Vikan - 29.11.1963, Blaðsíða 53

honum fyrir síðast og þá ánægju
er ferðalagið norður um land
hafði veitt henni. Hann tók þeg-
ar að ganga um gólf, þöull og
brúnaþungur. Hún settist í sóf-
ann, enn dálítið undrandi, og
ekki laust við hræðslublik í stór-
um, bláum augum hennar. Þeg-
ar henni varð ljóst að ekkert
þýddi að halda uppi samræðum,
gekk hún inn í eldhúskytruna,
sem herberginu fylgdi, og' bjó
til te handa þeim. Hún setti
bakkann á borðið við sófann og
settist aftur.
„Viltu ekki gera svo vel og fá
þér heitan sopa?“ sagði hún.
„Nei," sagði hann og hristi
höfuðið, en tók sig brátt á og
leit á hana. „Jú annars, þakka
þér kærlega fyrir — og fyrir-
gefðu hvað ég er asnalegur“.
Hann settist við hlið hennar
og tók við bol’anum, sem hún
rétti honum. En hann smakkaði
ekki á teinu, og þannig leið enn
löng stund í þögn.
„Þetta verður kalt“, sagði
stúlkan og rödd hennar titraði
eilítið. „Gengur annars nokkuð
að þér, Sigtryggur?/1
Hann hrökk eilítið við, og það
var sem hann vaknaði af draumi.
Þau horfðust í augu stundarkorn,
en svo hristi hann höfuðið. „Það
gengur allur andskotinn að mér!“
sagði hann mæðulega.
„Hvað helzt, góði?“
„Sérðu til — hún Ása —/‘.
Hann þagnaði í miðri setningu
og hristi höfuðið vandaræðalega.
„Meinið er“, hélt hann áfram
hrjúfri röddu, „að ég er ekki al-
veg viss um að ég sé með öllu
viti lengur“.
Þá lagði stúlkan hönd sína
langa og granna á öxl hans og
sagði lágt og blítt: „Þetta lagast,
skaltu sjá, þetta lagast. Hún Ása
neitar þér ekkk*.
„Hún ætlar að svara mér
klukkan níu í kvöld, segja af
eða á“, tautaði hann líkt og við
sjálfan sig. „Og ég er að verða
vitlaus úr óþreyju — sjálfsagt
fæ ég nei? — Og þetta er svo
einkennilegt allt saman - mér
finnst ég vera búinn að vera í
tilhugalífi við hana langa lengi,
og svo - í dag — eða kannski
var það í gær —“. Hann sneri
sér allt í einu hvatskeytlega að
stúikunni, tck utan um hana og
kyssti hana umsvifalaust á
munninn. Hann fann að hún titr-
aði í örmum hans, og í sama bili
glemdi hann öllu: Óróleika sín-
um, Ásu og ást sinni til hennar;
mótþrói stúlkunnar kveikti bál
í blóði hans og hann beygði hana
aftur á bak, lagði hana upp í sóf-
ann og lagðist yfir hana. „Þú
getur róað mig — róað migÚ1
tautaði hann annarlegum rómi.
En hún streittist á móti af öllu
afli sínu. „Nei! — Nei! — Nei!“
sagði hún og það var gráthljóð
í röddinni. „Gerðu þetta ekki,
Sigtryggur ■ - þú veizt ekki hvað
En hann heyrði naumast til
hennar, blóð hans brann, hann
varð að fá þessa stúlku, hvað
sem það kostaði. Og allt í einu
hætti hún að veita mótstöðu,
hætti svo snöggt og algjör-
lega að æðið rann af honum, og
hann vaknaði til meðvitundar
um hvað var að gerast.
„Æ, fyrirgefðu/', sagði hann
felmtraður. „Fyrirgefðu mér Lóa;
ég misst snöggvast vald yfir
mér“.
í sama bili mættust augu
þeirra, hennar full af tárum, op-
in og blá og svipurinn heiður,
hreinn eins og á saklausu barni.
Það var líkt og svalur heiðablær
tæki að leika um enni hans, og
eitthvað gullið snerti hjartað,
eitthvað áður óþekkt, fullt af
fegurð og gleði. „Hvað — ha
— hvað?/‘ stamaði hann bljúgur
eins og drengur sem hefur búist
við refsingu, en fær ástúðlegt
klapp á vangann í staðinn.
„Ég hef aldrei — aldrei faðm-
að karlmann“, sagði hún kjökr-
andi, en röddin var lík svip henn-
ur: hrein og tær af sakleysi.
„Þú hefur — hvaff hefui'ðu
aldrei — aldrei —?“
Nokkur augnablik liðu í djúpri
þögn. Hann horfði í kringum sig
í herberginu, skynjaði hreinleika
þess, hreinleika vistarveru ungr-
ar og óspilltrar stúlku. Svo
kraup hann á kné við sófann og
tók hönd hennar. „Lóa/‘, sagði
hann stamandi. „Viltu reyna að
fyrirgefa mér —- elsku stelpan
mín — ég er fífl og ruddi, sem
ekkert gott á skilið. — En samt
er ég feginn að þetta skyldi koma
fyrir; nú veit ég hver þú ert.
Og nú veit ég líka, ég fann það
alltaf undir niðri að ég var að
gera rangt með Ásu, fann það
eftir að þú komst. — Lóa þú
veizt að ég kann ekki að segja
það sem innifyrir býr hjá mér,
en nú veit ég samt að það ert
þú sem ég elska. Og þúsund
sinnum bið ég þig að fyrirgefa
óþokkaskapinn, þótt ég eigi það
ekki skilið. Og nú skal ég fara“.
Iiann bjóst til að rísa á fætur,
en stúlkan vildi ekki sleppa hönd
hans. „Nei!“ hvíslaði hún veik-
um rómi. „Farðu ekki!/‘ Og er
hann hikaði við, hélt hún áfram:
„Ég veit að það er rangt vegna
hennar Ásu vinkonu minnar, en
eftir það sem þú hefur sagt, get
ég ekki látið þig fara svona frá
mér. Ég var að vona að þú yrð-
ir þess aldrei var — en, hvert
sinn er ég sá þig, fór hjartað
að berjast í brjóstinu á mér. Mér
hefur aldrei þótt vænt um neinn
karlmann nema þig — og kysstu
mig að minnsta kosti áður en
að þú ferð“.
Ástin er sá leyndardómur sem
gerir alla hluti fagra, og henn-
ar vegna hafa Guðirnir enn ekki
yfirgefið þessa svínastíu, sem við
köllum Jörð. Innst inni vitum
við öll að hún er það eina, sem
getur frelsað okkur frá hinu illa;
þess vegna leitum við hennar í
blindni, jafnvel þeir sem efast
um tilveru hennar, og aðeins
snertingin við hana getur veitt
okkur frið.
Það leið löng stund áður en
Lóa og Sigtryggur vöknuðu til
hins svonefnda veruleika. Hún
áttaði sig fyrst, lyfti höfði hans
og leit framan í hann brosandi
„Við verðum að fara til Ásu og
biðja hana fyrirgefningar“, sagði
hún. „Þetta er alveg hræðilegt,
hvernig við höfum farið með
þú gerir!“
AEG
STRAUJÁRNIN
Fást hjá: Júlíusi Björnssyni,
Húsbúnaði - og víða um land.
AEG
BRÆÐURNIR
ORMSSON
Vesturgötu 3
Sími 11467
VIKA'N 48. töl. — gg