Vikan - 14.11.1963, Blaðsíða 40

nuddtækin margeftirspurSu
eru komin aftur
Fást hjá:
Tízkuskólinn, Laugavegi 133
Snyrtivöruverzlunin Eymundssonarhúsi
Raftækjastöðin h.f. Laugavegi 64
Raforka Vesturgötu 2, og Laugavegi 10
Verzlun Yaldimar Long Hafnarfirði
KEA Akureyri.
Heildsölubirgðir:
BJÖRN G. BJÖRNSSON, heiidverzlun Skólavörðustíg 3A III. hæð Sími 17685.
ættarmótið leyndi sér ekki. For-
eldrarnir námu staSar og þeir
Renato og gamti skipstjórinn,
náinu líka staðar.
Andartak var það einungis
glaðklakkalegt gjamm hundsins,
sem rauf þögnina, þar sem hann
þeyttist á harðahlaupum á milli
þeirra, eins og Iiann vildi bera
sættarorð. Verð ég að leysa öll
vctndamál þessarar fjölskyldu?
Renato horfði yfir Iiærugráan
koll afa sins á þau, föður sinn
og móður sína, og það var eins
og hann horfði á þau gegnum
smásjá, lítinn mann og litla
konu. Andartak hataði hann
þau hæði meira en nokkru sinni
fyrr, en í næstu andrá unni
hann þeim heitara og af meiri
innileik en áður, án þess að sjá
þau í nokkrum ímynduðum
dýrðarljóma, heldur af með-
aumkun og ástúð.
„Hæ, kafari,“ sagði faðir hans,
en varaðist að líta i augu honum.
„Hefurðu meitt þig á hnénu,
Rauður?“ spurði móðir hans
og horfði á hnéð á honum. Ver-
öld þeirra var full af hlutum,
sem maður biygðaðist sín fyrir.
„Nei,“ sagði hann. „Það var
ckki neitt.“
Þegar lokið var kvöldverði,
tók móðir hans til máls.' „Ég
hef ákveðið,“ en tók sig á og
liyrjaði aftur: „Við höfum á-
kveðið að við förum liéðan á
morgun um ellefuleytið. Þeir
eru orðnir leiðir á einverunni,
faðir þinn og Grunt.“
Renato veitti þvi athygli, að
þau héldust í hendur undir
horðinu, rétt eins og þau óttuð-
ust að missa hvort af öðru ann-
ars.
„Hefur þú nokkuð á móti því,
Renato?“
Þetta var í fyrsta skiptið, sem
þau leituðu álits hans þegar ein-
hverjar ákvarðanir voru tekn-
ar. En það vakti ekki neina gleði
né stolt með honum.
„Það er allt í lagi hvað mig
snertir,“ svaraði hann. „Ég verð
því feginn.“
Grunt kom hlaupandi með
boltann í inunni sér og neri
trýninu við hönd honum. Hann
fann skyndilega hjá sér löngun
til að koma í leik og haltraði
á eftir Grunt, sem lézt ekki vilja
láta lionum lausan boltann, en
lét hann svo allt í einu detta,
og þannig hlupu þeir um og
léku sér þangað til myrkt var
orðið, og Grunt lét boltann lönd
og leið, en hljóp gjammandi
út að garðshliðinu. Renato veitti
honum efíirför, og það mátti
ekki seinna vera, að hann kæmi
auga á upplitaða pilsið, sem
flaksaðist um dökkhrúna, granna
fótleggi á harðahlaupum. „Louis-
anna!“ kallaði hann.
Hún nam staðar, en leit ekki
við.
Renato opnaði hliðið og hljóp
til hennar. „Halló,“ sagði hann
og þrcif til líennar. „Því ertu
að laumast í burtu?“
„Ég er ekki neitt að laumast,“
sagði Louisanna.
„Þú gleymdir peysunni þinni,”
sagði hann.
„Ég gleymdi lienni ekki,“
sagði hún.
Hann kyngdi munnvatninu.
„Við förum á morgun,“ sagði
hann. „Um ellefu leytið.“ Það
brá fyrir söknuði í röddinni.
„Það getur varla heitið, að við
höfum sézt í sumar.“
„Ég lief séð þig,“ varð henni
að orði.
Og nú sá hann liana lika.
