Vikan - 14.11.1963, Blaðsíða 50

Nýtt! Nýtt!
PRIMAVERA
þurrkhengin margeftirspurðu, eru komin. Hentug
yfir baðker og úti á svölum.
Hengt upp og tekið niður með einu handtaki.
Sendum heim og setjum upp ef óskað er.
Sendum gegn póstkröfu um land allt.
KEA Akureyri.
BJÖRN G. BJÖRNSSON, HEILDVERZUN
Skólavörðustíg 3 A, III. hæð. — Sími 17685.
un, þegar það spurðist, að óg-
urlegt slys liefði orðið, og að
Blanche lægi máttlaus í sjúkra-
húsinu.“
„Nú, þá — þá hefur þetta
bara verið slys.“
„Já, það mátti ætla, en svo
fór sannleikurinn að spyrjast.
Þetta hafði gerzt beint fyrir
framan liliðið á lóðinni þeirra
— það var stórt og fallegt hlið
úr siníðajárni, og gegnum það
varð að fara, þegar ekið var
heim að húsinu. Enginn sagði
nokkru sinni, hvernig það hefði
raunverulega gerzt, en það lék
enginn vafi á þvi. Þegar Blanche
og Jane Hudson höfðu komið
heim þá um kvöldið, hafði Blan-
rn — VIKAN 46. tbl.
che farið úr bilnum til að opna
liliðið, sem beita varð dálitlu
lagi við, og þá hafði Jane Hud-
son reynt að aka á hana og
drepa hana. Hún liafði bara
heðið, ]iar til Blanche stóð beint
fyrir framan hliðið, og þá hafði
hún stigið á benzingjöfina og
ekið beint á liana. Það fer Iiroll-
ur um mig, bara af að hugsa
um þelta.“
Edwin starði á hana fullur
efasemda og skelfingar.
„En þó er þetta ekki það
vcrsta," malaði I)el áfram. „Þeg-
ar liún hafði ekið á .Blanclie,
stökk hún bara út úr bílnum
og hljóp leiðar sinnar. Hugsaðu
þér bara; annars er furða, að
hún skyldi ekki drepa sig líka,
eins og bíllinn var leikinn eftir
áreksturinn. Og ég geri ráð fyrir,
að hún hefði lieðið bana, ef
hún hefði ekki verið svona
drukkin. Þú veizt, hvernig
drukknir menn sleppa alltaf,
þegar þeir lenda í slysum, af
því að allir vöðvar eru slakir
hjá þeim; livað um það, liún
hlýtur að hafa vitað, að Blanche
var mikið meidd, en samt forð-
aði hún sér, skildi liana bara
eftir og liirti ekkert um, þótt
hún dæi. Og þetta var systir
hennar!
Hiin fannst síðar í einhverju
ómerkilegu gistihúsi niðri í borg-
inni, dauðadrulckin og viti sínu
ljær. Þeir reyndu að jafna þetta
og brciða yfir það, með því að
segja, að liún hcfði fengið tauga-
áfall og inyndi ekki eftir neinu.
Þeir sögðu, að hún hefði ekki
æíiað að meiða Blanche, og að
fótur hennar hefði runnið til
og lent á benzíngjöfinni. En
sumir, sem vita lengra en nefi
sínu, eru á allt annari skoðun.
Allir vissu, að Jane Hudson var
afbrýðissöm gagnvart Blanche
og var alltaf að reyna að gera
henni einhverja bölvun.“
Del þagnaði og hristi höfuð-
ið. „En það hroðalegasta við
þetta allt er þó það, að Blanche
Hudson mundi hafa dáið ein-
mitt þarna á götunni eins og
liundur, ef henni hefði ekki tek-
izt að skríða upp á tröppurnar
hjá nágranna og biðja þar um
hjálp. Ef þetta er ekki það versta
og ljótasta, sem maður hefur
nokkru sinni heyrt. ..“
Edwin leit á diskinn sinn.
