Vikan - 07.11.1963, Blaðsíða 48

FYRIR ÞVÍ URSKURÐAST
Svar við HVERNIG DÆMIR ÞÚ? á bls. 51.
Það er ljóst eftir málavöxtum, að Jón Jónsson hefur sýnt
af sér háttsemi, sem almennt er refsiverð, með því að aka
bifreið undir áhrifum áfengis.
Háttsemi þessi brýtur í bága við áfengis- og umferðarlög,
eins og í ákæruskjali er greint. Hins vegar er brotið ranglega
fært til refsiákvæða í lögreglusamþykkt Reykjavíkur, með
því að Valhúsahæð er í Seltjarnarneshreppi, og því ekki í
lögsagnarumdæmi Reykjavíkur. Ef efnisdómur fellur í máli
þessu, yrði því sýknað af ákærunni varðandi brotið á lög-
reglusamþykkt Reykjavíkur.
Þótt sök manns virðist þannig liggja í augum uppi, þurfa
þeir menn, sem vinna að samningu ákæruskjala að mörgu
að hyggja, og auðvitað ekki síður dómendurnir, er taka verða
afstöðu til ákæruatriðanna í niðurstöðum sínum.
Það atriði, sem í framangreindu máli stendur í vegi fyrir
útgáfu ákæruskjals á hendur Jóni Jónssyni og refsidómi yfir
honum, er ákvæðið um friðhelgi alþingismanna í 49. gr.
stjórnarskrárinnar, þar sem bannað er að höfða mál á hendur
alþingismanni, á meðan Alþingi stendur yfir, án samþykkis
þeirrar þingdeiluar, er hann situr í, nema hann sé staðinn að
glæp. En umrætt atferli Jóns feliur ekki undir hugtakið
glæpur.
Þar sem þannig skortir skilyrði til opinberrar málshöfð-
unar á hendur Jóni, ber að vísa máli þessu frá dómi.
Margur kann að segja eitthvað á þá leið, að atriði sem þessi
hljóti að vera svo einföld fyrir löglærða menn, að ekki geti
til þess komið, að þeir flaski á þeim.
Reynsla sýnir hins vegar, að jafnvel þeim löglærðu getur
sézt yfir slík réttaratriði. Þannig hefur það átt sér stað, að i
ákæruskjali var ákveðinn verknaður ranglega færður til refsi-
ákvæða sem brot á lögreglusamþykkt Gullbringusýslu, enda
þótt brotið ætti sér stað innan marka Árnessýslu.
Einnig var eitt sinn gefið út ákæruskjal á hendur alþingis-
manni fyrir verðlagsbrot, meðan hann sat að þingstörfum, án
þess að leitað hefði verið samþykkis þeirrar þingdeildar, er
hann sat i.
Svo vildi til, að bæði þessi mál voru í héraði dæmd af sama
dómara, sem hafði talsverða reynslu í meðferð sakamála
(fyrrverandi fulltrúi sakadómarans í Rvík). Bæði reyndust
þessi atriði dómaranum ofraun, því að hann dæmdi sakborn-
inginn eftir kröfum ákæruskjala, eins og ekkert væri þar
athugavert.
Auðvitað hratt Hæstiréttur þessum dómsniðurstöðum og
dæmdi málin til samræmis við lög og rétt.
Þessi dæmi sýna m. a., hve meðferð dómsmála er mikið
nákvæmnisverk.
Ályktunarorð: MÁLINU VERÐUR VÍSAÐ FRÁ DÓMI.
„ J- P- E.
■
treyjan flakti frá barmi hennar.
Hið sama tók við með krækj-
urnar á nærbol hennar. Hún lá
aftur á bak lémagna, eldurinn,
sem læsti sig um hverja taug
hennar brann heitar við hvern
koss.
„Nei, nei,“ tautaði hún lágt.