Helzt af öllu hefði liann kosið
að vefja hana örmum og sleppa
henni aldrei.
„Við höfum enn allan morgun-
daginn fyrir okkur," sagði hann.
„Það er sunnudagur á morgun.
Viltu koma með mér niður á
ströndina? Þú skalt fá að reyna
nýju köfunargrímuna mína.
Það var engu likara en að
hún tæki hamskiptuin á einni
andrá. Hún gerhreyttist, bros
hennar varð heitt, augu hennar
dimm og djúp, eins og særinn.
Renato kyngdi enn. „Giza
þvoði vasaklútinn þinn. Ég kem
með liann á morgun,“ sagði
hann. „Bíddu, ég þarf að ná i
peysuna þína.“
Hún hristi höfuðið. „Þú lcem-
ur með hana á morgun," sagði
hún og tók til fótanna. „Þú get-
ur haft hana í nótt.“
„Á morgun,“ endurtók Ren-
ato.
Hann liélt aftur inn i garð-
inn, en nú langaði hann ekki
til að leika sér lengur. Faðir
hans og móðir héldust enn í
hendur; það var dapurlegt að
hugsa til þess, að verða nú að
þola þetta allt einu sinni enn
af hálfu hinna fullorðnu —
breizkleikann, sjálfselskuna, hé-
gómagirndina og metnaðinn •—
ef maður yieti bara látið eins
og maður vissi ekki af þvi,
liugsaði hann.
„Farðu nú að hátta,“ sagði
afi hans. „Þú ert þreyttur.“
„Góða nótt, kafari,“ sagði
faðir hans.
„Góða nótt, Rauður,“ sagði
móðir hans. „Er allt í lagi með
þig?“
„Ég er syfjaður,“ sagði Ren-
ato. „Góða nótt.“
Hann fór þó ekki strax að
hátta. Fyrst tíndi liann allar
bréftætlurnar úr vasa sínum,
raðaði þeim saman, límdi þær
á pappírsörk, hverja við aðra,
þangað til liann gat lesið þar
síðustu setningu þess: „Reyndu
að komast hjá því i lengstu
lög að verða fullorðinn.“ Honum
varð litið á sjálfan sig i spegl-
inum, fölt og holdskarpt and-
litið undir eldrauðum hárlubb-
anum. ,,Ég hafði lika eldrautt
Iiár.“ „Silvía,“ hvíslaði hann,
næstum því sársaukalaust. „Silv-
ía.“ Þá er þessu lokið, liugsaði
hann feginn. Þránni, hatrinu,
öllu lokið. Ég er orðinn syfjaður.
Það var eins og hann sæi hana
mást út i fjarska, aleina og ein-
mana á löngum vegi, og kannski
langaði hana líka að hverfa til
baka, en gæti það ekki. Það gat
enginn.
Renato tók rauðu peysuna
hennar Louisönnu af stólnum
og hafði hana hjá sér, svo að
hann væri ekki einn. Hann hátt-
aði, lagðist út af og lokaði aug-
unum. Á morgun ætla ég að
lofa henni að reyna köfunar-
grímuna mína, hugsaði hann.
Það verður gaman að sjá hana.
Hann sofnaði með rauðu
peysuna hennar undir vangan-
um. *
FUGLARNIR.
Framhald af bls. 13.
fór hann að litast í kringum sig.
Fuglarnir voru enn á sveimi yf-
ir engjunum. Það voru mest-
megnis . silfurmávar en töluvert
af svartbak inn á milli. Venju-
lega héldu þeir sig sitt í hvoru
lagi. Nú voru þeir sameinaðir.
Eitthvert afl tengdi þá saman.
Það var svartbakurinn, sem réð-
ist á minni fugla, meira að segja
stundum á nýfædd lömb, eða
svo hafði hann heyrt. Sjálfur
hafði hann aldrei séð það. Þetta
rifjaðist upp fyrir honum, með-
an hann horfði á þá uppi yfir
sér. Þeir voru á leið til búgarðs-
ins. Þeir höfðu lækkað flugið
og svartbakurinn var í farar-
broddi. Þeir voru foringjarnir.
Markið var búgarðurinn.
Nat hljóp í átt að sinu húsi.
Hann sá bóndann snúa bílnum
við og koma á móti sér. Hann
stanzaði bílinn hjá honum.
— VIKAN 46. tbl.