbúið rúm stæði upp við
vegg, hvítt rekkjulínið lýsti á
móti þeim í skyggjunni. Við
höfðalag rúmsins stóð borð með
ljósleitum vaxdúk. Einhverjir
fleiri munir voru í herberginu,
en Anna sá þá ógjörla. Ekki var
búið að setja upp tjöld fyrir
gluggann, en líntjald var strengt
yfir hann og huldi hann alveg.
Loftið í herberginu var inni-
byrgt og blandið ýmsum sterk-
um lyktarefnum: málningu,
veggfóðurlími, nýjum vaxdúk og
þeim þef, sem jafnan er að finna
í gömlum, niðurgröfnum kjöll-
urum.
„Hér er fátt um fína drætti,"
sagði Valur. „En rúmið er sæmi-
legt, og ekki mjórra en það, að
kærustupar getur lúrt þar sam-
an við bærilegan líðan, þó að
ég mæli ekki með því sem hjóna-
rúmi, þegar langt er liðið frá
hveitibrauðsdögunum. Eigum við
að prófa það?“
Þegar Anna hrökk frá honum
líkt og í ofboði, sagði hann ertn-
islega: „Þorirðu nú ekki einu
sinni að tylla þér á stokkinn hjá
mér, tengdamóðir."
Orðið stakk hana ónotalega og
afvopnaði hana eins og hann
hafði ætlazt til. Hún lét hann
leiða sig til sætis á rúminu og
hratt honum ekki frá sér, þegar
hann kyssti hana.
„Anna, þú ert eins og opinber-
un, hinn kvenlegi yndisþokki
persónugerður, þú ert kona allra
alda.“
Hve unaðslegt að hlusta á slík
orð sögð með þessari hljómfögru
röddu, dimmri og heitri. Það tók
dýpra en hin fegursta tónlist.
Faðmur hans, andlit hans, koss-
ar hans, hver einasta snerting
hans var altakandi, og þó hlaut
hún .. . Hún tautaði lágt og ann-
arlega, líkt og upp úr svefni:
„Nei, nei, Valur, elsku góði, þú
mátt ekki ... við megum ekki.
Ég er að fara ...“
„Fara, fara, alltaf ertu að tala
um að fara, en þú ferð ekki fet
frá mér núna, þú meinar það
heldur ekki, þetta er bara hið
venjulega nei konunnar, sem
þýðir já.“
„Nei, ég meina ekki já, ég
meina ..
„Ekkert rugl, elsku vina, þú
getur ekki farið heim strax, eins
og þú ert á þig komin. Hvað
heldurðu að bóndinn segi, ef
hann sér þig svona kennda? Því
að þú ert þéttingskennd, vina
mín. Þú getur ekki lagt það á
viðkvæma hjartað hans. Þú ert
alltof góð kona til þess, alltof
skilningsrík og nærgætin eigin-
kona til þess. Þú átt að halla
þér hérna út af í rúmið og láta
fara vel um þig, á meðan þú ert
að jafna þig. Ég ætla að bregða
mér frá, ætli það sé ekki viss-
ara að athuga nánar, hvernig við
skildum við í eldhúsinu, ef
vinnukonan skyldi rekast þang-
að inn. Svona, vina.“
Valur tók skóna af fótum frú
Önnu og lyfti henni upp í rúmið,
hann hreiðraði um hana, um-
hyggjusamur og notalegur í
hverju handtaki, áður en hann
hvarf frá henni kyssti hann hana
fastan og innilegan vinarkoss.
„Láttu þér líða vel og ekki
leiðast," sagði hann, „ég kem
aftur að vörmu spori og vitja
minnar óumræðilega yndislegu
vinu.“
Nei, hugsaði Anna, nei, þet.ta
er ekki nokkurt einasta vit, ég
verð að komast heim, heim ...
En hvað segir Böðvar, þegar
hann sér mig? Hvernig gat ég
orðið svona? Fékk ég aftur í
staupið inni í skrifstofunni? Nei,
það held ég ekki. En það var víst
sterkt og ómælt, sem Valur
hellti út í bollann minn. Hún
dottaði snöggvast, svo hélt hún
áfram hugsunum sínum: Æ,
hvaða vandræði eru þetta með
mig, ég neyðist víst til að biðja
Val að fylgja mér heim. Æ, hvað
getur hann alltaf verið að gera,
því kemur hann ekki ...?
