Vikan - 26.12.1963, Blaðsíða 21

Þau höfðu gengið um stígina í garðinum, meðan þau voru
að tala saman, og nú voru þau komin að undurfallegum
Ilaufskála, alþöktum rósum.
ÍOSTH YÖL eftir Susan Marsh
CLARA SKALF OG TÚK HÖNDUM FYRIR AUGUN. HON REYNDI AÐ HLAUPAÁ BURT, EN HANN
STÖÐVAÐI HANA MEÐ ÞVl AÐ GRlPA UM ÚLNLIÐINN A HENNI.
lægni þá held ég að hann væri
fús til þess.
— Hann er yndislegur, finnst
mér. En hvernig er þá með
Ralph Mason?
— Hann er aðeins kunningi,
og ég sé hann ekki nema sjald-
an.
'— Þú veizt að hann hefur náð
sambandi við Simon?
— Nei, það vissi ég ekki,
sagði Clare hissa. — Hvenær
gerði hann það?
Faith sagði henni það sem
Simon hafði sagt henni.
Clare var lítið um þetta, því
að í rauninni þekkti hún Ralph
ekki mikið, og henni fannst
verra að hann skyldi fara að
nauða á Simon út af skýjakljúfa-
áformum sínum. Hún hafði grun
um að hann gæti verið talsvert
ágengur ef hann ímyndaði sér að
hann gæti grætt peninga með
hægu móti. En að því er henni
skildist hafði hann erft einhverja
peninga sjálfur.
—i Heljdurðu að hann komi
hingað?
— Já, hann er boðinn í veizl-
una mína annað kvöld. Ó, Clare,
ég er svo sæl! Það eina sem mig
vantar er að þú lofir að verða
héma um aldur og ævi. Ef þú
giftist Morgate lækni verður þú
líklega að eiga heima nálægt
London, og þá verður sjaldnar
tækifæri til að hittast.
— Það er ekkert afráðið um
þetta ennþá, flýtti Clare sér að
svara. Nú hafði hún komið sér
í dálaglegan bobba! Faith mundi
vitanlega segja Simoni frá öllu
þessu, og svo mundi hann fara
að spyrja Clare um framtíðar-
áform hennar. Hins vegar var
gott að hafa Keneth Morgate í
bakhöndinni, sem skýringu á því,
að Clare vildi komast til London
aftur, og hún var viss um að
hann mundi ekki amast við því.
Kannske ætti hún að giftast
Keneth. Var hægt að ráða úr
vandanum á þann hátt? En hún
vildi ekki giftast honum á fölsk-
um forsendum . . . Ef hann vildi
hins vegar hætta á það, vitandi
hvernig ástatt var um hana . . .
þá . . .
— Viltu helzt að ég minnist
ekki á þetta við neinn? spurði
Faith . . . Ekki einu sinni Sim-
on?
— Helzt ekki, svaraði Clare.
— Ég vona að enginn haldi að
þetta sé vanþakklæti af minni
hálfu, að ég fer héðan aftur.
Faith hristi höfuðið: — Eng-
um mundi detta slíkt í hug, í
sambandi við þig, sagði hún. —
Annars spurði Simon mig síð-
ast í gær, hvað þú hefðir af-
ráðið um veruna hérna. Hann
er afar hrifinn af þér, skal ég
segja þér, og ég veit að hann
vonar að þú setjist hérna að.
— Það er gott að heyra, sagði
Clare. — En hvað sem öðru líð-
ur lofa ég þér því að koma oft
og heimsækja þig hérna.
— Já, það segir maður alltaf,
en svo verður ekkert úr því,
sagði Faith og andvarpaði.
— Ef svo færi skaltu vera viss
um að það kemur þá ekki af
vantandi vilja heldur af annríki,
sagði Clare.
— En gætirðu ekki orðið
hérna nokkra mánuði, Clare.
Þangað til við Simon erum gift?
— Hvenær ætlið þið að gift-
ast?
— Þú veizt það, Clare. Um
jólin.
— Já, alveg rétt.
Clare átti í baráttu við sjálfasig.
Hana sárlangaði til að vera þar
sem hún gæti að minnsta kosti
séð Simon, vitað hvar hann var,
talað við hann stöku sinnum. En
jafnframt var hún hrædd um að
hún gæti ekki leynt tilfinningum
sínum, og þær yrðu óviðráðan-
legar. Hún varð að berjast og
sigrast á þessari ofurást, annars
yrði líf hennar samfelld ógæfa.
Henni fannst hún vera svikari
gagnvart Faith, og leið alls ekki
VIKAN 51,—52. tbl. — 21