Vikan - 14.11.1963, Blaðsíða 44

EFNAGERD reyk
J A V i K U R H. F. ^7
óvenjuleg orsök þessara vand-
ræða er. Hver húsráðandi verður
að gera sínar eigin varúðarráð-
stafanir, og þar sem margir búa
saman í íbúðum og húsum, verð-
ur hver og einn, að gera sitt ýtr-
asta til þess að varna fuglunum
inngöngu. Það er alveg frum-
skilyrði, að allir, hver einasti
maður sé innandyra í nótt og
að enginn sé á götunum, vegun-
um eða nokkursstaðar annars
staðar utanhúss. Fuglarnir ráð-
ast í risastórum hópum á hvern,
sem verður á vegi þeirra, og nú
eru þeir líka teknir að gera á-
rásir á byggingar; en með nægi-
legum varúðarráðstöfunum, má
gera þær öruggar. íbúarnir eru
beðnir að sýna ró og láta ekki
stjórnast af hræðslu. Vegna
þess, hve óvenjulegt þetta neyð-
arástand er, verður ekki útvarp-
að aftur fyrr en klukkan sjö í
fyrramálið."
Þjóðsöngurinn var spilaður.
Ekkert heyrðist eftir það. Nat
leit á konuna sína. Hún horfði
orðlaus á hann.
,,Hvað þýddi þetta?“ spurði
Jill. „Hvað var í fréttunum?“
„Það verða ekki fleiri útsend
ingar í kvöld,“ sagði Nat. „Það
er einhver bilun á stöðinni."
„Eru það fuglarnir?" sagði
Jill. „Hafa fuglarnir eyðilagt
hana?“
„Nei,“ sagði Nat, „ætli að það
sé ekki frekar af því að allir eru
svo uppteknir við að reka fugl-
ana burt. Þeir skemma allt
þarna inni í borginni. Jæja, við
komumst af án útvarps eitt
kvöld.“
„Ég vildi að við ættum
grammófón," sagði Jill, „það
væri betra en ekkert."
Hún leit á skápinn fyrir
glugganum. Þau reyndu öll að
láta sem þau heyrðu ekki þrusk-
ið, höggin og vængjaslögin.
„Við skulum borða snemma í
kvöld," stakk Nat upp á, „eitt-
hvað gott. Spyrjum mömmu.
Hvernig væri brauð með steikt-
um osti? Eitthvað, sem okkur
þykir öllum gott?“
Hann leit á konu sína. Hann
vildi með einhverju móti losa
Jill við óttann.
Hann hjálpaði henni að laga
matinn, blístraði, söng og gerði
eins mikinn hávaða og hægt var,
og nú fannst honum, sem þrusk-
ið og höggin væru ekki eins
áköf og þau voru áður. Hann fór
upp í svefnherbergin og hlust-
aði og hann heyrði ekki lengur
hnjaskið á þakinu.
„Þeir hafa einhverja ályktun-
argáfu," hugsaði hann, „þeir
hafa gert sér ljóst, að það er
ekki auðvelt að brjótast hér inn.
Þeir reyna einhvers staðar ann-
ars staðar. Þeir eyða ekki leng-
ur tíma á okkur."
Þau borðuðu án þess að nokk-
uð kæmi fyrir, en svo, þegar þau
voru að taka af borðinu, heyrðu
— VIKAN 46. tbl.
þau nýtt hljóð, þekktar drunur,
hljóð, sem þau könnuðust öll við
og skildu.
Konan leit á hann og bjart
var yfir svip hennar. „Það eru
flugvélar,“ sagði hún, „þeir hafa
loksins sent flugvélar á móti
fuglunum. Það var það, sem ég
sagði allan tímann að þeir ættu
að gera. Þær vinna á þeim. Eru
þetta hríðskotabyssur? Heyrirðu
í byssum?“
Það gat verið skothríð, sem
heyrðist utan frá sjónum. Nat
gat ekki dæmt um það. Stórar
byssur sjóhersins kynnu að hafa
einhver áhrif á fuglana á sjón-
um, en mávarnir voru allir yfir
landi núna. Þeir gátu ekki skotið
á land vegna íbúanna.
„Það er dásamlegt, finnst þér
það ekki,“ sagði konan, „að
heyra flugvélahljóðið?" Jill
smitaðist af gleði hennar og
hoppaði upp og niður með
Johnny í fanginu. „Flugvélarnar
ráða við fuglana. Flugvélarnar
skjóta fuglana."
„Hvað var þetta?“ spurði kon-
an hans. „Eru þeir að kasta
sprengjum á fuglana?"
„Ég veit það ekki,“ svaraði
Nat. „Ég held ekki.“
Hann vildi ekki segja henni,
að hljóðið, sem þau höfðu heyrt,
kom frá flugvél, sem var að
hrapa. Þetta var áhættusöm ráð-
stöfun frá hendi yfirvaldanna í
því skyni að kanna ástandið,
gerði hann ráð fyrir, en þeir
hefðu mátt vita, að þetta var
vonlaust, sama og senda menn-
ina í opinn dauðann. Hvað máttu
flugvélar sín gegn fuglum, sem
flugu beint í hreyflana, hvað
beið þeirra annað en að hrapa?
Hann vissi að flugvélar mundu
vera yfir öllu landinu, eins og
hér. Þvílík bíræfni. Einhver á-
hrifamaður hlaut að hafa misst
alla dómgreind.
„Hvert eru flugvélarnar fam-
ar, pabbi?“ spurði Jill.
„Aftur á flugvöllinn,“ sagði
hann. Komið nú, það er kominn
tími til að hátta.“
Það hafði ofan af fyrir kon-
unni, að hátta börnin við eldinn,
laga sængurfötin og hitt og þetta,
meðan hann gekk aftur í öll
herbergi hússins, til þess að full-
vissa sig um að ekkert hefði
losnað. Það heyrðist ekki leng-
ur í flugvélum og engin skot-
hríð glumdi við. „Hvílík sóun
á mannslífum og vinnu,“ sagði
Nat við sjálfan sig. „Það er ekki
hægt að útrýma þeim með þessu.
Það kostar of mikið. En það er
þó til gas. Kannski reyna þeir
að úða með gasi, sinnepsgasi.
Okkur verður þá auðvitað gert
viðvart fyrst. Allir fremstu sér-
fræðingar hljóta að vera leggja
á ráðin í kvöld.“
Þessi hugsun róaði hann. Hann
sá fyrir sér vísindamenn, eðlis-
fræðinga og verkfræðinga, alla
þessa sem í stríðinu voru kall-