Vikan - 29.11.1963, Blaðsíða 47

fara út úr herberginu og loka
hurðinni, og hún fann einmitt
þessa þægilegu tilfinningu, þegar
svefninn er að ná tökum á lík-
amanum, þegar orðið kom aftur,
eins og það hefði verið hrópað
í eyrað á henni:
Drepa!
Einhver féll, hné hljóðlaust til
jarðar. Hurð var skellt.
Hún fékk hjartslátt af skelf-
ingu eins og áður, og hún vissi,
að hún yrði að flýja, forða sér.
Hún opnaði augun snögglega og
litaðist um, en rauður sársaukinn
nísti brjóst hennar. Svo sá hún
herbergið greinilega, og þegar
henni skildist, hvar hún var, lok-
aði hún augunum aftur. Jafn-
skjótt virtist henni, að hún svifi
í lausu lofti, og hún vissi, að hún
var að sofna.
Þrettándi kafli.
Eftir tveggja daga kyrrð og
hvíld leið Blanche miklu betur.
Hið raunverulega var farið að
greinast frá hinu óraunverulega.
Jane hafði löngum setið hjá
henni þessa tvo daga. Stundum
hafði herbergið virzt fullt af
kveinstöfum hennar. Hún var
haldin þvílíkri iðrun, að Blanche
skildi það naumast. Og Jane
sinnti henni af þvílíkri um-
hyggju, að Bianche undraðist
það.
Blanche lagði handleggina á
rúmið beggja vegna við sig og
reyndi að lyfta sér og setjast
upp, en henni tókst það ekki.
Hun hafði ekki þrek til þess.
Þá gerði hún aðra tilraun, með
því að seilast eftir lyftistönginni
fyrir ofan rúmið, en það bar
að sama brunni. Hún hafði enn
ekki þrek til þess. Hún yrði
sennilega að bíða í einn eða tvo
daga.
Henni kom í hug að hringja
bjöllunni, til að fá Jane til að
koma upp, en svo kom einhver
einkennileg tilfinning yfir hana,
og hún hætti við þetta. Hún lá
andartak og hugleiddi, hvað
hafði fengið hana til að hætta
við þetta. Hún reyndi að rifja það
upp en gat það ekki. Það var enn
svo margt, sem hún gat ekki
munað. En svo afréð hún að láta
þetta allt lönd og leið. Það var
fyrir mestu, að nú var það versta
að baki. Jane var ekki reið leng-
ur og hún var hætt að drekka.
Nú mundi allt verða eins og áður.
En samt var eitthvað að narta
í hana, einhver kvíði, sem hún
þurfti endilega að átta sig á. Það
var eitthvað... Nú heyrði hún
hljóð, og þegar hún leit við, sá
hún Jane koma inn með morg-
unverðinn á bakka. Henni skild-
ist með undrun, að hún hafði
hugsað svo ákaft, að hún hafði
ekki heyrt fótatak systur sinnar.
Einhver spenna náði tökum á
Blanche, þegar hún kom auga á
matarbakkann, en hún neyddi
sjálfa sig til að vera róleg. Svo
sá hún, að Jane var heldur hrein-
legri en venjulega. Hún var ekki
í sóðalegum fötum eins og venju-
lega, hafði greitt hár sitt og þveg-
ið, og hún var jafnvel óeðlilega
róleg. Þegar hún hafði látið
bakkann á borðið og tekið dúk-
inn af honum, sá Blanche, að á
honum var venjulegur morgun-
verður.
„Þú ert betri?“ sagði Jane og
forðaðist að horfast í augu við
Blanche.
Blanche kinkaði kolli. „Já.“
Jane hjálpaði henni til að setj-
ast upp, en að því búnu færði
hún hana í slopp. Þegar því var
lokið, fór hún fram í baðherberg-
ið, tók þar votan klút og þó
Blanche í framan. Þegar hún
hafði látið matarbakkann hjá
Blanche, gekk hún til dyra, nam
þá staðar og leit við.
„Ég kem aftur, þegar þú verð-
ur búin — til að taka til.“
Blanche kinkaði kolli. „Þakka
þér, Jane.“
„Það gleður mig, að þér skuli
líða betur.“
Blanche horfði á eftir Jane,
þegar hún fór út úr herberginu,
og hún var í senn áhyggjufull og
hugsi á svip. Henni fannst Jane
óeðlileg í framkomu í alla staði.
Sakleysissvipurinn og látleysið
virtust uppgerð. En Blanche hug-
leiddi þetta ekki frekar, heldur
tók til matar síns. Jane kom aft-
ur hálfri stundu síðar, til að taka
til í herberginu, og þá mundi
Blanche eftir því, að hún hafði
ætlað að biðja hana að draga
frá gluggunum. En hún hafði að-
eins nefnt nafn Jane, þegar henni
varð litið fram á ganginn gegn-
um dyrnar og' sá blettinn á gólf-
ábreiðunni þar. Þá mátti hún
ekki mæla frekar.
„Já?“ spurði Jane og sneri við
í dyragættinni. „Hvað er það?
Hvað er það-“
Blanche hafði lamazt svo við
að sjá blettinn á gólfábreiðunni.
að hún mátti ekki mæla. Það,
sem leynzt hafði í undirvitund
hannar, kom nú allt í einu upp á
yfirborðið, og hún sá liðinn at-
burð í skæru ljósi. Reiðilegar
raddir heyrðust, svo var hurð
hrundið upp, og einhver birtist í
dyragættinni. Svo sást þar önnur
vera, sem hélt einhverju í hend-
inni, lyfti því og sló því harka-
lesa í höfuð hinnar. Það, sem á
eftir gerðist, hafði hún munað
áður.
„Blanche? Hvað er að?“
Blanche neyddi sig til að líta
upp. „Ekkert," sagði hún í
skyndi. Hún gat varla stunið
þessu upp. „Ég — ég fann bara
allt í einu fjrrir svima. Það er
ekkert. Nú er allt í lagi.“
Jane hikaði aðeins í dyragætt-
inni og fór svo leiðar sinnar.
Blanche sat eftir oe stai'ði á
skuggana, og það rifjaðist upp
fyrir henni, hvernig skelfingin
hafði farið um allar taugar henn-
ar eins og organdi, svartir púkar.
Framhald á bls. 55
VIKAN 48. tbl. —