Vikan - 14.11.1963, Blaðsíða 16

SIÐARI HLUTI
Renato er aðeins fimmtán ára gamall, og
leiðist það að vera ekki eldri, — ekki sízt vegna
þess að hann hefur hitt svo undursamlega
fallega stúlku niðri á ströndinni, þar sem hún
lá í sólbaði, en hún var tuttugu og sjö ára gömul.
Þau hittust oft og syntu saman, ræddu um
ýmsa hluti og þegar Renato fékk bréf frá pabba
sínum, sem vann í banka í borginni, þá bað
stúlkan hann um að Itesa það fyrir sig.
Honum þótti vænt um foreldra sína, föður sinn,
sem hafði verið í sjóhernum og fengið
heiðursmerki, og móður sína sem sat heima
í stofu og skrifaði kvæði og sögur. Hún var
rithöfundur og hafði svo mikið að gera, að hún
mátti sjaldan vera að því að sinna honum.
Hún hafði líka góð laun fyrir það, og
það var fyrir mestu.
„Vertu blessaður, kafarinn minn,“ hafði pabbi
hans skrifað. „Borðaðu eins og þú getur, en
reyndu að komast hjá því í lengstu lög að
verða fullcrðinn. Þinn pabbi.“
Svo fór hann inn í skýlið til að klæða sig,
en sá þá að móðir hans kom niður að
ströndinni til að leita að honum. Hún gekk til
stúlkunnar, sem lá þar í sólbaði. Hann heyrði
að móðir hans sagði: „Mætti ég kannski spyrja
yður hvar sonur minn heldur sig?“
„Verið þér öldungis róleg,“ svaraði hún, „ekki
hef ég étið hann.“
„Nei, það þarf vonandi ekki að óttast það,
að þér leggizt á unglingsdrengi ... en það
gegnir dálítið öðru máli um fullorðna menn.
Ég geri ráð fyrir að yður þyki þeir safameiri á
bragðið. Hvemig var bragðið af manninum
mínum?“
„Ágætt,“ svaraði stúlkan.

W'é- ~ir-r3c
.

Renato þótti sem allt umhverfis hann væri að hrynja i rúst. Að
hann sjálfur mundi grafast í rústunum. En ekkert hrundi.
Hann stóð þarna með lokuð augun og hendurnar máttvana að
síðum, og hann hélt áfram að lieyra, sjá og skilja — stúlkan, sem
talað hafði við föður hans, þegar þeir komu upp klettana forðum,
sem hafði litið til þeirra af flekanum, þegar Grunt gelti um
borð í hraðbátnum, sem hal'ði legið við hlið honum í sandin-
um þessa fjórtán, undursamlegu daga, sem hafði alltaf legið
þar, þegar hann bar að, rétt eins og hún væri að bíða eftir
einhverju... nú fyrst vissi hann eftir hverju hún hafði verið
að biða. Ekki eftir flóði eða fjöru, ekki eftir þokunni eða stjörn-
unum eða honum sjálfum. Þegar hún brosti til lians, var liún í
rauninni að brosa til föður hans. Þegar hún strauk lionum um
hárið, var hún að slrjúka föður hans um hárið. Það var ckki um
neitt undur að ræða og hafði aldrei verið. Allt var hversdags-
legt og raunverulegt. Raunverulegt, ljótt og saurugt.
Og hann sem hafði lesið henni bréfið frá föður sínum, og sagt,
að hann væri dásamlegur maður. Ætli hún hafi ekki vitað það.
Hann dró bréf föður síns upp úr vasa sínum, reif það i smá-
tætlur, unz hann gat ekki rifið það smærra, leit svo á tætlurnar i
lófa sér, tætlurnar af föður sínum, og lokaði augunum. Svo stakk
hann sneplunum í vasa sinn og lét hallast upp að klefaveggnum.
Hann lieyrði rólega rödd hennar inn um dyragættina. „Renato
er þarna inni i klefanum að klæða sig.“
„Þetta virðist allt mjög svo fjölskyldulegt,“ sagði móðir hans.
„Mætti ég kannski gerast svo djörf að spyrja, hvað þér hyggizt
fyrir, ungfrú...“
„Silvía, heiti ég. En þeir hljóta að liafa sagt yður það. Það
er ég viss um.“
Hann hafði aldrei ávarpað hana með nafni. Aldrei talið sig þess
verðugan.
16 -
„Ég hef ekki neinn áhuga á að vita hvað þér heitið,“ svaraði
móðir hans reiðilega. „Ég hef ekki heldur neinn áliuga á því. ..
þó að þér skemmtið yður við eiginmann minn, á meðan ...“
„Um hvað eruð þér eiginlega að tala?“ spurði stúlkan. „Viljið
þér ekki segja mér það, áður en Renato kemur út úr klefanum.
Ef hann hefur þá ekki heyrt allt það, sem okkur hefur farið á
milli.“
„Eins og mér standi ekki á sama hvað hann heyrir,“ hrópaði
móðir hans. „Ef marka má, það sem mér er sagt, veit liann þegar
allt. Og það er einmitt þess vegna, sem ég er hingað komin .. . að
gera drenginn samsekan og fá hann til að hylma yfir með
ykkur. ..“
Renato tók höndum fyrir eyru og hristi höfuðið. Samsekan ...
samsekan, slíkt hefði hún ekki átt að láta sér til hugar koma, hvað
þá að segja það. Það orð mundi hann aldrei að eilífu geta fyrir-
gefið henni.
Með þvi að þrýsta lófum að eyrum tókst honum að sleppa við
að heyra hverju Silvía svaraði, en móðir hans var aftur á móti
svo hávær, að hann komst ekki hjá að heyra til hennar, þegar hún
hóf atlögu.
„Og þér ætlizt til að ég taki orð yðar trúanleg? Þér skuluð ekki
reyna að blekkja mig. Finnst yður ekki að þið liafið þegar blekkt
mig nóg? Kannski að það sé líka af mínum peningum, sem yður
hefur verið greiddur kostnaðurinn af sumarleyfinu. ..“
„Það var einmitt spurningin, sem ég var að bíða eftir. Þér get-
ið verið öldungis róleg þess vegna. Ég hef ekki þegið svo mikið
sem eyri af peningum yðar.“
„Fórnfús ást, geri ég ráð fyrir.“ Rödd móður hans var þrung-
in ískaldri hæðni.
„Ekki af hans hálfu,“ svaraði stúlkan. „En að minnsta kosti ó-
keypis ást...“
VIKAN 46. tbl.