Vikan - 29.11.1963, Blaðsíða 19

UNDIR
FJDGUR
— Ég er alveg að springa af
fróðleik í dag —-
Þær ættu ekki að vera í vand-
ræðum með undirföt, allar konurnar
hans Hassans annars í Marokkó, því
það er óhætt að segja að Hassan hafi
haft með sér kassann, þegar hann kom
til New York núna fyrir skömmu.
Hann fór í stutta heimsókn til
Bandaríkjanna ásamt fylgdarliði,
sem samanstóð aðeins af 25 nánustu
vildarvinum og 45 öðrum vinum, sem
fengu að fara með. Kóngur var að-
eins ellefu daga í Nýju Jórvík og tókst
á þeim tíma að eyða 780 þúsund döl-
um, eða um 43 milljónum íslenzkra
króna. Ein dýrasta og fínasta verzlunin
þar í borg, „Saks“ á Fifth Avenue
opnaði verzlunina sérstaklega fyrir
hann og fylgdarlið á sunnudegi, og
þar tókst honum að eyða 750 þúsund
krónum á stuttum tíma, fyrir föt, kjóla,
sportföt, ferðatöskur, undirföt og
barnaföt. Síðan kom hann þangað aftur
og aftur dag eftir dag, og verzlunin
varð að Játa prenta fleiri pöntunarseðla
í grænum hvelli. í bílaverzlun einni
pantaði hann strax fimm kadiljáka af
dýrustu gerð. „Fimm kadiljáka, yðar
hátign?" spurði afgreiðslumaðurinn-
„A-hem. . . já, fimm“ sagði kóngsi
og strunsaði áfram.
Þegar Hassan fór heim aftur,
þurfti þrjá stóra vörubíla undir nauð-
synlegan farangur — vörupantanirnar
komu síðar.
Einn blaðafulltrúi Hassans skýrði
blöðunum frá því að þetta hefði verið
„virðingarverð tilraun konungs til að
endurgreiða hluta af fjárhagsaðstoð
Bandaríkjanna til Marokkó, með ein-
stakl ingsf r amtaki' ‘.
Fínt fólk í Marokkó!
En við erum engir eftirbátar á
því sviði, frekar en öðrum. Að vísu
kunnum við okkur hóf í öllum hlutum,
og það er gott og vel. Látum okkur
nægja eitt og eitt kokkteilpartý, og
ég kann prýðilega vel við þau. Mun-
ið eftir mér næst, þegar þið startið
einhverju slíku. Það skeður líka oft
margt skrýtið í kokkteilpartýum, eins
og t. d. núna rétt fyrir helgina, þegar
einn af betri borgurum bæjarins bauð
til sín dáltlum hóp kunningja — hvort
sem hann hafði nú löglegt tilefni eða
ekki.
Þegar allir voru mættir, þá gekk
hann um og hellti óspart í glösin, og
sagði svo stundarhátt, að þegar menn
væru búnir úr glösunum, þá skyldu
þeir bara kalla á meira, því nóg væri
til.
Hann hafði varla lokið við setn-
inguna, þegar heyrðist kallað:
„Valgarð, það er tómt glas
hérna!“
Og hvað var í því?“
O— ég held nú bara að það hafi
aðallega verið vatn . . . V‘
Hún er dagsönn, þessi.
Og úr því að ég fór að minnast
á vatn, — sem er leiðindadrykkur, þá
dettur mér í hug ein, sem gerðist
niðri á vatni:
Þau voru á litlum árabát, þegar
óveðrið skall á. Þrumur og eldingar
gengu yfir og hann varð viti sínu fjær
af skelfingu.
„Guð minn góður!“ hrópaði
hann „Ég lofa að hætta að reykja og
drekka ef ég bjargast úr þessu. Ég
lofa að hætta að blóta, lofa að. •
„Þegiðu, Jón, og farðu að róa!“
hrópaði stúlkan snögglega „ef þú
hættir ekki að lofa, lofa ég þér að lofa
þér aldrei!"
Ja — þetta kvenfólk. „Það er
þó alltaf hægt að segja eitt gott um
hana Jónínu", sagði karlinn „og það
er að hún gerir mann glaðan hvert
sem hún fer. . . fyrirgefðu, ég meina
. . . hvenær, sem hún fer“.
Ég gæti sagt ykkur sögur um
kvenfólk stanzlaust í allan dag, ef ég
fengi bara meira pláss. En það eru
þessi endemis plássvandræði í Vik-
unni, alltaf, að maður kemur hreint
engu að. Við stækkum og stækkum
en alltaf er sama sagan. . .
Jæja, við verðum víst að bíða
þangað til næst.
„Ég vann einu sinni á Grettis-
götunni ásamt nokkrum öðrum strák-
um, sem voru alveg stórkostlegir
prakkarar. Þetta var á annarri hæð í
húsi, en beint á móti var skósmiður í
kjallaranum. Síminn hjá honum var
í glugganum, svo við gátum alltaf séð
þegar hann var að tala í símann.
Einu sinni hringdi einn strák-
anna til hans: „Já, þetta er á Póst-
húsinu. Er hann Þorvaldur staddur
þarna?“
„Það er enginn Þorvaldur hér.“
„Ef hann kemur þarna, viltu þá
segja honum að hringja hingað niður-
eftir?“
„Ha ... já. Ég skal gera það.“
Nokkru síðar hringdi annar, og
við sáum þegar skósmiðurinn svaraði
í símann. „Er hann Þorvaldur þarna?“
„Nei, Þorvaldur er ekki hér.“
„Ef hann Þorvaldur kemur,
viltu þá segja honum að ég hafi hringt.
Ég hringi aftur seinna." — og skellti á.
Enn síðar hringdi ég og sagði:
,,Já, þetta er Busi. Er hann Þorvaldur
staddur þarna ... ?“
Nei, hvaða ...“
„Viltu biðja hann um að taka
skóna mína hjá þér, þegar hann kem-
ur .. . ? — og hringdi af.
Svo hringdi einn enn: „Já, þétta
er Þorvaldur. Hefur nokkur hringt til
mín á meðan ég var úti?“
„Já, komdu blessaður. Það hef-
ur ekki staðið síminn. . . HVAÐA
HELVÍTIS ÞORVALDUR ER ÞETTA
EIGINLEGA?!!!“
„Öðru sinni —- sagði Ragnar
„vissum við að verkstjórinn hjá okk-
ur ætlaði í ægilega fínt selskap um
kvöldið, í kjól og hvítt og fínt, fínt.
Svörtu skórnir hans voru orðnir sóla-
lausir og hann fór með þá til skó-
smiðsins til að láta sóla þá. Skósmið-
urinn var ekki við, svo hann festi
miða á skóna: „Viltu sóla þá fyrir mig
í.hvelli. Kem og sæki þá klukkan 5.“
Verkstjórinn var varla farinn
út, þegar einn strákanna fór niður,
tók miðann og setti annan í staðinn:
„Viltu setja fótboltatappa undir skóna
fyrir mig. Sæki þá klukkan 5.“
Ég læt ykkur eftir að gera ykk-
ur í hugarlund svipinn á þeim báðum
klukkan 5, þegar allt komst upp.
VIKAN 48, tb). — JQj