Vikan - 12.12.1963, Blaðsíða 30
þegar hún leit á Jane, fann hún
aðeins fyrir meðaumkun og
iðrun.
„Jane — Jane, hlustaðu á mig“,
sagði hún. „Jane, þetta gerðist
ekki, eins og þú héizt -— kvöld-
ið sem slysið varð“. Svo sagði
hún henni alla söguna. „Á leið-
inni heim sofnaðir þú undir
stýrinu. Mér tókst að stöðva bíl-
inn og skipta um sæti við þig.
Þegar við vorum komnar að hlið-
inu, vakti ég þig og sagði þér
að fara ut til að opna það. Ég
var reið við þig, tog þegar ég
sá þig standa þar í birtunni frá
ljósunum, og reyna að opna hlið-
ið — þá fylltist ég svo miklu
hatri allt í einu . . .“
Jane mótmælti skjálfandi
röddu: Nei, Blanche, ekki . . .“
,,Þú mundir það, var það ekki?
Gömlu kvikmyndirnar rifjuðu
það upp fyrir þér“.
„Nei. Ég — já — ég býst við
að þær hafi gert það upp á síð-
kastið . . . Það hefur komið fyr-
ir, að mér hefur fundizt, að ég
myndi þetta. Þú hefur alltaf hat-
að mig — ég hefi vitað það . .
„Já, það hefi ég gert. Þegar
ég var barn, mátti ég sífellt þola
það, að allt snerist um þig. Ég
átti þér allt að þakka . .
„Þegar ég var svo ráðin hjá
kvikmyndaverinu, setti ég
ákvæði um þig í samninginn til
að hefna mín á þér . . . En nótt-
ina forðum, þegar ég sá þig í birt-
unni frá bílljósunum, réði ég
allt í einu ekki við mig og steig
bara á benzínið. Bíllinn tók
stökk áfram, og þá leizt þú um
öxl, og það var óskaplegur
skelfingarsvipur á andlitinu á
þér. Þú hörfaðir til hliðar og
datzt, og hvarfst út í myrkrið.
Svo skall bíllinn á hliðinu . . .
Þegar allt var um garð gengið
og ég vissi, að ég var meidd,
af því ég datt út úr bílnum,
hrópaði ég til þín, en þú varst
horfin . . . Einhvern veginn
tókst mér að ná í hjálp, en þeg-
ar þú mundir ekkert, og ég
frétti, hvað menn héldu um
þetta, ákvað ég að segja ekki
sannleikann. Ég eyðilagði lif
þitt, Jane, ég á sök á öllu því
illa, sem fyrir þig hefur komið.
Það er líka mér að kenna þetta
með hana frú Stitt. Ég er hin
seka.“
Hún beið eftir svari en fékk
það ekki. „Fyrirgefðu mér,
Jane . . .“ Hvort sem það var
hugarburður hennar eða ekki,
þá virtist hönd snerta hönd henn-
ar létt, vingjarnlega.
Jane bar símtólið að eyranu,
um leið og hún leit gegnum gler-
vegg símaklefans á mannfjöld-
ann á baðströndinni. Hún mátti
ekki hugsa, því að þegar hún
gerði það, varð hún alveg rugl-
uð og hrædd. Það hafði tekið
hana lengri tíma en hún hafði
gert ráð fyrir að finna símann,
og nú grét hún næstum af óþol-
inmæði, meðan hún beið eftir
sambandinu. Það var svo lítill
tími til stefnu. Hversvegna flýttu
menn sér ekki?
„Lögreglustöðin", sagði dimm
rödd allt í einu í símanum.
Jane lagði höndina á brjóstið,
eins og hún fyndi þar fyrir sárs-
auka. „Halló“ sagði hún skrækri
röddu. „Þetta er Jane Hudson.
Ég hringi til að segja yður . . .“
„Viljið þér gjöra svo vel að
endurtaka nafnið? Og segið mér
líka heimilsfangið".
