Vikan - 29.11.1963, Blaðsíða 21

Kvöldið var unaðslegt, eilítil
skýjadrög yfir Snæfellsnesi.
KRISTMANN GUÐMUNDSSON
son, brosti eilítið og sagði vin-
gjarniega: „Heilsaðu Betu frá
' mér; ég vona að ég fái að koma
í brúðkaupið ykkar; þú skalt fá
; heilan kassa af wiský frá mér
í brúðargjöf.“
| Sálfræðinguirnn tautaði nokk-
ur blótsyrði, en það var enginn
safi í þeim.
Sigtryggur Háfells gekk hratt
eftir götunni, án þess að vita
: hvert hann var að fara. Aður
en varði var hann kominn alla
leið vestur á Kvisthaga, og eins
og ósjálfrátt nam hann staðar
fyrir utan húsið, þar sem Lóa
Dalberg bjó.
„Ég skrepp inn til hennar,/1
sagði hann við sjálfan sig. „Það
er alltaf hressandi að tala við
stelpugreyið. Nú er ekki eftir
nema hálfur' annar tími þangað
til að ég get farið til Ásu, og
á meðan er rétt að ég seti hjá
heimsdömunni okkar“.
XXXI.
Ása Sigurlinnadóttir gekk líkt
og í svefni þessa daga. Um nætur
gat hún aftur á móti ekki sofið.
Hún var svo þjáð af hugaróró
að hún minntist þess ekki að
henni hafði nokkru sinni á mv-
inni liðið verr. Jafnvel Hannes
bróðir hennar sem oftast virt-
ist dálítið viðutan og lifði í sín-
um eigin draumaheimi, varð
þessa var. „Gengur eitthvað að
þér, systir kær?/‘ sagði hann, er
þau sátu yfir hádegisverðinum
á föstudag. „Mér sýnist þú vera
eitthvað öðruvísi en þú átt að
þér?“
„Það er alit í lagi með mig“,
svaraði Ása frekar spunastutt.
„Jæja, það er gott að heyra/‘.
Bróðrinn brosti til hennar, og
eftir það þögðu þau bæði meðan
á máltíðinni stóð.
Tíminn var í senn lengi og
fljótur að líða. Því nær sem
kvöldið kom, því meira kveið
hún því, sem ekki varð umflúið.
Og þegar hún loks hafði lokað
búðinni, þaut hún inn á herbergi
sitt, læsti að sér og fleygði sér
á grúfu í rúmið sitt. „Ég get það
ekki — get það ekki — get það
ekki!“ hvíslaði hún niður í kodd-
ann, og það var ekki í röddinni.
- - Henni þótti vænt um Sigtrygg
Háfells og hún vildi ógjarnan
missa hann sem vin. En að gift-
ast honum, vera kona hans allt
iífið til elliára, þar til dauðinn
aðskildi þau — það var hræði-
leg tilhugsun!
„Hvers vegna — hvers vegna
er það s.vona hræðilegt?“ spurði
hún sjálfa sig í hálfum hljóðum.
„Ég hef í rauninni ekkert á móti
því að kyssa hann, og mér leið
vel, þegar ég sat við hliðina á
honum — hvað er það þá? Er
ég bara svona mikill asni? Er
ég kannski ekki einu sinni nor-
mal kvenmaður? Hvað gengur að
mér? Þetta er ágætis maður í
alla staði, myndarlegur, hraust-
ur, hreinn og beinn, hefur góða
framkomu og er oft skemmti-
legur —; hvers óska ég meir?
Ég hlýt bara að vera eitthvað
skrítin. — Segjum nú að þetta
væri einhver annar — en hver?
Gæti ég hugsað mér að giftast
einhverjum öðrum — til dæmis
honum Herjólfi B. Hanssyni?/*
Það setti að henni krampakennd-
an hlátur við tilhugsunina, sem
endaði með því að augu hennar
fylltust tárum. „Eða þá honum
Bergi?“ hélt hún áfram.
