Vikan - 29.11.1963, Blaðsíða 56

. ry\ *%©«*■
\$y^°
V <c^°

‘ v/l s ^£$^0

f4,„ . ^4
tk
Metsölubólc o LEOPARDO
um allan heim (Brazilía’ Portúgal)
te c,
(3.
l'eti,
an cj
e°Þa
’ USA
>C?
^ C’

o

V, ^

4
/‘tfö/í
^rj^, 1
6
c?NÍ
»P
wiiMíiaaaiBWKWiaaaMÆVi
%?■
\
öffíí
rsj
öWo
'Pánn)
ALMENNA BÓKAFÉLAGIÐ
Tjarnargötu 16 - Pósthólf 9 - Sími 19707
",45S“
W«si
a^d; H
svip hennar. Hönd greip um
gluggatjöldin, hristi þau ákaft,
svo að þau féllu aftur fyrir
gluggann. Blanche lét fallast á
stólinn, og leitaði æðislega að
stafnum sínum ...
Frú Bates hafði séð einhverju
hvítu bregða fyrir, og þegar hún
gáði betur, tók hún eftir mið-
anum, svo að hún laut niður og
tók hann upp. Henni fannst
barnalegt krot á honum. En um
leið og hún ætlaði að slétta úr
honum og lesa hann,var kallað
til hennar, og Harriett Palmer
kom út úr húsinu og hraðaði
sér til hennar með blað í hendi.
„Hefurðu séð þetta?“ spurði
Harriet og benti á mynd á ann-
ari síðu í blaðinu. „Sjáðu bara!“
Frú Bates starði á myndina.
Hún var af konu, miðaldra konu,
geðslegri en þó ekki fallegri.
En myndin hafði prentazt illa,
og frú Bates fannst, að hún gæti
verið af hverjum sem væri. En
af því að Harriet virti hana svo
ákaft fyrir sér, reyndi hún að
átta sig á, af hvaða konu myndin
væri.
„Sérðu ekki, hver þetta er?“
Frú Bates hristi höfuðið hægt.
„Ég — nei, það held ég ekki.“
Um leið og hún sagði þetta,
kom hún auga á það, sem stóð
undir myndinni, en það var að
kona þessi hefði verið myrt. „Ó,
nei!“ stundi hún eins og tilhugs-
unin ein fyllti hana skelfingu.
„Þetta — þetta er þó ekki ein-
hver, sem við þekkjum?"
„Jú,“ svaraði Harriet. „Líttu
bara á hana. Sérðu það ekki?
Þetta er konan, sem ræsti hjá
Hudson-systrunum. Þarna stend-
ur nafnið —• frú Edna Stitt. Hún
heíur í þrjú ár komið á hverjum
föstudegi hérna upp brekkuna."
Frú Bates áttaði sig nú á
myndinni og kinkaði kolli. „Ægi-
legt,“ sagði hún lágri röddu,
„ægilegt...“
Harriet kinkaði kolli í áttina
til húss Hudson-systra. „Held-
urðu, að þær viti þetta? Lögregl-
an fann líkið í morgun. Það er
sagt, að hún muni hafa verið
myrt fyrir nokkrum dögum.“
Frú Bates hristi höfuðið. Henni
fannst allt í einu, að henni væri
svo kalt innvortis. Það var erfitt
að trúa því, að fólk kæmi þannig
fram hvert við annað.
„Ég veit það ekki,“ sagði hún
ógreinilega.
„Ég hef aldrei tekið eftir því,
hvort þær fá árdegisblöðin eða
ekki.“ Harriet leit aftur á blaðið.
„En hvað þetta er annars ein-
kennilegt? Hún var ekkja, vesa-
lingurinn.“
Frú Bates skellti í góm og leit
um leið á hús Hudson-systra. Það
var einkennilegt, en hún hafði
á tilfinningunni, að glugginn
uppi á Ioftinu hefði verið opinn
rétt áður. En nú var hann lokað-
ur.
„Hvað er að?“ spurði Harriet.
Frú Bates litaðist um. „Ekk-
ert,“ svaraði hún. „Ekkert!“ Hún
neyddi sig til að brosa. „Komdu
inn fyrir. Við skulum fá okkur
tesopa. Það er dálítið kalt.“
Harriet kinkaði kolli, og þær
gengu saman inn í húsið. Um leið
mundi frú Bates eftir miðanum,
sem að hún hafði fundið úti í
garðinum og hún hélt enn í hend-
inni. Hún kriplaði hann saman
og stakk honum í vasann, um
leið og þær gengu inn í ’húsið.
Fjórtándi kafli.
Hún stóð frammi fyrir spegla-
veggnum, rétt hjá gluggunum,
þar sem birtan var skærust og
virti sjálfa sig fyrir sér með
nokkrum áhyggjusvip. Svo þok-
aði hún sér heldur í skuggann,
af því að hún var hrædd við
myndina af sjálfri sér. Allt í einu
sneri hún sér undan með hárri
stunu. Hún gerði sér nú grein
fyrir því, að morgundagurinn,
er geymdi þá Jane Hudson, sem
hún hafði alltaf hzldið, hún
væri í rauninni, mundi aldrei
renna upp. Allir komandi dag-
ar mundu geyma skelfinguna,
sem gerzt hafði í fortíðinni. Jane
lyfti hendinni hægt og strauk
bólgna blettinn, þar sem Blanche
hafði slegið hana með stafnum.
Svo fylltu tár augu hennar og
hrundu niður vanga hennar.
Hún hafði ekki verið með öll-
um mjalla. Það var henni nú
Ijóst. Hún hafði lifað í heimi
fjarri veruleikanum. En þegar
henni skildist til fullnustu, að
hún hafði orðið manns bani,
váknaði hún til veruleikans.
Þetta gæti ekki gengið þannig
til lengdar. Sá tími mundi koma,
þegar hún mundi neyðast til að
horfast í augu við veruleikann.
En hún þoldi það ekki nú, ekki
í dag. En hvað átti hún annars
að gera varðandi Blanche? Hún
gæti ekki varðveitt frelsi sitt,
án þess að skerða frelsi Blanche.
Ef hún gæti aðeins fengið
Blanche til að skilja það; ef hún
gæti aðeins komið henni í skihi
ing um, að hættan væri liðin hjá,
að nú væri aðeins að bíða þol-
inmóð. . . .
Iíún fór út úr stofunni, gekk
fram í eldhús og settist þar á
stól. Hún tók pappírspentudúk
og strauk tárin af au'Uim sér.
Hún litaðist um döpur í bragði.
Það hafði allt í einu orðið mjög
mikilvægt í hennar augum, að
allt væri í röð og reglu í hús-
inu. Það var eins og hún gæti
með því móti losað sig við glund-
roðann sem ríkti í sálu hennar.
Samt varð henni litið aftur og
aftur í áttina til skápsins með
áfenginu. Það voru tvær flöskur
þar, tvær fullar þriggja pela
flöskur, alveg nýjar, óopnaðar.
Hún leit á skjálfandi hendur
sínar. Hún hafði ekki bragðað
í hverjum mánuði.
gg — VIKAN 48. tbl.