Vikan - 14.11.1963, Blaðsíða 34

INNOXA snyrtivörurnar fást í fjölbreyttu úrvali í eftirtöldum snyrtivöruverzlunum:
Bcykjavík: Oculus h. f. Austurstræti, Sápuhúsið h. f. Austurstræti, Stella Bankastræti, Regnboginn s. f. Banka-
stræti, Gyðjan Laugavegi. Akureyri: Amaro h.f. Keflavik: Verzlunin Edda, Akranesi: Verzlunin Drangey,
Kópavogi: Kópavogsapótek, Vestmannaeyjum; Silfurbúðin, ísafirði: Verzlunin Straumur, Sauðárkróki: Sauðár-
króksapótek, Neskaupstað: Apótek Neskaupstaðar, Seyðisfirði Apótek Austurlands.
j
ist þér. Það ætlaði nú bara að
líða yfir hana um daginn, þegar
hún spurði hvað ég vildi eigin-
lega með piltgrey, sem var að
eltast við mig, og ég svaraði að
auðvitað ætlaði ég að sofa hjá
honum. Hún er mikið búin að
almáttugast yfir mér“.
Frú Elísabet leit hvasst á
stúlkuna. „Ætlarðu að segja
mér“, mælti hún, „að þú svona
ung sért farin að —-?“
„Biddu fyrir þér, ég sem byrj-
aði þrettán ára gömul“.
„Að þú skulir ekki blygðast
þín barn!“ sagði frú Elísabet
alveg dolfallin. En allt í einu
hvessti hún aftur augun á stúlk-
una og horfði á hana lengi og
rannsakandi. „Hm“, sagði hún
loks. „Hefurðu kannske verið
með honum Herjólfi — svoleið-
is?“
„Það verðurðu að spyrja hann
um“, anzaði stúlkan sakleysis-
lega. „Ég kem aldrei upp um
vini mína“.
„Ég veit svosem að honum er
til alls trúandi“, sagði frúin í-
hugsandi. „En einhvern veginn
finnst mér nú samt — jaeja, það er
kannske bezt ég þegi, það leggst
bara í mig að þú sért ekki eins
bölvuð og þú lætur, telpa mín“.
„Herri er náttúrulega ágætur
strákur á sinn hátt“, sagði Lóa
Dalberg eins og ekkert hefði í
skorizt. „En þó get ég ekki skilið
hvers vegna þú endilega vilt fá
hann — því ekki einhvern ráð-
settann og reglusamann dugnað-
armann, sem myndi hæfa þér
betur?‘
„Góðir eiginmenn liggja ekki
á lausu, telpa mín —. Þú þekkir
kannske gamla máltækið er
hljóðar svo: Góður eiginmaður
er riddaralegur við konuna sina,
lítur ekki á aðrar konur, drekk-
ur ekki, reykir ekki — og fyrir-
finnst ekki“.
„Þetta hefur mig lengi grun-
að“, sagði Lóa Dalberg.
En dóttir spákonunnar lagði
ekki orð í belg að þessu sinni.
Hún horfði á vanga og hnakka-
svip Bergs Þorsteinssonar og
henni rann í hug að hann yrði
þó að minnsta kosti vænn við
konuna sína:, hann líktist svo
góðum og hreinhjörtuðum litlum
strák.
Á Akureyri lentu þau öll á
balli. Þar var fjör og fíf í tusk-
unum, og þau voru öll í góðu
skapi eftir indælan sólskinsdag
og góðan kvöldverð. Allt virtist
falla í ljúfa löð: Herjólfur B.
Hansson dansaði við Elísabetu,
Bergur Þorsteinsson við Lóu
Dalberg, og kaupsýslumaðurinn
við Ásu. Bílstj órarnir sátu aftur
á móti við borðið og fengu sér
neðan í því, því að þeir áttu
ekki að aka daginn eftir.
En Adam var ekki lengi í Para-
dís. Sálfræðingurinn hafði feng-
ið sér duglega neðan í því með
Kvöldmatnum en því kuimx
Elísabet illa, og allt í einu gekk
hann frá henni í fússi, á miðju
gólfinu. Þeim hafði annars sam-
ið sæmilega á ferðalaginu, enda
þótt Herjólfur gæfi það fyllilega
í skyn, dag hvern, að hann væri
henni á engann hátt háður, og
myndi aldrei giftast henni. Nei,
hann ætlaði sér Ásu Sigurlinna-
dóttur! Þessu hafði verið tekið
sem gamni af hinum ferðafélög-
unum, en nú gekk hann rakleitt
þangað, sem Sigtryggur Háfells
var að dansa við dóttur spákon-
unnar, og reif hana úr fangi
hans. Kunni kaupsýslumaðurinn
þessu að vonum illa, og kvaðst
myndu berja hann í klessu, ef
hann sleppti ekki stúlkunni. En
sálfræðingurinn dansaði af stað
með Ásu, og sagði fyrirlitlega
að hann hlustaði ekki á grobb
auðvaldsbullu og braskara.
SUMAR VIÐ SÆINN.
Framhald af bls. 17.
liann öðru sinni. „Vertu sæl,
Silvía. Vertu sæl á meðan, Myr-
iam.“
Það var í fyrsta skiptið, sem
hann ávarpaði liana með nafni.
Og liann virti liana fyrir sér í
síðasta skiptið. Vertu sæl Silvia.
Vertu sæl fyrsta ástin mín. Vertu
sæl, óverðug.
Hún leit undan. Við liöfum
rænt liann æsku sinni, liugs-
aði hún. Guð fyrirgefi okkur.
„Þú ert fölur,“ sagði móðir
hans. „Og sveittur. Ertu eitt-
livað lasinn?“
„líg lief borðað of mikið al'
nestinu minu,“ sagði hann, og
livarf niður einstigið.
Myriam og stúlkan litu livor
á aðra, og jafnskjótt livor al'
annarri aftur.
„Farið heim, Myriam,“ sagði
stúlkan. „Ég býst við að mað-
urinn yðar íari að koma lieim.
En hann liittir mig ekki hér.
Ég verð farin að stundu liðinni."
Hún reis á fætur og sveipaði
þreytulega að sér baðslánni.
„Þða er langt frá þvi, að mér
faili við yður, Myriam. Og mér
fellur ekki heldur við manninn
yðar, enda þótt að ég elski hann.
Og mér fellur ekki heldur við
sjálfa mig. Renato er sá eini,
sem mér geðjast að. Ég vildi
óska ...“ Hún lauk ekki setning-
unni, hristi höluðið og hvari'
inn i búningsklefann.
Fyrsta manneskjan, sem Ren-
ato mætti á ströndinni, var Anna,
sem kom til móts við hann, og
það leit út fyrir að harðneskj-
an hefði orðið að þoka fyrir
felmtrinu úr svip hennar um
stundarsakir.
„Pabbi þinn er kominn,“ kall-
aði hún til lians. „Ég sá bílinn,
og liljóp hingað til að gera ykk-
ur viðvart.“
Hann kreppti hendurnar að
plastpokanum og hljóp framlijá
lienni án þess að svara henni
eða yrða á hana.
„Renato,“ lcallaði liún á eftir
honum.
Hann leit til liennar um öxl.
„Farðu til fjandans,“ kallaði
liann á hlaupunum.
— VIKAN 46. tw.