Hún hafði víst gleymt sér aft-
ur, því að hún hrökk upp við að
dyrnar voru opnaðar, næstum í
sömu andrá heyrði hún smell,
þegar læsingarjárnið skrapp fyr-
ir. Það var mjög skuggsýnt í her-
berginu, og Valur var eins og
stór, ólöguleg þústa, þegar hann
kom inn í dyrnar. Hvað var
maðurinn með í fanginu?
Hann losaði sig við byrði sína
til þess að geta kveikt 1 jós, það
var hvítt, hálfniðurbrennt kerti
með storknuðum vaxtaumum,
stungið niður í grænan flösku-
stút. Við skinið frá kertinu sá
hún, að Valur lagði kápuna
hennar kyrfilega á einhverja
hirzlu við vegginn gegnt rúminu
og hattinn hennar, hanzkana og
töskuna ofan á. Lagði þetta allt
mjög snyrtilega frá sér.
Hún reis upp í rúminu og sett-
ist framan á, fálmaði með tánum
eftir skónum sínum, en sundlaði,
þegar hún ætlaði að beygja sig
niður og setja þá upp. Hún hall-
aði sér fram yfir borðið, lét oln-
bogana hvíla á borðplötunni og
höfuðið í íhvolfdum lófum sér.
Æ, þessi slekja í kroppnum, þessi
þunga, þunga værð, sem kostaði
svo mikið átak að rífa sig upp
úr, vilji hennar var líkt og dof-
inn, því var líkast, að hún væri
að vakna, en langaði til að sofa
lengur. Hún hugsaði með sér:
Þetta dugar ekki, ég verð að
reyna að drífa mig heim, til þess
hefur Valur komið niður með
fötin mín. Æ, hvað ég verð feg-
in, að hann hjálpar mér heim,
ég gæti varla sjálf ...
„Nú hefur hinn fullkomni
glæpamaður afmáð öll vegsum-
merki á glæpastaðnum,“ sagði
Valur hress í máli, kannski dá-
lítið hróðugur undir niðri, þegar
hann kom að rúminu til Önnu.
Hann hélt á hálftæmdri vín-
flösku, og milli greipa hans voru
tvö vínstaup, fótstéttarnar sneru
upp. „Ég ætlaði varla að komast
með þetta allt. Og hugsaðu þér,
hvað ég hef haft mikið fyrir,
þvegið upp og hvað eina, opnað
eldhúsgluggann. Það gerði nú
ekkert til með kaffilykt og
þetta venjulega, en það fylgir
þér sérstakur ilmur, elskan mín,
sem ég kæri mig ekki um að sé
hnusaður upp og vekji grun-
semdir, sem sagt, hinn fullkomni
glæpamaður hefur þurrkað út,
hvert einasta spor.“
Flaskan dimmgræna með kerti
í stút stóð á borðinu, það glamp-
aði á vínglösin í bjarma ljóssins,
sem teygði sig upp í ofurlítinn
reyk, líkt og gustaði af Val, þeg-
ar hann skenkti í staupin.
Anna hristi höfuðið, þegar
hann rétti að henni staup.
„Nei, Valur, í öllum bænum
ekki meira vín, ég þoli það ekki,
ég er að fara heim.“
„Byrjar hún enn, en það er
nú ekki nærri komið að því, að
þú farir heim, mín kæra. Fyrst
verðum við að skála fyrir þessu
yndislega haustkvöldi. Já, því að
við gerum okkur þessa stund
yndislega, þó að við séum í kjall-
aragreni. Skála fyrir þessu
haustkvöldi, sagði ég, haustnótt,
nóttinni einu, Anna, nóttinni
þinni og minni. Við lifum hana
í einum löngum og ljúfum teyg,
og stökkvum henni síðan í ei-
lífðarsæ gleymskunnar. Skál,
ástvina!“
Þegar hún snerti ekki staupið
tók hann þéttu, mjúku’ taki undir
höku hennar og bar bikarinn að
vörum hennar. Hún beygði sig
undir vilja hans og dreypti á
víninu, svo læsti hún tönnunum
utan um harða bikarröndina í á-
kveðinni mótstöðu.
Valur setti staup hennar frá
sér á borðið og greip sitt staup,
hann horfði djúpt í augu Önnu:
„Þína skál, mín yndislega,11 og
drakk út í einum teyg.
Hann kyssti hana vínrökum
vörum, tók báðum höndum um
axlir hennar og sveigði hana
mjúklega aftur á bak ofan á
koddann, þakti andlit hennar
kossurn, háls hennar og barm,
milli þess, sem hann smeygði
hverjum kúluhnappinum eftir
öðrum úr hneppslu, þangað til
VIKAN 45. tbl. — 47