Vikan - 26.12.1963, Blaðsíða 12

NÝLIÐI.
Það var 5. júní 1940, þegar
við komum til Laufen, sem er
25 km. fyrir norðaustan Salz-
burg. Tíu dagar voru síðan við
vorum teknir til fanga. Þetta var
endanlegur ákvörðunarstaður
okkar, svo að við stigum úr lest-
inni. Við fyrstu sýn virtist þetta
mjög friðsamlegt þorp, sem reist
var á bökkum Salzach-árinnar,
og þegar við lituðumst um, sáum
við stóra og virðulega byggingu,
sem minnti í senn á miðalda-
kastala og opinbera stofnun. Við
komumst brátt að því, að þetta
var gömul biskupshöll, og þarna
var okkur ætlað að búa.
Við vorum þeir fyrstu, sem
áttu að vera þama, og allt hafði
verið búið undir komu okkar —
gaddavírsgirðingin meira að
segja tilbúin, og verðirnir þvæld-
ust hver fyrir öðrum. Við vorum
látnir fylkja til liðskönnunar, og
svo kom yfirmaður fangabúð-
anna og hélt ræðu til að fagna
okkur. Nú var í fyrsta skipti
leitað vandlega á okkur, og síð-
an vorum við snoðklipptir, þrátt
fyrir hávær mótmæli. Svo var
okkur afhent lít’il alúmíníum-
plata með tölu, Ijósmynd tekin
af hverjum manni, og öllum
hópnum síðan hleypt inn í
gaddavírsgirðinguna. Þar með
vorum við orðnir ósviknir stríðs-
fangar. Patrick Reid, höfuðsmað-
ur í birgðasveitum brezka hers-
ins, var orðinn Kriegsgefagenen-
nummer 257 í Oflag VII C.
— O —
Þann 12. júní bættust 200 nýir
fangar í hópinn, svo að við vor-
um þá orðnir fjögur hundruð
alls. Okkur var sagt, að fanga-
búðirnar gætu rúmað alls 1500
manns. Margir hinna nýkomnu
voru látnir búa í stofunni okk-
ar, nr. 66, og meðal þeirra var
Rupert Barry, höfuðsmaður úr
fótgönguliðinu. Frá því að við
hittumst í fyrsta sinn, ræddum
við um möguleikana á að strjúka.
Hann var að leggja „kapal“
með spilableðlum, sem hann
hafði sjálfur búið til, þegar ég
hitti hann í fyrsta sinn. Ég fylgd-
ist með honum nokkra hríð, og
sagði svo allt í einu upp úr
þurru:
„Ég hef ákveðið að stinga af
innan þriggja mánaða“. Ég hafði
varla sleppt orðinu, þegar ég
undraðist, að ég skyldi snúa mér
þannig til hans.
„Þú ert bjartsýnismaður. Ligg-
ur þér svona mikið á?“
„Ég hef mælt mér mót við
mann um jólin, og ég geri ráð
fyrir að komast heim í tæka tíð,
ef ég sting af í september og
kemst á skip í Gibraltar eða
Lissabon".
„Ég gæti hugsað mér að slást
í för með þér“.
„Eigum við ekki að athuga
allar aðstæður dálítið?"
„Jú, við skulum hefjast handa
strax“.
Ný framhaldssaga
Eftir
PATRIGK REID
Næstu daga röltum við saman
um fangabúðirnar, til að athuga
allar aðstæður. Við athuguðum
möguleikana á að brjótast gegn-
um gaddavírsgirðinguna um-
hverfis fangabúðasvæðið, töluð-
um um, hvort við mundum geta
komizt út, með því að þjóta
eins og örskot út um hliðið, og
ræcldum, hvort við gætum
kannske komizt niður veggina,
en það virtist hreint sjálfsmorð.
Þegar kveikt var á ljósköstur-
unum að kvöldlagi, lögðum við
á minnið, hvar skuggi félli á, og
við athuguðum líka, hvernig
varðmennirnir höguðu göngu-
ferðum sínum, töldum meira að
segja, hversu mörg skref þeir
gengju til hvorrar áttar, og um
nætur héldum við okkur vak-
andi klukkustundum saman, til
að ganga úr skugga um, hvort
verðirnir yrðu hirðulausir eða
breyttu háttum sínum, þegar
færi að nálgast morgun. Loks
einbeittum við athygli okkar að
ákveðnu horni hárrar byggingar
í innsta garðinum og afréðum
að helga okkar tveim mismun-
andi flóttaáætlunum.
Fyrri áætlunin, sem Rupert
hafði komið í hug, var einfald-
lega sú að grafa göng til að kom-
ast út fyrir alla veggi og girð-
ingar, en ég vildi hins vegar,
að við klifruðum út á þak og
renndum okkur svo niður á köðl-
um. Þetta voru fyrstu frjókorn
flóttaáætlana, sem gerðar voru í
Laufen. Greinilegt var, að fyrir-
ætlun Ruperts mundi kosta
margra vikna eða mánaða starf,
en mín var „leifturaðgerð", og
það varð úr, að við afréðum að
athuga, hvort unnt mundi vera
að hrinda áætlun minni í fram-
12 — VIKAN 51.—52. tbl.
Tm