Vikan - 26.12.1963, Blaðsíða 20

Framhaldssagan ÞRIGGJfl II
3. Kluti. Teiknincj: Gylffi Reykdal.
— Ekki neitt, góði. En hefurðu
aldrei upplifað, að þér finnist
þú hafa hitt manneskju áður,
þó að lítil líkindi séu til að þú
hafir gert það?
— Er það . . . Mason, sem þú
átt við?
- - Já . . . Hún hristi höfuðið.
— Mér fannst eitthvað svo und-
ariega kunnuglegt við hann. En
ég get ekki skýrt það.
— Eitthvað spennandi?
Hún brosti.
— Mér finnst að minnsta
kosti, að eitthvað spennandi geti
verið við hr. Mason, sagði hún
og horfði í augun á honum. —
Og mér finnst líka á mér, að
hann og Clare hjúkrunarkona
muni vera mjög góðir vinir.
— Getur nokkur bannað það,
sagði hann hálf ergilegur, og hún
leit forviða á hann.
— Vitanlega ekki, Simon. Ég
var ekki að gefa neitt sérstakt
í skyn — að minnsta kosti ekki
neitt niðrandi. Ég átti þvert á
móti við, að það væri þessum
Mason álitsauki, því að lítil lík-
indi eru til að Clare umgangist
misjafnt fólk. Hjúkrunarkonur
verða að vera vandar að virð-
ingu sinni, þó misjafnlega sé tal-
að um þær stundum.
Simon kinkaði kolli og það
varð ekki annað séð en honum
finndist svarið fullnægjandi.
Næstu dagana reyndi Clare
að forðast Simon sem bezt hún
gat. Þegar hann kom til Ham-
den reyndi hún eftir mætti að
haga svo til aj| hún væri að
hjálpa Meg með heimilsstörfin.
Jafnframt varð hún rð vera var-
l;ír og nærgætin, því að Faith
mátti ekki fyrir nokkurn mun
fá grun um a5 Clare forðaðist
Simon viijandi.
Oftar en einu sinni hafði
Clare gert tilraun til að segja
Faith að hún hefði afráðið að
verða ekki áfram í Cornwall, en
alltaf hafði hún frestað því.
Einn daginn varð Faith til þess
að vekja umræðu um þetta.
— Þú hefur afráðið endanlega
að setjast hér að, er það ekki,
Clare? byrjaði Faith samtalið.
Clare þótti gott að Faith gat
ekki séð hana þessa stundina.
Henni fannst hún vera svikari
og fyrirlitlegur aumingi, að geta
ekki hrakið tilfinningar sínar til
Simons frá sér.
- Því er nú miður, Faith, en
ég get það ekki, held ég. Það er
bezt að ég fari.
Faith rak upp óp. — Hvers
vegna? Ég hélt að þú kynnir
vel við þig hérna. Það hefði ver-
ið svo skemmtilegt ... Ég
meina . . .
Hún var í öngum sínum og
röddin raunaleg.
—■ Það er ekki það, sem um
er að ræða, að manni líði ekki
nógu vel, sagði Clare. — Þér er
óhætt að trúa því, að það er far-
ið vel með mig hérna. En það
eru persónulegar ástæður, sem
valda þessu. Ég get ekki sagt
meira núna, en . . .
Faith varð rólegri, því að hún
hélt að hún vissi hver ástæðan
væri.
— Nú skil ég — það er mað-
ur í spilinu, er það ekki rétt?
Og Clare gat svarað því ját-
andi, þó maðurinn væri annar
en Faith hélt. Það var maður
í spilinu. En þetta var svo nýtil-
komið, að hún gat ekki um það
talað. En Faith lét ekki undan.
•—- Ég veit hver hann er, sagði
hún og hló.
Clare hrökk við og fann að
hún roðnaði.
— Hvernig ættir þú að geta
vitað það? spurði hún.
— Það er Morgate læknir.
Clare varp öndinni og létti og
fór nú að reyna að gera að
gamni sínu. — Jæja, þú heldur
það? sagði hún svo.
— Ég er viss um að hann vill
gitfast þér, hélt Faith áfram.
— Já, ef ég á að tala í ein-
2Q — VIKAN 51.—52. tbl.