Vikan - 26.12.1963, Blaðsíða 15

Ég varð að taka þá alvarlegu
ákvörðun núna fyrir nokkru, að hætta
að reykja pípu, vegna þess að það var
svo komið, að ég hafði hvergi pláss
fyrir tóbakspunginn né pípuna. Frá
því að ég man eftir mér, hef ég átt
því láni að fagna að hafa rassvasa
beggja megin, og vandi mig snemma
tóbakspunginn vinstra megin. Undan-
á það að hafa veskið hægra megin, en
farin ár hefur rassvasinn vinstra meg-
in smátt og smátt verið að minnka,
þar til fyrir nokkrum árum, að hann
hvarf alveg. Ég þraukaði lengi á þann
hátt að ganga aðeins í gömlum fötum,
sem vinstri vasi var ennþá á, en loks
kom að því að þau duttu í sundur og
þá hvarf sá nauðsynlegi vasi alveg.
Samt reyndi ég að þrauka. Ég flutti
tópakspunginn yfir í vinstri jakkavasa
— innaná ■— og þótt það væri mjög
vafasamur geymslustaður þá dugði
hann þó í bili. Samt kom þetta sér
illa, því að menn, sem vinna sér til
hita og hafa áhuga fyrir starfinu —
eins og ég — þeir fara alltaf úr jakk-
anum áður en þeir taka til við verk.
Þá þarf maður að fara að leita að
honum ef manni dettur í hug að fá sér
í pípu. En þetta bjargaðist, semsagt.
En einhver hlýtur að hafa komizt
að þessu, því nú leið ekki á löngu þar
til bessi vasi hvarf líka alveg sporlaust.
Eða — mér er spurn — hafið þið slík-
an vasa, lesendur góðir?
Nei. Mér datt það í hug.
Þá fór að harðna í ári. Ég flutti
tóbakspunginn yfir í hægri síðuna,
þar sem ég er vanur að geyma víxla-
tilkynningar, afsagnartilkynningar,
óborgaða reikninga og svoleiðis. Og
þarna varð maður að gramsa sér til
hugarangurs innan um öll þessi æsing-
arrit, í hvert sinn, sem maður ætlaði
að fá sér í pípu. Þetta var alveg að
fara með mína andlegu heilsu, eins
og þið hafið kannske séð á skrifum
mínum undanfarið.
Og hvar átti ég svo að geyma píp-
una?
Hún hafði löngum verið í vinstri
jakkavasanum að innan, en varð að
þoka þaðan yfir í brjóstvasann utan
á jakkanum. ásamt nokkrum blýants-
stubbum, tveim til þrem pennum, og
þverslaufunni minni, sem ég tek alltaf
af mér og sting þar. Samt þoldi ég
þetta lengi vel, þangað til ég stakk
pípunni einu sinni logandi í vasann af
eintómri hugaræsing og brenndi botn-
inn úr honum — út úr jakkanum.
Þetta hefði aldrei komið fyrir í inn-
anávasa . . .
Þá fór ég að reykja sígarettur, enda
fann ég fyrirtaks stað fyrir sígarettu-
pakka, þar sem brjóstvasinn á skyrt-
unni var. Hann passaði alveg fyrir
þann hlut, og aldrei fer maður úr
skyrtunni nema mikið liggi við.
En viti menn. Nú verður maður að
leita bæinn á enda til að finna skyrt-
ur með brjóstvasa!
Nú er mér spurn. Er það meining-
in að ég — og allir aðrir karlmenn
hætti alveg að reykja — eða hvað?
Og þetta er svo sem ekki allt. Vasa-
hörgullinn kemur fram á fleiri svið-
um. Ég hefi meir að segja séð vesaiings
menn, sem voru svo langt leiddir,
að þeir tróðu vasaklútnum sínum
upp í ermina á jakkanum, vegna þess
að búið var að taka af þeim alla vasa.
Það er ekki nema vika síðan, að
ég komst að því á áþreifanlegan hátt,
að nú er verið að undirmínera rass-
vasann hægra megin líka. Ég keypti
mér ný föt — tilbúin, vegna þess
að ég er vel vaxinn og fæ alltaf slík
föt, sem passa — en það leið ekki
nema sólarhringur þangað til ég var
búinn að týna veskinu með aleigunni
í. Heilar fimmtíu krónur. Við eftir-
grennslan komst ég að raun um, að
vasinn var svo grunnur, að tveir þriðju
hlutar veskisins stóðu upp úr hon-
um. Þetta er upphafið á niðurlögum
hægri rassvasans.
Og nú spyr ég eins og fáráðling-
ur: Hvar geymið þið smápeningana nú
á dögum? Vasaklútinn? Húslykilinn?
