Vikan - 14.11.1963, Blaðsíða 46

máltíð, heldur aðeins láta hana
falia á borðið eða á stólinn, er
þér standið upp. Orðið „serví-
etta“ ætti að vera algjörlega
bannfært.
f hreinskilni sagt, ætti kaval-
erinn aldrei að sjá yður taka
neitt upp af gólfinu. Hafi skeið,
gaffall eða munnþurrka o.s.frv.
fallið á gólfið, þá er það að réttu
lagi þjónninn, sem á að taka
það upp, fara með hlutinn á brott
og færa yður annan (að sjálf-
sögðu á þeim forsendum að hann
sé ekki lengur hreinn og boð-
legur, og það er rétt).
En gerum nú ráð fyrir að arm-
bandið yðar hafi runnið niður
á gólf, án þess að nokkur veiti
því athygli. Ættuð þér þá, þegar
þér verðið þessa vör, að beygja
yður og taka það upp? Alls ekki.
Reynið að setja upp kvenlegan
vandræðasvip, er þér lítið á ka-
valera yðar, um leið og þér seg-
ið: „Ó, þetta var slysalegt! . . .
Ég hef víst misst ... „Og áður
en þér hafið lokið setningunni,
hefur hann, það getið þér verið
viss um, staðið upp af stól sín-
um og beygt sig eftir armband-
inu. Reynið þetta, að yfirlögðu
ráði. við heppilegt tækifæri.
Gætið þess að sitja fallega til
borðs. Ekkert er eins sárgrætilegt
og að sjá stúlku gegnt sér við
borð, alla í einum keng yfir diski
sínum og borða eins og hún hefði
ekki séð matarbita í heila viku.
Samræður ættu að vera mjög í
hðfi, á meðan verið er að borða.
Það er allt annað en gaman að
uppgötva, að þér ein sitjið yfir
lítt snertum mat, þegar aðrir hafa
lokið af sínum diskum, og þjónn-
inn stendur reiðubúinn með
næsta rétt. Ef þér sjáið að þetta
hendir kavalera yðar, þá gætuð
þér með lagni yfirtekið samræð-
urnar, eða beðið með að ljúka
af yðar diski.
Eigi þetta við yður, forðizt þá
að þiggja stóran skammt á disk-
inn, eða viðbót, og eins mat, sem
erfitt er að vinna.
Forðizt þá fyrir alla muni, að
velja þann rétt. Komizt að raun
um það síðar, eða ef aðrir velja
hann, veitið þá athygii hvernig
þeir bera sig að, og öðlazt vit-
neskju á þann hátt.
Ef þér samt sem áður hafið
fengið rétt á diskinn, sem er vð-
ur nýnæmi, og þér eruð ekki viss
um, hvernig eigi að bera sig að,
tefjið þá tímann við að bera vín-
glas yðar að vörunum eða brjóta
brauðið, þar til þér sjáið aðra
byrja. Ef þetta er ekki gerlegt,
berið yður þá að samkvæmt því
sem heilbrigð skynsemi ræður
yður til og eftir því sem yður
finnst ánægjulegast, og væntan-
lega ratið þér þá, „næstum rétta
leið.“
Stundum er ,,asparagus“ hafð-
ur sem milliréttur, og þá borinn
fram í heilum stönglum ásamt
bráðnu smjöri til ídýfu. Við
þennan rétt má nota fingurna.
Þér takið um stöngulinn með
hægri hendi og veltið toppendan-
um í bráðna smjörinu á diski yð-
ar og borðið eins mikinn hluta
stöngulsins frá toppi, og yður
finnst hæfilegt. Sannast sagt er
það einkum græni toppurinn á
„asparagusnum", sem talinn er
lostætið. Þegar „asparagus“-topp-
ar eru bornir fram, sem græn-
meti til uppbótar, þá eru þeir
borðaðir á sama hátt og hvert
annað kálmeti.
í sambandi við kjúklinga og
annað fuglakjöt má segja, að
gagnstæðar skoðanir ríkja um
það, hvort það hæfi að taka upp
bein méð fingrunum, til að
,,naga“ það. Sumir hirðsiðameist-
arar fullyrða, að það sé „ekki
hægt“. Aðrir fullyrða að slíkt sé
eðlilegt. Mitt ráð er það, að þér
getið leyft yður þetta, ef þér er-
uð örugg um, að þér getið gert
það svo eðlilega og faglega, að
engum finnist það tiltakanlegt
eða ókvenlegt. Undanskilin eru
þau bein, sem smita af feiti eða
eru á annan hátt óaðgengileg.
