Vikan - 29.11.1963, Blaðsíða 22

Það var mollulegur vordagur, og
hitinn var allt í einu orðinn eins
og um mitt sumar Sólin hellti
brennheitum geislum yfir garða og
götur. — Flegg og vinum hans
fannst þeir vera að kafna í þykkum
vetrarfötunum. Nýútsprungið lauf-
ið var svo skærgrænt, að glýju sló
á augu þeirra, loftið virtist næstum
klístrugt af sterkum ilmi brumsins.
Frosnar vetrartilfinningar byrjuðu
að þiðna — stúlkurnar kvörtuðu
um höfuðverk — og hugsanirnar
urðu eirðarlausar og óþægilegar
eins og ullarfötin við húðina. Þau
höfðu gengið út úr skemmtigarð-
inum gegnum hlið á bakhliðinni
og út í borgarhluta með þröngum
götum.
Húsin voru gömul og lítil, nokkur
þeirra komin að hruni, göturnar
stuttar og steinlagðar, gangstéttarn-
ar mjóar, en benzíntankur og nokkr-
ar tóbaksbúðir gáfu umhverfinu
svolítinn lit — þetta var jaðar iðn-
aðarhverfis lengra í burtu. f fyrstu
var eins og þöglar og auðar göturn-
ar veittu þeim meiri hvíld en
skemmtigarðurinn, en brátt varð
loftið, mettað af tígulsteinsryki,
skrælnuð steinþrepin og allur
þurrkurinn óþolandi. Svo komu þau
út úr húsaþyrpingunni og bak-
grunnurinn opnaðist skyndilega út
að auðu svæði í kringum gamla
gasstöð, sem ekki var lengur í
notkun, og Flegg og vinir hans urðu
því fegnir að sjá aftur grænan lit
á brenninetlum og þistlum, sem uxu
þar innan um járnarusl og tígul-
steinabrot.
Þau gengu út á autt svæðið, stúlk-
urnar tvær og Flegg og tveir aðrir
piltar, og brátt voru þau komin að
gasgeyminum. Hann var eina heila
byggingin innan um rústirnar í
kring, og hann gnæfði hátt yfir öll
hús í margra metra fjarlægð. Þau
fóru að kasta tígulsteinum á ryðg-
aðar hliðar hans
Ryðið flagnaði af í stórum flög-
um og það buldi drungalega í járn-
inu. Flegg, sem langaði til að ganga
í augun, á dökkhærðu stúlkunni,
byrjaði að kasta steinum hærra en
hinir. Hann kastaði þeim líka í boga,
til að sýna að hann þekkti dálítið
til handsprengjukasta og reyndi að
láta einkennisbúninginn, sem hann
aldrei hafði átt eða búizt, varpa
ljóma á sig. Hann fann að stúlkan
horfði á axlir hans og rétti um
leið úr þeim. Hún var með svört
augu, óskyggð undir stuttum, gal-
opnum augnalokum, snör eins og
22 — VIKAN 48. tbl.
stráksaugu; varirnar náðu varla yfir stórar
og óreglulegar tennumar, svo að venjulega
virtist hún vera brosandi; hún hrukkaði
ennið sífellt. — Flegg líkaði vel við alvar-
legan og hugsandi svip hennar. Yfirleitt virt-
ist hún vera alvarleg stúlka, sem kynni að
meta duglegan mann. Nú hnyklaði hún
augnabrúnirnar og hrópaði:
-— En ef þú getur ekki klifrað jafn hátt
og þú kastar!
Nú hófust alls konar ertingar og ögranir,
sem í byrjun eru meinlaust gaman, en geta
orðið að þrjózkufullum æsingi, ef tekið er
alvarlega.
— Það liggur í augum uppi, að hann get-
ur það ekki, hann getur ekki klifrað hæð
sína! öskraði þriðji pilturinn.
Flegg sneri sér þóttalega frá honum og
sá þá, að stúlkan endurtók ögrunina og hló
og benti upp eftir geyminum. Öllum leið
orðið illa. Svo kallaði þriðji pilturinn strax
aftur:
— Það liggur í augum uppi að hann getur
það ekki, fjárinn hafi það!
Flegg hafði svarað:
— Get hæglega klifrað hvert sem vera
skal.
Það hafði stúlkan sagt:
— Klifraðu þá upp á gasgeyminn.
Og hann hafði svarað:
—• Ekkert er auðveldara.
Stúlkan hélt áfram, eins og það væri henni
óviðráðanlegt, og nú -kom hún allt í einu
fram með þá uppástungu, sem gerði þetta
allt að alvöru.
— Nú, klifraðu þá upp! Hérna, hnýttu
vasaklútnum mínum á toppinn! Dragðu
fána minn að hún þarna uppi!
Hingað til, og jafnvel ennþá, hafði Flegg
verið undankomu auðið. Honum datt í hug,
að hann gæti slegið þessu öllu frá sér með
hlátri, eins og hverju öðru gamni, en andlit
stúlkunnar var móðursjúkt af æsingu — hún
reri fram og aftur og klappaði saman hönd-
unum — og þetta gerði Flegg ringlaðan.
