Vikan - 29.11.1963, Blaðsíða 34

■hgttftJMfe
ÉitÍPPlv ^
:; \ \>
|ÉÉlSraN
f(꤃<
á|ll||l|
ÍfflIPI WW$*
^0mmm %-f-Wí
MHffiÍÍÍ^
lllllllálik 'íéMy
mmmm
P$M^MWWí&.
mMymmsm
'pMMM,
W^gMUi
Nú er rétti tíniiitn
FRAKKAR * HRTTRR
ORVALSVORUR
til að kaupa hátíðafötin
Nýjustu sniðin - Beztu efnin
Giæsilegra úrval en nokkru
sinni fyrr.
* PEYSUR SKYRTUR
LÓÐRÉTTI
RIMLASTIGINN
FRAMHALD AF BLS. 22.
karir.ur á fyrstu hæð húss —
þegar hann fór sér hægar, hætti
að hlaupa, tók fastar í rimlana
fyrir ofan sig og setti fæturna
varlegar á ósýnilega rimlana fvr-
ir neðan. Þó að hann væri ekki
enh farinn að sjá, hve langt hann
var frá jörðinni, fann hann það
ósjálfrátt að hann var kominn úr
eðlilegri hæð og að milli hans
og jarðarinnar, sem fjarlægðist
smátt og smátt, var nú ekkert
annað en veikbyggðar trétröpp-
ur. Honum fannst hann ekki
hafa neitt stöðugt til að halda
sér að, en þó hefði hann aiveg
eins getað staðið á neðsta þrepi
stigans hvað því viðvék, að hann
horfði á járnplöturnar fyrir
framan sig, eins og hann hafði
gera í upphafi. Þessi hæðartil-
finning varð svo sterk, að hann
átti fullt í fangi með að halda
jafnvæginu og hver vöðvi líkam-
ans var óeðlilega strengdur.
Þetta var ekki óþægileg tilfinn-
ing, þvert á móti naut hann þess
að glím,a við að hafa vald á
hverri hreyfingu. Hann fetaði sig
með jöfnum hraða að efsta þrepi
tréstigans og var nú kominn að
járnrimlunum.
Hér hafði Flegg stanzað andar-
tak. Hann hallaði hnjánum að
síðustu þrepum tréstigans, sem
nú virtist svo öruggur og þægi-
legur, og greip með báðum hönd-
um um járnstengurnar, sem lágu
lóðrétt upp sítt hvorum megin.
Hnén hvíldu notalega við hlý-
legan viðinn, en hendurnar
þreifuðu á köldu og hörðu járn-
inu. Ryðið molnaði af og þyrlað-
ist í rauðum mekki í kringum
hann; stór skella losnaði og datt
niður á andlit hans, þegar hann
leit upp. Hann ætlaði að þurrka
hana burt, en honum til undr-
unar varð sú ákvörðun að lúta í
læ^ra halda fyrir því ógnarafli,
sem hélt höndum hans föstum
við járnstengurnar. Höndin var
eins og blýföst við járnið og
hann varð að hrista af sér ryð-
flöguna með því að kasta t;l
höfðinu. Meira að segja þessi
litla hreyfing var nærri búin að
koma honum úr jafnvægi og
ma?i hans kipptist saman af
hræðslu. Hann þrýsti hnjánum
fastar að viðnum, og þótt ha.nn
þvingaði sjálfan sig til að hlæja
að þessari skyndilegu hræðslu,
svo að hann næði aftur nokkru
jafnvægi, þá vildu hnén ekki
sleppa taki sínu á viðnum, þau
hrópuðu á öryggi. Allt þetta
hafði ekki tekið nema örstutta
stund og nú tók hann föstu taki
um járnkrókana og fann að þeir
sátu tryggilega fastir.
Að neðan heyrðust strjál hróp
drengjanna.En stúlkan var hætt
að kalla — að öllum líkindum
horfði hún á hvert skref hans
með aðdáun. Hann sá aftur fyrir
sér þegar hún hrukkaði ennið og
gerði stút á munninn, og við það
jókst honum kraftur og hann tók
fastar í slána. En nú fannst hon-
um köllin fara að verða einkenni-
lega ógréinileg, eins og þau
kæmu úr fjarlægð. Hann vissi
ekki hvers vegna, en í þessari
hæð vaf hann kominn upp í
kaldara loft og nú fann hann
fyrst léttan andvara. Hann leit
niður. Félagar hans virtust ein-
kennilega litlir. Það var eins og
líkamar þeirra væru horfnir og
aðeins andlitin, sem horfðu upp,
væru eftir. Hann langaði til að
veifa til þess að sýna kæruleysi
sitt, en fann sér til vonbrigða,
að hendur hans neituðu að sleppa
taki sínu. Hann sneri sér aftur
að þrepunum, og nú hvarf bros-
ið af vörum hans.
Hann kyngdi munnvatmnu
og hélt áfram að fikra sig hægt
upp á við. Hann var kominn upp
tíu rimla í járnstiganum, þegar
hendurnar fóru að verða rakar,
og þá fann hann skyndilega, að
hann var dauðhræddur. Hræðsl-
an hafði ekki komið yfir hann
smám saman, heldur allt í einu
og ofsalega. Hann gat ekki lokað
augunum fyrir því lengur, allur
líkami hans játaði það. Hendurn-
ar gripu um teinana með
krampakenndu taki, þær voru
svo krepptar, að þær titruðu, eins
og taugarnar í þeim hefðu verið
svo lengi strengdar að loks hefðu
þær brostið. Fæturnir stigu ekki
lengur rólega á rimlana, heldur
þreifuðu sig hræðslulega eftir
þeim og svo var eins og þeir
límdust við járnið. Á þennan hátt
missti líkaminn mikið af jafn-
vægi sínu; taugarnar og vöðv-
arnir í þessum tveimur fótum og
tveimur höndum virtust vinna
óháðar hvort öðru, hreyfingarn-
ar voru ekki lengur í samræmi
við hreyfingar líkamans, heldur
einhverjir ólögulegir kippir eins
og frá vansköpuðum limum.
Stutta stund stóð honum ljós-
lifandi fyrir hugskotsjónum
kvöldstund í barnaherberginu
endur fyrir löngu. Hann hafði
vaknað og séð, að gluggarnir
voru uppljómaðir, eins og þeir
endurköstuðu einhverju af kaldri
birtu mánans. En þeir lýstu ekki
aðeins af birtu, heldur af ein-
hverri víðáttu. Gluggarúðurnar
virtust spegla eilífðina. Hann
hafði klifrað upp úr rúminu og
upp í stól, sem stóð við glugg-
ann. Úti fyrir var víðáttan og
ekkert annað, endalaus geimur;
en samt var þetta ekki óeðlilegt,
því að rökrétt hugsun hans hafði
brátt sett vissa mynd á þennan
óhugsandi óendanleika — hann
hafði gert hann að óendanlegu
vatni. Undarlegur, kyrr vatns-
flötur svo langt sem augað eygði.
— V I K A N 48. tbl.