„Nei“, svaraði Jane og hristi
höfuðið, „nei, þér skiljið þetta
ekki. Ég er Jane Hudson — syst-
ir Blanche Hudson. Hlustið þér
á mig —- systir mín er mjög,
mjög veik - og við erum niðri
við sjóninn . . .“
„Bíðið andartak“, sagði rödd-
in, og var nú mikið niðri fyrir.
„Eruð þér systir Blanche Hud-
son?“
„Rétt, og Blanche er ógurlega
veik. Þér verðið að koma strax
með lækni. Og leyfið mér að
segja yður, hvar þér eigið að
finna hana — af því ég — ég
get ekki verið hjá henni . . .“
Allt í einu tók hún eftir þrem
mönnum fyrir utan klefann
tveim lögregluþjónum og ung-
um manni með gleraugu — svo
að hún þagnaði. Hún sat hreyf-
ingarlaus, og tók ekki eftir því,
að símatólið datt úr hendi henn-
ar. Annar lögregluþjónninn opn-
aði símaklefann, og lagði síma-
tólið á sinn stað.
,.Er þetta konan?“ spurði hann.
Ungi maðurinn kinkaði kolli og
lögregluþjónninn sneri sér þá
að henni og sagði: ..Eruð þér
ungfrú Jane Hudson?“
Jane starði á hendurnar á sér,
og kinkaði kolli án þess að líta
upp.
„Ungfrú Hudson, ég er hrædd-
ur um, að við verðum að taka
yður með okkur. Það hefur ver-
ið leitað að yður og systur yðar
frá því í gærkvöldi“. Rödd hans
var svo vinsamleg, að Jane hvarf
allur ótti. Svo tók hún eftir, sér
til undrunar, að hún var að gráta.
„Mér þykir fyrir þessu“. sagði
lögreglumaðurinn. Hann tók
undir handlegginn á henni til
að styðja hana. „Segið mér, hvar
systir yðar er, ungfrú Hudson?
Er hún hérna niðri við sjóinn
ásamt yður?“
Jane reyndi að hugsa, skil.ia
það. sem maðurinn sagði við
hana. Það var mikilvæet, að hún
skildi allt. En hún hafði svo
mikinn hjartslátt, að henni veitt-
ist þetta erfitt. Hvað mundu þeir
nú gera við hana? saeði hún við
sjálfa sig. Mundu þeir meiða
hana? Mundu þeir drepa hana?
,, . . . Systir yðar, ungfrú Hud-
son“, sagði lögreglumaðurinn og
röddin var nú orðin einbeittari.
„Það mun losa okkur við ýmis-
konar umstang, ef þér segið okk-
ur strax, hvar hún er“.
Jane leit á hann. Hann var
ekki ljótur maður, ekki illmann-
legur á svip. En það var ógern-
ingur að dæma menn af svipn-
um. Stundum voru laglegustu
menn mestu fantar. Blanche var
alltaf svo falleg . . .
,Systir yðar, ungfrú Hud-
son . . sagði lögi-eglumaður-
inn. „Viljið þér sýna okkur, hvar
hún er?“
Jane kinkaði kolli. „Já“, svar-
aði hún og leit svo í áttina að
sjónum. „Hún er þarna niður
frá . . . Hún er veik . . . mjög
veik . . . Við verðum að flýta
okkur!“
Svo gekk hún á ská niður
ströndina og fór eins hratt og
hún gat. Hvarvetna var litið á
hana og förunauta hennar með
forvitni.
„Þér eruð ekki nákvæmlega
viss um, hvar þér sáuð þær,
herra Singer?" sagði annar lög-
reglumaðurinn.
„Ég — nei — aðeins nokkurn
laugavegi 26
sixui 209 70
veginn. Það er ekki gott að átta
sig á því, þegar þoka grúfir yfir
eins og í morgun“.
Annar lögreglumaðurinn tók
um handlegg Jane. Hann hélt
sem snöggvast aftur af henni.
„Eruð þér viss um, að þér vitið,
hvar systir yðar er, ungfrú Hud-
son?“ sagði hann og laut ofan
að henni.
Jane leit undrandi upp. Hvers
30
VIKAN 50. tbl.