Hann fór að stama í leit að réttum orðum,
en gat ekki fundið þau. Hann mátti ekki
láta þau verða vör við hikið. Þess vegna
sagði hann: Þá er að leggja á brattann! Og
svo sneri hann sér að gasgeyminum.
Þegar á allt var litið var hann ekki svo
ýkjahár. Þetta gat varla talizt með hærri
gasgeymum, pallurinn efst uppi var í svip-
aðri hæð og þakrennan á fimm eða sex
hæða húsi. Hingað til hafði Flegg séð geym-
inn sem hrúgu af járnarusli, en nú birtist
honum hvert smáatriði í skörpu Ijósi. Hann
athugaði hann gaumgæfilega, stærðina og
hve öruggur hann gæti talizt, skoðaði brúnar
og ryðgaðar járnplöturnar, dældirnar hér og
þar og rimlastigana, sem læstu sig upp eftir
rauðum járnhliðunum.
Stigarnir voru tveir, annar var ekkert ann-
að en þrep, sem lágu lóðrétt upp hliðina,
aðeins fest með klossum á endunum, og svo
hinn, sem lá eins og krákustígur og hafði hand-
fang við aðra hliðina. Sá hlaut að hafa verið
settur síðar í stað lóðrétta rimlastigans, sem var
óþarflega erfiður uppgöngu, enda sást að hann
var ekki lengur notaður, því að neðstu fimm
eða sex metrarnir voru brotnir frá. Það var
augsjáanlega verið að mála geyminn, því að
laus stigi stóð upp með veggnum að lóðrétta
rimlastiganum og náði að neðri enda hans. Flegg
rannsakaði í skyndi hvort tréstiginn stæði ör-
uggur á jörðinni, leit svo á efri enda hans —-
og síðan á rimlastigann alla leið upp og reyndi
að koma auga á hvort rimlarnir væru nokkurs
staðar ónýtir.
Meðan hann renndi augunum yfir þetta allt
saman, hélt hann áfram að færa sig nær geym-
inum. Hann var neyddur til þess, og þótt hann
með vilja gengi mjög hægt til þess að sýnast
áhyggjulaus, visái hann að hann mátti ekki hika.
Piltarnir tveir og stúlkan hans hrópuðu eggj-
unarorð bak við hann. Hin stúlkan hafði allan
tímann þangað, hún var þegar orðin hrædd og
henni fannst sökin vera sín — þó að hún hefði
ekkert gért til þess og ekki sagt orð. Nú tuggði
hún tyggigúmmí af mikilli ástríðu, en það kom
í veg fyrir að kjálkarnir færu að titra.
Allt í einu urðu hrópin hærri og æstari. Flegg
hafði aðeins beygt á leið að krákustiganum.
— Hvað hugsarðu þér? Þú ætlar þó ekki upp
þessi barnalega auðveldu þrep?
Flegg beygði aftur það litla sem því nam
að leið hans lægi beint að lóðrétta stiganum.
— Hver hefur hugsað sér að fara upp hinn
stigann? öskraði hann.
Bak við hann glumdu köllin enn við.
Nú gerði Flegg sér loks Ijóst, að hér varð
engrar undankomu auðið. Hann varð að klifra
upp eftir gasgeyminum eftir lóðrétta rimlastig-
anum. Þegar þessu var nú slegið föstu, hvarf
honum allur ótti. Hann rétti úr bakinu og fannst
nú allt í einu að þetta væri ekki svo stórkost-
leg raun. Þegar allt kemur til alls, er þetta
alls ekki svo hátt. Þetta er ekkert til að vera
hræddur við. Á hverjum einasta degi fara
hundruð manna upp slíka rimlastiga og enginn
þeirra dettur, stigamir eru sjálfsagt eins vand-
lega gerðir og húsin? Innra með sér fór hann
að hlæja að því, hve hræddur hann hafði ver-
ið áðan. Nú hljóp líka stúlkan fram með vasa-
klútinn og rétti honum. Þegar augu hennar
kipruðust saman í brosi, sá hann að brosið var
ekki lengur illkvitnislegt og háðslegt, heldur
blíðlega með votti af uppörvun og jafnvel að-
dáun.
— Hér er fáninn, sagði hún. Svo bætti hún
við: — Heyrðu — þú þarft reyndar ekki að
gera þetta. Ég trúi þér samt.
En þetta kom of seint. Flegg hafði ákveðið
að klifra upp, það var þegar orðin staðreynd
og hann fann orðið til eggjandi hita sigursins.
Hann tók við vasaklútnum, kastaði fingurkossi
til stúlkunnar og hljóp upp neðstu þrep stigans.
Málarastiginn stóð með þægilegum halla, en
engu að síður var Flegg ekki kominn hærra
en um þrjá metra, — svipað og efri glugga-
Framhald á bls. 34.