Skriffærin? Tóbakið? Kveikjarann?
Upptakarann? Eru þetta ekki allt
nauðsynlegir hlutir?
Það var öðruvísi í þá góðu gömlu
daga. Þá hafði maður vasa hvar sem
t
maður þreifaði. Þá gekk maður jafn-
vel í vesti með fjórum vösum, og fílaði
sig eins og meðalstórt skatthol. Þar
gat maður geymt skriffæri í vinstri-
efri vasa, vasabók með símanúmer-
um í hægri-efri, smápeninga í neðri-
hærgi og kannski naglaþjöl, en í vinstri
neðri vasahníf með upptakara. Þá var
veskið öruggt hægra megin að aftan
og tóbakspungurinn í bakborðs-bak.
Kveikjarinn í vinstri-hliðar vasa á bux-
unum og klúturinn hægra megin.
Stundum var jafnvel lítill leynivasi
hægra megin framan á buxunum, þar
sem maður gat geymt . . . geymt . . .
ýmsa nauðsynlega hluti. Og svo komu
allir himnesku vasarnir á jakkanum,
tveir að innan og stundum sá þriðji
fremst í líningunni, tveir utanávasar
(sem satt bezt að segja eru einu vas-
arnir á allri útrústningunni, sem mættu
hverfa) og brjóstvasinn vinstra megin.
Hann er dauðadæmdur — næstur á
listanum, því nú er manni bannað að
hafa skriffærin þar. Sagt að það sé
ljótt. Helzt að maður fær að setja þar
klút, sem maður notar aldrei og er
aðeins til skrauts. Alveg eins gott að
næla helvítis klútinn utan á mann
einhversstaðar.
Nei, mér er fyllsta alvara. Ég vil
hafa mína vasa og engar refjar!
Þetta er einhver undirróður, neðan-
jarðarhreyfing, sem smánagar af
manni allar hirzlur, og þetta er gert
á svo lymskulegan hátt, að manni er
nær að halda að einhver súper-heili
sé bak við þetta allt. Það er verið að
smáfikra sig upp á skaftið, byrjað á
saklausum vasagreyjum, þeir minnkað-
ir, þangað til þeir hverfa með öllu. Þá
er byrjað á nýjum.
Ég trúi því hreint ekki, að þetta sé
alt saman skraddaraleti. Ég skal borga
fyrir mína vasa, og ég vil fá nóg af
þeim.
Það er greinilega eitthvert system í
þessum vasahvörfu.m. Hafið þið tekið
eftir því, að þeir byrja allir á því að
hverfa vinstra megin á manni? Fyrst
vinstri rassvasi, svo vinstri innanávasi
á jakkanum, svo vinstri brjóstvasi á
skyrtunni, og síðan vafalaust brjóst-
vasinn vinstra megin utan á jakkanum.
Kannske þetta sé alltsaman pólitískur
áróður . . . Hver veit?
Og úr því maður er á annað borð
farinn að tala um föt og afturför í
þeim efnum, þá sakar kannske ekki að
minnast á blessaðar buxurnar, sem
maður verður að kaupa nú á dögum.
Þær eru allar með einhverjum patent-
teygjustreng utan um mann, sem aldrei
er hægt að hemja, svo maður er alltaf
með buxurnar á hælunum. f gamla
daga notaði maður bara axlabönd,
og var viss um, að þær mundu tolla
uppi. Þá var maður líka í vesti, og
enginn vissi hvernig buxunum var fest
upp. Svo hvarf vestið, og þeir sem
skömmuðust sín fyrir böndin, fóru að
herða saman á sér istruna með belti.
En nú er ekki einu sinni hægt að fá
buxur með beltislykkjum, en verður að
treysta á vafasöm teygjubönd, svipuð
og eru í kvenbuxum, og árangurinn er
auðvitað sá, að maður veit aldrei hvort
maður er í buxum — eða ekki. Enda
mætti segja mér, að þetta væri aðeins
einn liðurinn í þessari lævísu undir-
heimastarfsemi. Fyrsti liður áætlun-
arinnar hefur heppnast prýðilega, þeg-
ar vestið hvarf, síðan er smátt og smátt
verið að gera mnan svo óánægðan með
fötin vegna vasaskorts, að manni er
raunverulega sama hvort maður er í
þeim eða ekki, og svo kemur þriðji
liðurinn — að láta buxurnar hverfa
smám saman.
Ég hlakka bara til að sjá þá fyrstu
á rúntinum í vasalausum jakka ein-
um klæða! Ég vona bara að hann verði
ekki einhnepptur.
Þá ætla ég að ná mér í gamlan kart-
öflupoka, hvað sem hver segir!
G.K.
VIKAN 51. tbl. — JFJ