En nú vissi hún, að nei hennar
þýddi já, vissi að hún gat ekki
risið gegn vilja Vals, því að
hann hafði samþýðzt hennar eig-
in vilja. Hún reyndi að hugsa
til Böðvars og Svandísar, en það
var sem þau flytu burt í vitund
hennar, þau voru henni ekki
einu sinni sú veika von um
björgun, sem hálmstráið er
drukknandi manni. Hún leitaði
sér ekki halds í neinu, heldur
sökk án teljandi viðnáms.
Fingur Vals losuðu kunnáttu-
samlega um bönd og krækjur í
klæðnaði hennar, hún lét það
ske og hreyfði sig eftir þörfum,
meðan hann færði hana úr einni
flíkinni eftir aðra. Þó var sem
hún rankaði við sér og verðist
því að vera afklædd alveg, en
kossar hans og ástarorð brutu
niður hina veiku vörn hennar, og
þar að kom, að hún iá allsnakin
fyrir framan hann. Yfirsængin
lá í kuðli fyrir ofan hana. Hann
færði flöskuna með kertinu fram
á borðbrún, svo að skin þess félli
betur á hana. Flöktandi kerta-
Ijósið var sem pensill, sem skýr-
ir línur lauslegrar dráttmyndar
af æsilega fögrum konulíkama
og setur Ijós og skugga á rétta
staði.
„Rétt eða rangt, hverju skiptir
það okkur nú, — Anna?“ spurði
Valur, en hann gaf henni ekki
færi á að svara, heldur hélt
áfram: „Þó að heimurinn væri
að hrynja, og ég ætti mér enn
undankomu, einum, mundi ég
ekki vinna mér það til björg-
unar, að skilja við þig á slíkri
stundu, heldur mundi ég farast
og grafast með þér.“
Hann slökkti á kertinu, af-
klæddist í myrkrinu og hvarf til
hennar.
„Valur,“ hvíslaði hún um leið
og varir þeirra, barmar og skaut
snertust. Þetta eina orð, nafnið
hans, rúmaði allt, sem hún hafði
að tjá. Um hana brimaði slík al-
gleymissæla, að hana hafði
aldrei órað fyrir því, að neitt
þvílíkt gæti átt sér stað. Var
ekki einmitt þetta ástin milli
karls og konu í alveldi sínu,
frumhvötin án rómantískra um-
búða, lífið ólgandi, straumþungt
og blint, handan góðs og ills?
★
ÞÁ HOFMENN
PRJÁLA SKARTIÐ
SITT.
Framhald af bls. 7.
að skapa slikt tækifæri, hefur
hann ákveðið að hefja sýningar
á Hamlet í vetur. Það er að
sjálfsögðu vitað mál, að enginn
óvitlaus maður fer að horfa á
á Hamlet, nema því aðeins að
aðrar ástæður séu til þess. Og
það er einmitt þarna, sem ástæð-
an liggur fyrir því að menn fara
í Þjóðleikhúsið við og við. Það
hefur heyrzt sagt, að svo skiln-
ingsríkur sé Þjóðleikhússtjóri á
þarfir leikhúsgesta, að hann hafi
hugsað um það í heila tvo daga,
hvort ekki væri rétt að hafa tvær
eða fleiri frumsýningar á Hamlet.
Það er líka sagt að hann hafi
hugsað of lengi og fengið snert
af heilaþreytu, því að hann hætti
svo við þetta, illu heilli.
Nú þurfa menn að taka hönd-
um saman til að ráða bót á þessu
vandamáli. Þetta má ekki lengur
við svo búið standa. Félög og aðr-
ar stofnanir þurfa að hætta upp-
teknum hætti, til þess að aðstoða
við uppeldi þjóðarinnar og við-
halda heilsu hennar. Það þarf
að nota öll hugsanleg tæki-
færi til viðreisnar, — til að
leyfa mönnum að taka fram
fötin, sem hanga inni í skáp öll-
um til ama og leiðinda. Það þarf
að breyta fundarsköpum og
skylda alla til að mæta í sam-
kvæmisfötum. Hugsið yður t. d.