Grænmetisneytanda, eins og mér,
finnst þetta að sjálfsögðu alltaf
óskemmtilegt tiltæki. Lokaorð
min um þetta, og reyndar um
marga aðra umdeilda siði, erú
þau, að þér skylduð jafnan
minnast þess að það er ekki
alltaf, „hvað þér gerið“, sem
skiptir máli, heldur, „hvernig
þér gerið það“.
LÁGSPENNA - LÍFS-
HÆTTA.
Framhald af bls. 27.
inni. Að þessu sinni urðu allir
verkfærir slökkviliðsmenn að
taka sinn þátt í því, vegna þess
að eldsvæðið var svo stórt og í
mörg horn að líta, og margt að
athuga og rannsaka.
Fyrsta atriðið var að sjálfsögðu
að slökkva til fullnustu í rúst-
unum, en jafnframt höfðu menn
augun opin til að bjarga þeim
verðmætum, sem enn kynnu þar
að leynast. Margir peningaskáp-
ar höfðu verið í eldinum, og
eigendur þeirra vonuðust til, að
eitthvað væri í þeim heillegt
ennþá. Það varð því að kæla
þá, koma þeim á öruggan stað
og afhenda réttum aðila, sem sá
um að láta opna þá.
Stundum fundust heilir eða
heillegir hlutir undir föllnum
húsum, sam höfðu af einhverjum
ást'æðum sloppið við eyðandi
mátt eldsins. Eitthvað hafði fall-
ið ofan á þá og skýlt þeim, eða
að þeir höfðu verio niðri í kjall-
ara, sem fylltist af vatni áður
en eldurinn náði þangað.
Og svo var að leita að leifum
Runólfs Steingrímssonar.
Það er aldrei skemmtilegt
verk að leita að líki í brunarúst-
um. í þetta sinn var vitað, að
lítil von væri að finna annað en
brunnin bein, því eldurinn hafði
lekið svo lengi og heitt um lík
hans, áður en það féll með ris-
hæðinni niður í glóðina fyrir neð-
an. Þessvegna varð að fara mjög
varlega að leitinni, skoða hvern
brunninn hlut, sigta öskuna, þar
sem von var á leifum hans, en
það var í rauninni hvar sem var
í rústum gisthússins. Og áður
en hægt væri að hefja það verk,
varð að kæla allt, og drepa hverja
glóð, sem mundi áreiðanlega taka
nokkra daga.
Það getur líka verið hættu-
legt verk að „ganga frá“. Hálf-
brunnir veggir geta allt í einu
tekið upp á því að hrynja, reyk-
háfar standa einir og óstuddir
hátt uppúr rústunum og gnæfa
við himin. Þá þarf að fella,
áður en þeir detta ofan á ein-
hvern. Og hlaðnir eða steyptir
veggir hafa misst allt hald og
viðspyrnu, og geta fyrirvaralaust
dreift sér yfir næsta nágrenni.
Stundum detta menn ofan um
hálfbrunnin gólf, niður kolaða
stiga, og dæmi er þess, að mað-
ur hafi dottið ofan í tunnu fulla
af rauðri málningu upp undir
hendur.
Sá gat ekki farið út fyrir dyr
í hálfan mánuð á eftir.
í húsi Gunnars Gunnarssonar
að Austurstræti 9 hafði verið
kjötverzlun. Það var vestasta
húsið, sem brann norðan við þá
götu.
Á sunnudagsmorguninn tóku
menn eftir því, að einkennilega
og sterka fýlu lagði úr kjallara
þess, svo að varla var líft þar í
næsta nágrenni. Húsið hafði
hrunið ofan á kjallarann, en
neðsta gólfið ekki fallið alveg,
svo að hægt var að skríða inn
í kjallarann inn um gluggaop.
En það, sem bjargaði því, að
eldurinn læsti sig lengra
vestur í næsta hús, var að hlaðinn
eldvarnarveggur var á gaflinum
á þessu húsi, fast utan á stein-
gafli næsta húss. Þessi hlaðni
veggur stóð nú einn uppi og var
farinn að hallast töluvert frá
steinveggnum, sem hann hafði
stuðzt við.
Sigurbjörn Þorkelsson var
staddur þarna nálægt, þegar
Pétur Ingimundarson vara-
slökkviliðsstjóra bar þar að.
„Hvaða bölvuð fýla er þetta,
sem kemur úr kjallaranum,
Bjössi?“
— VIKAN 46. tbl.