í sam bili losnaði gráturinn,
sem hafði verið að brjótast um
í brjósti hennar alla þessa daga,
síðan hún kom heim. Hún grúfði
sig niður í koddann, og grét sárt
og lengi, með þungum ekka. Það
var ósköp gott, það var blátt á-
fram sæla. Og meðan hún grét,
var sem heiðskýr morgunn tæki
að ljóma yfir huga hennar. Það
hreint og beint söng og ómaði
gegnum hana alla: Já! Bergi
Þorsteinssyni gæti hún vel hugs-
að sér að giftast! Bergi Þorsteins-
syni vildi hún giftast! Bergur
Þorsteinsson var eini maðurinn
í öllum heiminum, sem hún gat
hugsað sér að giftast! En — hann
var bezti vinur Sigtryggs Há-
fells! Og að nýju setti að henni
þungan grát.
Loks var sem eitthvað tæki að
hvísla í eyrað á henni: Hann fer
að koma, hann getur komið á
hverri stundu,' þú verður að taka
ákvörðun strax! Og skyndilega
þaut hún á fætur, strauk fram-
an úr sér tárin, púðraði á sér
nefið, setti ofurlítinnn lit á var-
irnar, snaraðist í kápu og þaut
fram í stofu til móður sinnar.
Hún tók um hálsinn á spá-
konunni, lagði vanga sinn við
vanga hennar og hvíslaði: „Segðu
honum Sigtryggi, þegar hann
kemur, að ég biðji hann að fyrir-
gefa mér — en ég geti það ekki,
geti ekki gifst honum! Biddu
hann að reyna að fyrirgefa okkur
Bergi“.
f sömu andrá var hún horfin,
spákonan heyrði hurðina skella
á eftir henni, glamrið í skóhæl-
unum hennar á stéttinni og síð-
an ekkert meir.
En Ása Sigurlinnadóttir hljóp
sem leið lá niður á næstu bif-
reiðastöð og pantaði bíl. Bílstjór-
inn hélt að hún væri kennd, því
að hún talaði svo hratt og var
svo undarleg á svipinn.
„Upp að Reykjum í Mosfells-
sveit!“ sagði hún andstutt af á-
kafanum. „Akið eins hratt og
þér getði — stanzið við bílið hans
Bergs Þorsteinssonar!“
Kvöldið var unaðslegt, eilítil
skýjadrög yfir Snæfellsnesi,
sólin var vesturhallt yfir jökl-
inum og átti langa leið ófarna í
næturstað, speglar Faxaflóans ó-
brotnir og lítilsháttar hillingar
við hafsbrún í vestrinu.
Bergur garðyrkjumaður hafði
lokið starfi sínu og labbaði nú
í hægðum sínum upp hæðina fyr-
ir ofan býlið. Efst uppi settist
hann á stein og tók að horfa vest-
uryfir. Svipur hans var rósamur
að vanda, en í augunum ofurlít-
ill skuggi af hryggð. Hann sá
ekki bílinn er stöðvaðist við hlið-
ið hans, sá heldur ekki í fyrstu
stúlkuna, er gekk hratt upp
brekkuna til móts við hann. Hún
átti bara nokkur skref ófarin
til hans þegar hann varð henn-
ar var. Þau horfðu hvort á ann-
að litla stund, og ljóminn í aug-
um þeirra beggja sagði allt, er
segja þurfti, sagði miklu meir
en nokkur orð geta túlkað.
XXXII.
Þegar Lóa Dalberg opnaði dyr
sínar fyrir Sigtryggi Háfells, sá
hann enn einu sinni það sam-
bland af undrun, angurværð og
tærum hreinleika, er auðkenndi
svip þessarar stúlku, þegar hún-
Framhald á bls. 52.
VIKAN 48. tbl. — 21