Vikan - 26.12.1963, Blaðsíða 14

VASA-
VANDRÆÐI
Ég veit ekki hvar þetta endar
allt saman.
Líklega með því að það verður
gengið af manni dauðum, með þessu
áframhaldi. Það líða ábyggilega ekki
mörg ár þangað til maður verður eins
og hafmeyja í hjólastól — ferðafær
en nakin og óinteressant.
Það er smátt og smátt verið að
tína helgustu hluti karlmannsins frá
honum, afklæða hann á lúmskan og
löglegan máta, svo hann tekur í raun og
veru alls ekki eftir því, fyrr en hann
stendur einn góðan veðurdag frammi
fyrir alþjóð algerlega varnar- og
bjargarlaus.
Þá verður konunum skemmt, —
því þá verður ekkert ráð til bjargar
okkar kyni, annað en að fara að ganga
með tösku undir hendinni, rétt eins
og þær.
Það er nefnilega einhver, sem
gerir í því að stela frá okkur dýrmæt-
um vösum. Eins og vasar eru líka
ómissandi hverjum þeim karlmanni,
sem nokkra virðingu ber fyrir sjálf-
um sér og sínu sterka kyni.
í gamla daga var það altalað
mál, að sá maður væri nakinn og
tröllum gefinn, sem ekki lumaði ein-
hvers staðar á hníf og snærisspotta
í vasanum. Mér er spurn. Hvar í and-
skotanum á maður eiginlega að geyma
hníf og snærisspotta nú á dögum? Og
hversu margir ganga nú í dag með
slíka bráðnauðsynlega hluti einhvers
staðar á sér?
Nei, það er ekkert pláss fyrir
það. Það eru engir vasar, sem þola það,
enda allir uppteknir til geymslu ann-
arra hluta, sem áralöng reynsla hefur
kennt manni að séu ennþá nauðsyn-
legri en hnífur og snærisspotti.
Svo langt er nú gengið, að það
kostar mig mikil heilabrot á hverjum
morgni og sárar andlegar yfirveganir,
hvað ég eigi nú að hafa með mér í
þessum örfáu vösum, sem eftir eru, og
hverju ég eigi að fórna. Vasarnir eru
af svo skornum skammti, að það er
rétt með herkjum að maður getur haft
með sér alla nauðsynlegustu hluti, eins
og vasaklút, húslykilinn og einn blý-
antsstubb.
— VIKAN 51. tbl.