þá atmosferu, sem mundi skap-
ast á stúkufundum, ef slíkt væri
þar regla! Hugsið ykkur Thor-
valdsensfélagið, Dýraverndunar-
félagið, Félag íslenzkra dægur-
lagahöfunda, Skógræktarfélagið,
The Junior Chamber of Comm-
erce og Skátafélagið — allt í
samkvæmisfötum á fundum.
Slíkt mundi smám saman leiða
til þess að menn „fíluðu“ sig
betur í kjól og hvítt, og færu
smám saman að fara í því í vinn-
una. Það mundi gera það að verk-
um að rhaður gæti slitið fötunum
vel og vandlega áður en þau
verða of þröng um mittið.
Tökum höndum saman og
vinnum að því að skapa fleiri
tækifæri, betri nýtingu á fatnaði,
sparnað og heilbrigt sálarástand.
R.S.V.P. G. K.
TILHUGALÍF.
Framhald af bls. 25.
og leit aftur beint í augu lians,
en nú var svipurinn breyttur.
„Kannske við seum það?“
sagði kaupsýslumaðurinn vand-
ræðalega. „Það væri nú reyndar
nær að spyrja sálfræðingsræfil-
inn okkar að þessu en mig, ég
lief aldrei verið neinn djúp-
hyggjumaður, eins og það er
kallað — og þó, ég hef hugsað
mitt eins og aðrir, en ég er ekki
vanur að flíka þvi.“
Allt í einu hló hún, skærum,
glöðum hlátri. „Nei, við skulum
ekki vera hátíðleg! Sjáðu nú
bara, Sigtryggur, hvað þetta er
fallegt, líttu þarna ofan í byggð-
ina, allt blátt — og þó ekki blátt,
ég veit ekki hvaða litur þetta
er. Og ef ég væri krakki, þá
mætti vel telja mér trú um, að
þarna úti i hafinu væri brú úr
gulli —- kannske alla leið til
Paradísar, hver veit? Hefurðu
aldrei orðið rómantiskur, Sig-
tryggur?“
Kaupsýslumaðurinn var orð-
inn rjóður í kinnum, og ekki
verulega upplitsdjarfur. „Hm,
jú, ætli það ckki? Mér hefur
fundizt — síðan ég fór að draga
mig eftir henni Ásu — stund-
um svona — æ, fjandinn hafi
það! Hvað ertu að fá mig til
að bulla þetta, stelpa!“
En Lóa Dalberg var allt i einu
orðin grafalvarleg. „Haltu á-
fram,“ sagði hún.
„Ja, Ása, skilurðu — það er
ekki gott að lýsa því. Ég hef
oft verið i skitugum selskap,
skal ég segja þér; ég hef komið
inn í margar svínastiur á æfinni.
En því fleira sem ég sé af slíku
tæi, því meiri andstyggð fæ ég
á því. Og hún Ása er hrein ■—
það veiztu liklega, þó að þú
sért eins og þú ert? Ef ég fengi
hana, svona óspillta stúlku, þá
myndi ég á einhvern hátt frels-
ast frá því að þurfa að ata mig
í óhreinindum —- eða það finnst
mér. En þú skilur þetta sjálf-
sagt ekki.“
„Ertu nú viss um það?“ sagði
stúlkan og rödd liennar var ó-
venjulega döpur.
„Ha?“ Sigtryggur Háfells borfði
enn á stúlkuna undrunaraug-
um; eittlivað i málrómi liennar
bafði snert hann lcynlega. Það
hummaði eilítið í honum, en svo
hló liann. „Það er bezt að ég
segi þér alveg eins og er, Lóa
mín,“ sagði hann glaðlega. „í
— VIKAN 45. tbl.