„Ætli þetta sé ekki einhver saga,
sem búin er til hjá kvikmynda-
verinu,“ sagði hann. „Á þeim
tímum gerðu menn stórkostlegt
hneyksli úr öllum sköpuðum
hlutum.“
„Ég hefi meira að segja heyrt,
að hún hafi verið látin flytjast
á hrott um tima eftir slysið,“ liélt
Del áfram, „þessi Jane Hudson,
sem þú ert svo vitlaus i.“
„Vitlaus í?“ sagði Edwin, leit
upp og var reiður. „Ég trúi
þessu ekki, það er allt og sumt.
Þetta var bara slys, alveg eins
og menn sögðu.“
„Jæja, það voru nú líka marg-
ir, sem sögðu, að þetta væri
öldungis ekkert slys — fólk,
sem gat vel vitað um þetta.“
„Kannske ég spyrji liana um
þetta næst, þegar ég hitti hana,“
sagði Edwin.
Del leit snögglega á liann og
horfðist reiðilega í augu við
hann. „Ætlar þú að hitta konu
af þessu tagi aftur? Konu, sem
hefur reynt að drepa systur
sína?“
Edwin fór að lilæja, þegar
liér var komið. Hláturinn var
hálfkæfður, eins og fljót,
sem var að brjótast fram úr
þrengslum. Hann hló svo ofsa-
lega, að hann varð að styðja
sig við borðið. Hinum megin
við það var Del, og hún virti
hann fyrir sér með vaxandi
skelíingu.
„Edwin?..
Hann hristi höfuðið, lét lilát-
urinn deyja út smám saman,
en síðan þerraði hann tár af
augum sér.
„Hafðu engar áhyggjur af
þessu," sagði hann, og rödd hans
var enn óstyrk eftir þetta móður-
sýkiskennda hláturkast. „Ég
ætla ekki að hitta hana aftur.
Þú hefur á réttu að standa, þii
hefur alveg á réttu að standa,
maður ætti ekki að leggja lag
sitt við fólk, sem getur orðið
öðrum að bana — sem getur
snöggdrepið. Þá er betra, að ég
fái alla tíð þetta hægverkandi
eitur þitt, þvi að blóð er miklu
þykkara en arsenik.“
Del lileypti brúnum og vissi
ekki, hvernig hún ætti að skilja
þetta. „Þú mátt ekki tala þann-
ig,“ sagði liún.
Edwin svaraði ekki. Hann
hafði sagt, að hann tryði ekki
sögunni. En hann trúði henni.
Hann trúði henni sumpart, af
því að liún gaf svo inikla skýr-
ingu á ýmsu af því, sem hann
skildi ekki i fari Jane Hudson,
og sumpart af því, að liann lang-
aði til að trúa því. Það skapaði
einlivers konar skyldleika með
honum og Jane Hudson.
Framhald í næsta blaði.
BRÉFASKIPTI
Við unglinga 15—18 ára: Hans-
ína R. Ingólfsdóttir, Krossgerði
I, Beruneshreppi um Djúpavog,
S-Múl. Kristbjörg Björgvinsdótt-
ir, Krossagerði II, Beruneshreppi
um Djúpavog, S.-Múl.
Við pilta 14—16 ára: Þóranna
Guðmundsdóttir, Álftamýri 28.
íslendingar, sem vilja skrif-
ast á við unglinga í Vestur-
Englandi, eru vinsamlega beðn-
ir að skrifa til Bob Bennet,
The Children's Evening Post,
Silver Street, Bristol 1. Á sama
stað eru fáanleg nöfn þeirra,
sem beðið hafa um bréfaskipti
við íslenzka unglinga.
Við pilta og stúlkur 15—17 ára:
Halldóra Tryggvadóttir og Ing-
unn Ó. Jónsdóttir, Miðstræti 3,
Vestmannaeyjum. Æskilegt að
mynd fylgi.
Við pilt eða stúlku 15—17 ára:
Kristín Halldórsdóttir, Steins-
stöðum, Öxnadal.
Ólöf Ólafsdóttir, Skólastíg 22,
Stykkishólmi. Við pilta eða
stúlkur 16—18 ára.
Við stúlkur 13—16 ára, mynd
fylgi: Gunnar Þór, Hríshóli,
Reykhólasveit, A.-Barð.
Við fallegar stúlkur 14—16
ára; Gunnar Garðarsson. Hríshóli
II, Reykhólasveit, A.-Barð.